Neric-Club.Com
  สารบัญเว็บไซต์
  ทรัพยากรคลับ
  พิพิธภัณฑ์หุ่นกระดาษ
  เปิดประตูสู่อาเซียน@
  พันธกิจขยายผล
  ชุมชนคนสร้างสื่อ
  คลีนิคสุขภาพ
  บริหารจิต
  ห้องข่าว
  ตลาดวิชา
   นิตยสารออนไลน์
  วรรณกรรมเพื่อเยาวชน
  ลมหายใจของใบไม้
  เรื่องสั้นปันเหงา
  อังกฤษท่องเที่ยว
  อนุรักษ์ไทย
  ศิลปวัฒนธรรมไทย
  ต้นไม้ใบหญ้า
  สายลม แสงแดด
  เตือนภัย
  ห้องทดลอง
  วิถีไทยออนไลน์
   มุมเบ็ดเตล็ด
  เพลงหวานวันวาน
  คอมพิวเตอร์
  ความงาม
  รักคนรักโลก
  วิถีพอเพียง
  สัตว์เลี้ยง
  ถนนดนตรี
  ตามใจไปค้นฝัน
  วิถีไทยออนไลน์
"ในยุคสมัยแห่งโลกแฟนตาซี ปลาใหญ่ไม่ทันกินปลาเล็ก ปลาเร็วไม่ทันกินปลาช้า ปลาตะกละฮุบเหยื่อโผงโผง โง่ยังเป็นเหยื่อคนฉลาด อ่อนแอเป็นเหยื่อคนเข้มแข็ง คนวิถึใหม่ต้องฉลาด เข้มแข็ง เสียงดัง มีเงินเป็นอาวุธ
ดูผลโหวด
 
 

'องค์ความรู้ในโลกนี้มีมากมาย
เหมือนใบไม้ในป่าใหญ่
มนุษย์เราเรียนรู้ได้
แค่ใบไม้หนึ่งกำมือของตนเอง
ผู้ใดเผยแผ่ความรู้
อันเป็นวิทยาทานแก่ผู้อื่น
นั่นคือกุศลอันใหญ่ยิ่ง'
 
องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า












           




             ซ่อมได้ 


สถิติผู้เยี่ยมชมเวปไซต์
13997168  

วรรณกรรมเพื่อเยาวชน


ตอนที่ 15 : อิสรภาพสีหม่น
___________________________
 
เพราะต้องเตรียมงานบรรจุศพรอรับพระราชทานเพลิง
ฉันไม่ได้ออกตระเวณสมัครงานเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ
ท่านอธิการบดีผู้มีพระคุณอีกท่านหนึ่งในชีวิตหางานสำนักงานให้ฉันทำ ฉันใช้เวลาช่วงนั้นทำหนังสืออนุสรณ์ที่ระลึกให้พ่อ และรอผลสอบบรรจุที่เขียนลงพื้นที่ตามใจที่ปราถนามายาวนาน ฉันได้งานในพื้นที่สมใจ..
 
 
 
 
หลังจากส่งพ่อกลับบ้าน ชีวิตของฉันนับว่าโดดเดี่ยวอย่างแท้จริง
ในเวลานั้นพี่พี่ไปทำงานไกลไกลกันหมด
น้องรองและน้องเล็กมีเงินสะสมของพ่อเรียนจนจบ
และไปทำงานต่างจังหวัดทั้งสองคน
ฉันลงทำงานในพื้นที่สีชมพู พื้นที่ที่คุณหนูทั้งหลายปฏิเสธ
พื้นที่ที่ญาติผู้ใหญ่ให้ฉันไปสละสิทธิ
 
 
 
 
 
จังหวะที่พี่สันติ์ได้รับคำสั่งไปรับตำแหน่งใหม่ภาคใต้
พี่สันติ์ยื่นข้อเสนอและให้ฉันตัดสินใจ
...แต่..ฉันตัดสินใจแล้วไม่อาจเปลี่ยน...
ฉันไม่ได้พบพี่สันต์อีกเลย ..
ฉันไม่ลืมคืนวันดีดีและน้ำใจไมตรีที่หยิบยื่นให้
ระลึกถึงเสมอ และหวังให้เธอประสบความสำเร็จในชีวิต..
ฉันพอใจกับงานของฉัน วันนั้นฉันเริ่มเป็นผู้ใหญ่
หลายคนเคยสงสัยว่าฉันจะไปโลดเต้นอยู่ที่นั่นได้อย่างไร
บางคนวิตกทุกข์ร้อนหากฉันจะต้องไปตกระกำลำบาก
บางคนบอกไปสักปีแล้วย้ายเข้ามานะ..
พี่อัจน์ยังคงเสมอต้นเสมอปลายแต่หยุดการเขียนจดหมายแล้ว
คงระอิดระอาใจและเลิกคาดหวังกับฉันละมัง
จดหมายของเธอฉันเก็บไว้อย่างดีแต่ไม่เคยให้คำตอบ
ฉันฝังตัวเองอยู่ที่นั่นกว่าสามปี
สามปีกับชิวิตการทำงานที่สุดของสุข ฉันได้ทำงานตามอุดมการณ์
สามปีที่ผูกพันเหลือเกินกับธรรมชาติ
ผูกพันเหลือเกินกับน้ำใจและอัธยาศัยไมตรีอันงดงามของพี่น้องคนไทย
คนไทยแท้แท้ที่รักถิ่นฐานบ้านเกิดไม่ละทิ้งแม้จะมีภัยคุกคามทุกรูปแบบ
ฉันยืนอยู่ท่ามกลางความเปลี่ยนแปลงของประเทศเพื่อนบ้าน

 

 
 

จนกระทั่งท้ายสุดฉันถูกกันออกมาจาก"พื้นที่เสี่ยง"
สิ่งที่เป็นประสบการณ์ทั้งหลายทั้งมวลจากที่นั่น
ฉันเก็บเกี่ยวส่งผลให้ฉันได้รับรางวัลชนะเลิศวรรณกรรม
วรรณกรรมชิ้นแรกที่เขียนด้วยหัวใจ
เขียนจากภาพที่ฉันเก็บมาทั้งหมดในชีวิตการทำงานด้วยใจรัก
จุดนั้นเป็นจุดผกผันชีวิตของฉันอีกครั้ง
ฉันพบชีวินกับใครอีกคนที่ห่างไกลเหลือเกิน..
 
 
 
 
ใครคนนั้น..
คนไทยในต่างแดนที่รู้จักฉันผ่านผลงานในนิตยสาร
ใครคนนั้น..
คนที่ต่างบ้านต่างเมือง ระเหระหนอยู่ในทะเลทราย..
ใครคนนั้น..
ที่นับว่าเป็นผู้พลิกผันชีวิตของฉันโดยที่เจ้าตัวไม่มีโอกาสได้รู้เลย..
ฉันไม่เคยเตรียมใจว่าอิสรภาพที่ไขว่คว้าของฉันเป็นอิสรภาพสีหม่น
หรือฉันก็เห็นกงจักรเป็นดอกบัว ?

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 


หน้าที่ :: 12   13   14   15   16   17  


Copyright © 2012 Neric-Club.Com All Rights Reserved