อหังการ์ไส้เมี่ยง  (วันเสียงปืนแตก และรูกระดาน)     อีกครั้งที่กลับเข้าที่พักอย่างงุนงง  ใครส่งหน่วยเฉพาะกิจมาคุ้มครองฉันล่ะเนี่ย !!!  (พักหลังๆนี่ชักจะมีอะไรแปลกๆมาแวดเวียนชีวิตฉันอยู่เนืองเนือง)  เอ..นายกรัฐมนตรีสมัยหน้านู๊นนน จะมีหน้าตาอย่างฉันหรือไร  หรือมีใครบางคนมาจัดการกับชีวิตของฉันจริงๆ   บอกใบ้ให้หน่อยซี สัญญาว่าจะตามหาจนเจอ คิคิ   เลี้ยวเข้าช่องจอดไม่สะดวกเหมือนเคย หงุดเงี้ยว  ก้ะ CIVIC ของฉันมันไม่ใช่สามล้อแดง วงเลี้ยวมันจำกัดหนิ  เดินหน้าถอยหลังอยู่นานเสี่ยงกับเสาเล็กเล็กของเต๊นท์กองกำลังที่ยังไม่รู้สังกัด  จอดรถเข้าช่องได้ก็ใช้สายตาถามพอได้คำตอบสังเขป  ตำรวจท้องที่ร่วมมือกับเทศบาลตั้งจุดตรวจเพื่อ "ต้านยาเสพติดและรักษาความสงบเรียบร้อย"   เออดีแห่ะ..โมเมเอาว่ามาอารักขา VIP (...)   มันปรามพฤติกรรมนอกรีตของวัยรุ่นได้ชั่วขณะ   แต่อีกหนึ่งความคิดที่แวดเข้ามาในสมอง  คืนก่อนที่มีเสียงปืนหน้าที่พัก เล่าว่าเป็นฝีมือวัยคะนองที่ท้าทายกฎหมาย  เด็กกลุ่มนั้นมีอาวุธพกพา ??!!   มาจากไหน เพื่ออะไร ฉันคิดไปถึงปัญหาร้อยแปด   อุบัติเหตุ..วัยระเริง..และ....ชีวิตที่ถูกสังเวยไปชีวิตแล้วชีวิตเล่า  คิดถึงเรื่องนี้กันบ้างไหม มีมาตรการป้องกันหรือยัง  หรือต้องรอให้มีการสูญเสีย จะต้องมีคดีวัวหายล้อมคอกอีกกี่คดี ?     ฉันกลับมาควานหาบันทึกหน้านี้ขึ้นมาทบทวนใหม่.. เรื่องราวของฉันกับสื่อมรณะ.. แม๊กนั่มอะไรไม่รู้ของพี่รอง (บอกเหมือนกันแต่ลืมไปแล้ว) ฉันก็จำได้แต่ .38 ลูกโม่ของพ่อกับ .22 แม๊กนั่มที่เคยใช้.. เพราะเคยเป็นสองชิ้นที่ทำความสะอาดดูแลรักษาเอง ยึดไว้อยู่ในความครอบครองพักหนึ่ง   แต่หลังจากที่ถูกกาลเวลาหล่อหลอมกล่อมเกลา ฉันเรียนรู้แล้วว่าอาวุธนอกกายใช้ไม่ได้ดีในยามคับขัน อาวุธชนิดไหนกันเล่าจะมีอานุภาพทัดเทียมอาวุธประจำตัว..สมอง.. ฉันไม่พกพาแม้จะมีใบอนุญาต ..แค่สนใจก็ยังนับว่าผิดปกติ เดี๋ยวนี้..ฉันเลิกสนใจเรื่องปืนผาหน้าไม้โดยสิ้นเชิง จะเพราะอะไรเสียอีก..หากไม่ใช่วันนั้น วันเสียงปืนแตกและ..รูกระดาน วันหยุดเดียวกันนี้ในปีนั้น พวกเรากลับมาพบกันพร้อมหน้า คนอื่นๆนั่งคุยกันชั้นล่าง ฉันหมดเรื่องคุยปีนไปห้องใต้หลังคาหาหนังสืออ่าน พ่อสะสมหนังสือไว้เยอะมากที่นั่นเป็นห้องสมุดเล็กๆ มุมสงบของฉัน วันสบายสบายวันนั้นฉันเลี่ยงขึ้นไปข้างบนเงียบเงียบ ทันมาแอบเห็นว่าพี่รองวางแม๊กนั่มสีบรอนซ์มันปลาบ สงบนิ่งไว้ที่พักเชิงบันไดตัวเองเข้าห้องน้ำ ก้อฉันคนเดิมนี่นะ.. วัยคะนองของฉันส่งมือไปหยิบแม๊กนั่มกระบอกนั้นมาพินิจพิจารณา พลิกซ้าย พลิกขวา ปลดล็อค..ถอดแม๊กออกมาวางอย่างที่คิดว่ารอบคอบแล้ว... ลองง้างนกแล้วสับไก..เปรี้ยง!!!!!! คุณพระช่วย.. ฉันไม่ได้คาดคิดถึงอีกหนึ่งนัดที่ค้างอยู่ในลำเพลิง.. เสียงกัมปนาทนั้นแทบหยุดลมหายใจของฉัน แต่เสียงของพี่รองดังกว่า..พี่รองเผ่นมาถึงฉันแทบทันทีที่สิ้นเสียงแผดก้อง " เล่นทำไม เล่นทำไม!! " ฉันไม่รู้ว่าเสี้ยววินาทีนั้นฉันวางตัวเองไว้หลืบไหนของอเวจี ฉันถูกสะกดให้งันงกกับความเขลาของตัวเอง พี่รองจับตัวฉันเขย่า "เป็นอะไรหรือเปล่า"   รอยกระสุนที่ทะลุผ่านเนื้อไม้เป็นรูแล้วแฉลบไปถึงหน้าพื้นหินอ่อนชั้นล่าง ชั้นล่างที่พ่อนอนหลับสนิทบนเก้าอี้โยกตัวเดิม ..!.. มีคำถามมากมายประดังตามมา ถ้า..ถ้า..ถ้า..และ..ถ้า.. ถ้า..ล้วนแต่น่ากลัวทั้งนั้น..   หลังเหตุการณ์ครั้งนั้น..ฉันไม่แตะอาวุธทุกชนิดอีกเลย พี่รองไม่วางปืนในระดับสายตา พ่อเก็บปืนของพ่อไร้ร่องรอย รอยกระสุนที่คงทิ้งไว้ไม่ใช่แค่"ร่องบ้วนน้ำหมาก" อย่างที่ใครใครล้อเลียน แต่มันคือหนึ่งประสบการณ์มฤตยูของฉัน ประสบการณ์เสี่ยงที่ไม่อาจนับว่าเป็นบทเรียน.. ..ฉันไม่ถือว่าเป็นบทเรียน.. แบบฝึกหัดนี้ไม่จำเป็นสำหรับชีวิต เพราะมันแพงเกินไป บางทีมันอาจต้องแลกด้วยหยาดเลือด หยดน้ำตา..และชีวิตที่ไม่อาจหวนคืน.. โปรดเถอะ..อย่าให้มีอีกสักแม้ชีวิตหนึ่งที่ต้องสังเวยไปกับมฤตยู มฤตยูที่ไม่มีความจำเป็นต้องเรียกหาไว้ในครอบครองนี้เลย..
"The way to be happy is to make others so." - - Robert G. Ingersoll - - หนทางที่จะทำให้คุณมีความสุขคือการทำให้คนอื่นมีความสุขเช่นคุณ