ย้อนวันกลับไปวันเก่า..วันที่เธอเดินดุ่มๆเข้ามานั่งเงียบๆในห้องทำงานของฉัน ไม่สนใจอะไรสักอย่าง
นอกจากดินน้ำมันสีเขียวก้อนเดิมที่เจนตา ไม่ดิ่งไปดูหนังเหมือนเคย ตามองเขม็งที่กลุ่มควันจากน้ำตกจำลอง บางวันก็เก็บดอกไม้มาลอยให้เห็นกับตา ไม่มักองทัพ ไม่มีอาวุธ บางวันเปิดการ์ตูนแต่ไม่ดู ค้นหนังสือพจนานุกรมภาพมาพลิกไปมา อยากจะคิดว่าเธอฟังอย่างเดียว ก็สานต่อเรื่องราวได้ตลอด เธอแยกสัมผัสได้ เทวดาปันจิต..วันนี้เธอสนใจปั้นเครื่องร่อน หรือ เธอกำลังจินตนาการไกลกว่าที่คิด เธอบินไกลถึงใหนกันหนอ..
จุดเล็กๆที่ยิ่งใหญ่นี้กำลังเป็นแรงบันดาลใจให้ฉันกระโดดมาศึกษาเรื่องนี้อย่างจริงจัง
ฉันมองพัฒนาการของเธออยู่เงียบๆ มีอะไรเปลี่ยนแปลงบ้างระหว่างวัน.. วันนั้น..เธอไม่สามารถสร้างความสัมพันธ์กับเพื่อนในระดับที่เหมาะสมกับอายุ ไม่แสดงความอยากเข้าร่วมสนุก ร่วมทำสิ่งที่สนใจ หรือร่วมงานให้เกิดความสำเร็จ ไม่มีอารมณ์หรือสัมพันธภาพตอบสนองกับสังคม วันนี้ฉันมองเห็นพัฒนาการในการพูด เธอพยายามจะสื่อสาร แม้จะไม่แสดงออกว่าอยากใช้การสื่อสารวิธีอื่นมาทดแทน การเล่นสมมติที่ไม่หลากหลาย แต่ก็คิดได้เองตามจินตนาการ ฉันสัมผัสได้ว่าเธอพยายามพูดและสนทนาต่อเนื่องกับคนอื่น แม้ว่าเธอจะไม่สนใจเข้ากลุ่ม หรือเล่นกับเด็กคนอื่น แต่เธอมีพัฒนาการที่แสดงออกถึงความสนใจร่วมกับคนอื่นได้
อย่างน้อยก็กับฉัน(ในบางอารมณ์ ) เธอรู้ใช่มั้ยว่าคำพูดซ้ำๆภาษาที่ไม่มีใครเข้าใจ นั้น ฉันสื่อได้
เธอรู้ว่า ฉันกำลังติดตามจินตนาการของเธอ นะ..ฉันกำลังจินตนาการตามเธอ คนเลี้ยงบอก หมอเปลี่ยนยาใหม่ ทำให้เธอซึมไปนิด แต่ฉันคิดว่าเธอกำลังปรับตัวกับอะไรสักอย่างวิชาที่เคยเรียนก็ไม่สนใจแล้ว
ในสมุดมีแต่คำศัพท์ภาษาอังกฤษลายมือโย้เย้ แต่อ่านได้ถูกต้องทุกคำ โดยเฉพาะป้ายสัญลักษณ์จราจร ป้ายเตือนต่างๆ พิเศษที่สุดก็ธงนานาชาติสีสวย
ในเช้าวันที่เธอต้องเรียนวิชาอื่นเธอกลับนั่งจับจองเก้าอี่ของฉันเฉยไม่กระดุกกระดิก ฉันบอกเธอต้องไปเรียนภาษาไทย เธอทวนคำ "เรียนภาษาไทย เรียนแน๊ว" ชัดเจน ฉันบอกวันนี้ยังไม่ได้เรียน เธอต้องเรียนภาษาไทยสัปดาห์ละ 4 ชั่วโมง เธอทวนคำ "วันนี้..เรียนแน๊ว" เมื่อฉันได้โปรแกรมเสริมทักษะตัวใหม่มาให้พี่ๆทดลองเรียนรู้ เธอเดินไปเกาะเก้าอี้มองแล้วพยักยิ้ม เพียงช่วงเผลอเดียว เธอก็เข้าไปทำคะแนนในโปรแกรมนั้นไว้แล้ว ในชื่อของเธอเอง การพัฒนาออทิสติกมีความหลากหลาย ฉันคิดว่าหาก ครอบครัวดูแลด้วยความรัก
โรงเรียนหรือเพื่อนร่วมชั้น คุณครู ผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้านร่วมมือกันพัฒนาด้วยความเข้าใจก็จะไปสู่จุดหมายปลายทางของการทำให้เด็กมีการพัฒนาเต็มตามศักยภาพที่มีอยู่ได้ไม่ยากแต่สักกี่ครอบครัว กี่บริบทของเด็กกลุ่มนี้ที่จะเข้าใจและมีความพยายามอย่างต่อเนื่องที่สำคัญไม่ทดท้อ ถอดใจไปเสียก่อน ฉันต้องทำอย่างไร ? ฉันต้องทำอย่างไรให้หนึ่งชีวิตที่มาป้วนเปี้ยนอยู่กับฉันวันนี้เป็นภาพที่สวยงามตลอดไป ฉันกำลังมองหาความสามารถพิเศษของเธอ ฉันค้นหาพลังแฝงของเธอ ฉันพบแล้วมั้ย ? ประโยคยาวๆหลายประโยคที่พรั่งพรูออกมาให้ฉันอึ้ง ปรัชญาการศึกษาล้วนๆ
| | "สวัสดีครับสรรพสิ่งรอบรอบตัวเรา " "สอนนักเรียน" "การทำงานคือชีวิต" "สวยงามมีคุณค่า" "การศึกษาเพื่อสร้างสังคมใหม่" "ความเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่อง" "ให้เป็นบรรณาการ " "ขอบคุณครับประสาทสัมผัส" ถ้อยคำยาวเหยียดเป็นช่วงๆ ไม่รู้ที่มาที่ไป เสียงเนิบช้าเหมือนรำพึงกับตัวเองไม่มีซ้ำ ฉันยังจำได้ไม่หมด หรือฉันเองกันแน่ที่วุฒิภาวะบกพร่อง ? พัฒนาการทางภาษาของเธอกำลังก้าวกระโดด หรือพัฒนาการเรียนรู้ของฉันถอยหลังเข้าคลอง ? |
เรื่องของการสื่อสารเป็นทักษะที่ต้องฝึกฝนอย่างต่อเนื่อง และปฏิบัติในสถานการณ์จริงภาษาและการสื่อสาร ต้องมีนัยเดียวกันที่สื่อถึงกันได้ ฉันขบคิดปัญหาการไม่สามารถสื่อสารของเด็กวัยเรียนในปัจจุบัน สมาธิสั้น ปัญหาใหญ่ที่กินอาณาเขตกว้างออกไปเป็นแผลเหวอะเรื้อรัง วิธีไหนกันเล่าที่จะสมานแผลผุเปื่อยของเด็กไทย หลายเดือนหลายปีขับเคี่ยวกับการจัดการเรียนรู้ภาษาต่างประเทศ ก็ยังไม่อาจตอบตัวเองได้อย่างเต็มใจว่าประสบความสำเร็จ ถึงวันนี้ที่เปิดประตูรับการเข้าออกอิสระของวัฒนธรรมหลากหลาย อัจฉริยะออกมาจี้ให้เด็กไทยใช้ภาษาให้ได้อย่างน้อยสามภาษา ภาษาที่จิ๊ดที่สุดก็ภาษาถิ่น เจ้าจ๊อด..มันยอดมากในลูกแก้ววิเศษฉันมองเห็นภาพครูใส่ชฎานั่งแท่น..ผู้เรียนลอยไปมาในอวกาศ สื่อสารกับมนุษย์ต่างดาว แต่ทำไมฉันมองไม่เห็นอนาคตการศึกษาไทยในลูกแก้วใบใหญ่ เธอมองเห็นหรือเปล่า..หรือว่า..เป็นฉันเองปรับคลื่นไม่ทันกระแสโลก!!
