|
Neric-Club.Com
|
|
|
 |
|
นิตยสารออนไลน์
|
|
|
|
|
มุมเบ็ดเตล็ด
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
ลมหายใจของใบไม้ |
 |
|
เปลี่ยนทาง...ไม่เปลี่ยนทิศ
สองชั่วโมงเช้าว่างๆ วันที่ยังอยากเก็บตัวเองไว้ในสูญญากาศ
เจ้ากางเขนอ่อนโลกโฉบวาบมาเกาะปุบที่พัดลมติดผนังตัวที่ได้มาในวันฟ้าสีสวย
ปราดตาเดียวก็รู้ ..ฝึกบิน.. มาแล้วไม่ไปไหน..กระพริบตาปริบๆอยู่ตรงนั้น..
บินหลาเอ๋ย..เจ้ามาทวงสัญญาที่ถูกลืม หรือใครวานเจ้ามาส่งสาส์นกันแน่? มีข่าวดีใช่ไหม?
เด็กกลุ่มใหญ่แวะเวียนเข้ามาทักทาย เจ้าขนอ่อนขยับปีกโผไปซุกตัวบนปีกพัดลมเปลือยตัวใหญ่
ข้างนอกฟ้าสวยอากาศใส ลมเย็นส่งกลิ่นฝนมาจากชายฟ้าฟากโน้น ไม่อยากฝึกบินใต้ฟ้ากว้างหรืออย่างไรเล่า?
เดี๋ยวเปลี่ยนชั่วโมงห้องนี้ก็ไม่ว่างแล้ว ห่วงว่าเสียงจ้อกแจ้กจะทำให้เจ้าปีกอ่อนตระหนก
ฉันเปิดพัดลมฝาครอบติดผนังให้ขยับตัวหาทางออกไปเบื้องนอก.. อากาศข้างนอกอบอุ่นนะ..
ดื้อจริง..กล้าๆหน่อยสิตัวน้อยเอ๋ย..บินต่ำลงสักนิด มองไปไกลๆ..ทางออกมีให้เลือกทุกช่องทาง..อย่ากลัว..
อืมม์..สงสัยจะชอบห้องสวยๆสีฟ้าใสนี่..ฉวัดเฉวียนไปมา..ฉันปล่อยให้อยู่ตามลำพัง หาทางออกเองนะ เรียนรู้โลก..
กลับมาอีกครั้งเด็กมากันเต็มห้อง..ไม่ทันระวัง..ก็พากันเปิดพัดลมหมุนติ้วหมดทุกตัว..
เจ้าตัวเล็กตกใจบินโฉบไปโฉบมา ชนพัดลมเปลือยตกปุบลงบนพื้นต่อหน้า
เด็กเด็กเงียบกริบตาจ้องเป๋งที่ร่างน้อยนิ่งเงียบ หลายคนทำท่าจะตะครุบ แต่ฉันถึงก่อน..
โอบเจ้าปีกอ่อนไว้ในมือ กงเล็บนั่นเกาะเกี่ยวนิ้วฉันแน่น หายใจแผ่ว ฉันบอกเบาๆ"ไม่เป็นไรนะ"
สัมผัสไม่ได้ว่าบอบช้ำตรงไหน ฉันปล่อยให้ตัวน้อยนิ่งๆอยู่ในอุ้งมือ เป่าเบาๆปลอบให้ตั้งใจยืดชีวิต
ฝ่าดวงตากลมแป๋วแหว๋วกว่าสามสิบคู่ เจ้าตัวเล็กขยับตัว เด็กๆบอก ..มันฟื้นแล้ว..
เพราะต้องจัดกระบวนการเรียนรู้ให้อีกหลายชีวิต ฉันคงกอดมันไว้กับอกอย่างนั้นไม่ได้
เห็นตะกร้าอุปกรณ์ใบเล็ก ฉันเทของออกให้ลูกแก้ว ลูกข่างกลิ้งลงไปบนพื้น
เอาตระกร้าครอบเจ้าตัวมีปีกไว้รอให้ฟื้นตัว..สองชั่วโมงผ่าน สามชั่วโมงผ่าน ตัวเล็กยังซุกหน้าใต้ปีก..
เด็กๆหลายคนแวะเวียนมาเยี่ยมเจ้านกน้อย ประทับใจกับก้านพลู
เจ้าตากลมตัวป้อมลัดเลาะเก็บใบตะไคร้ขยี้ม้วนเป็นก้อนวางข้างตะกร้า
"เห็นแม่ทำตอนไก่ป่วยค่ะ มันก็วิ่งได้เลย"..
บ่ายจัดแดดอ่อนลมโชยกลิ่นฝนไกลไกลมาอีกครั้ง..
อีกสักเดี๋ยวลมฝนคงจะมาถึง..ฉันเพิ่งนึกได้ว่ามีอีกหนึ่งชีวิตร่วมห้อง
เปิดตะกร้า เจ้าตัวเล็กพุ่งตัวลิ่วออกนอกหน้าต่างไม่หันมาขอบใจสักคำ
นะ..ชีวิต..ผ่านมาเพื่อผ่านไป..
ก่อนกลับบ้านเด็กกลุ่มเดิมแวะเวียนมาอีกครั้ง
ฉันบอก"บินเป็นจรวดออกไปแล้ว"
เด็กเด็กส่งข่าวถึงกัน "มันแปลงร่างเป็นจรวดไปแล้ว"..
ชีวิตเล็กๆนั้นติดปีกไปสู่หนทางข้างหน้าที่ไม่มีโอกาสรู้โชคชะตาร้ายดี
จังหวะเต้นของแต่ละชีวิตล้วนแตกต่าง ในโรงละครโรงใหญ่ตัวละครยังเต้นไปตามบท
เวทีชีวิตไม่มีผู้กำกับใดดีไปกว่าตัวเอง สามสิบลิขิตฟ้า เจ็ดสิบต้องฝ่าฟัน ยังใช้ได้อยู่ไหม?
แล้วบางชีวิตที่เกินร้อยเล่า ให้ส่วนเกินเป็นอัตราทดพรสวรรค์- พรแสวง ที่ติดตัวมาหรืออย่างไร?
สักปลายเดือนคงถึงเวลาที่ต้องเปลี่ยนเส้นทางจริงจริงแล้ว
หลายๆคนผลักดันให้ก้าวไปข้างหน้า แล้วความคิดของฉันเล่า ความฝันของฉันเล่า
ฉันต้องการอะไรบนเส้นทางวิชาชีพ วันนี้ วัยนี้ ฉันแค่อยากเดินร่วมทางกับผู้ร่วมอาชีพ
หลายฝน หลายร้อน หลายหนาวผ่าน ฉันมองหาเส้นทางที่ดีที่สุดสำหรับผู้จัดการเรียนการสอน
ใครจะรู้ปัญหาของผูเรียนมากเท่าคุณครู ใครจะรู้ปัญหาของคุณครูได้มากเท่าคุณครูด้วยกัน
ฉันพร้อมแล้วที่จะนำประสบการณ์ทั้งเชิงบวก เชิงลบขึ้นบอร์ด อย่างไร?
Social network กำลังเป็นที่จับตามอง ฉันมีโครงการนิเทศแนวใหม่เต้นระยิบ
"ศึกษานิเทศก์หัวใจครู"... ใครบางคนให้คำจำกัดความวิถีใหม่ของฉัน
เพียงแค่บอกว่ากำลังเข้าคอร์สอบรมภาษาเพื่อการสื่อสาร..ชอบจัง..ตกลงตามนั้น
ฉันทำได้..ทุกอย่างที่คุณครูควรรู้..ฉันต้องรู้ก่อนเสมอไป..
การประเมินเพื่อรับรองมาตรฐานและการประกันคุณภาพการศึกษารอบสามผ่านไปแล้ว
ขอบคุณคณะกรรมการและผู้มีส่วนเกี่ยวข้องที่ส่งผ่านความโปร่งใสมาให้รับรู้งดงาม
ก็ฉันจะก้าวไปข้างหน้าอย่างไรบนทางสายใหม่หากมีชนักและตะกอนขุ่นค้างคาใจ
ฉันจะอยู่ จะเป็น จะมีอย่างไร หากเป็นหนึ่งในผู้สร้างปมปัญหาให้การประเมิน..
ทนได้ไหมหากจะจากไปอย่างนกเจ็บ..
รู้ตัวดีเสมอ ฉันคนปรับตัวยาก แต่ก็นั่นคือฉันหาใช่จิ้งจกไม่
ฉันไม่จำเป็นต้องปรับตัวให้เข้ากับผนัง หากทุกสิ่งอย่างต้องเปลี่ยนไปตามบริบท
แล้วจะเหลืออะไรไว้เปรียบเทียบ ผิด ชอบ ชั่ว ดี
หากโลกทั้งใบไม่มีความต่างของไม้หลากสี ฟ้าไม่ต่างฝน ฤดูไม่เปลี่ยนกาล
หากโทนสีทุกสีเสมอกันไม่มีความเหลือบต่างจะเหลืออะไรไว้เป็นความงดงาม
วันที่ใบเตยถูกริใบมาม้วนขอดเป็นดอกกุหลาบปักแจกันวางมุมห้อง
การประดิษฐ์ดอกไม้ใบเตยถูกกำหนดให้เป็นหนึ่งในกิจกรรมพัฒนาผู้เรียน
เด็กหญิงทุกคนตั้งใจผลิตงาน กลับมีอีกคนหนึ่งนั่งนิ่งๆ ไม่ร่วมกิจกรรม
ฉันให้หัวหน้ากลุ่มไปสืบขัอมูลแล้วกลับมารายงาน "ไม่ยอมบอกค่ะ จะร้องไห้แล้ว"
ฉันเดินไปโอบบ่าถาม "ไม่ชอบหรือไม่ว่ามีใบเตย" เธอสั่นหน้าไม่พูด
ฉันไปหยิบใตเตยใบอ่อนที่แตกต่าง บอก "เราทำด้วยกันนะ ใบนี้สีสวยที่สุดเลย"
เธอตาแดง หน้าแดงก่ำ เอาแล้วซี เคสนี้ไม่เคยเจอ..แต่เด็กทุกคนต้องมีงานส่ง..
"ไม่อยากทำเหรอคะ" เธอพยักหน้า เด็กคนนี้ไม่มีประวัติไม่ส่งงานหรือถูกปรามประพฤติ
"หนูไม่ได้เอาใบเตยมาก็ไม่เป็นไร หลังอาคารเรียนมีเยอะแยะ "
เธอส่ายหน้า ฉันถามว่าให้เพื่อนไปช่วยตัดมาก็ได้เอาไหม?เดี๋ยวหมดชั่วโมงไม่มีงานส่งนะ
หลายคนเตรียมอาสา..เธอบอกไม่ทำ "หนูสงสารค่ะ ไม่ทำ"
หืมม์..คิดอะไรนะ..เพื่อนรุ่นน้องมากระซิบกระซาบอยู่ข้างหลัง
"เขาอ่านหนังสือดอกกุหลาบค่ะ" อ้อ.. คงหมายถึงตำนานดอกกุหลาบ
อีกหนึ่งทักษะชีวิตที่ในรั้วโรงเรียนไม่มีให้ ฉันควรทำอย่างไรดี?
ละครโทรทัศน์ นวนิยายประโลมโลก สารพัดสื่อล้วนแต่มีอิทธิพลต่อคนวัยเรียนรู้
ท่ามกลางความเชี่ยวกรากของวัฒนธรรมต่างชาติที่ลามไหล
ความบอบบางของกระแสต่อต้านอ่อนแรงลงทุกที จนไม่มีอะไรจะต้านทานได้อีกแล้วละมัง
เราเห็นการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นอยู่ทุกมุมชีวิต ใครเข้มแข็งกว่าเร็วกว่าก็ฉวยโอกาสงาม
ในวิถีชีวิตล้วนแต่ขวากหนามและอันตรายที่แสดงตัวและซุ่มพราง
คนดีบางทีอาจไร้ที่ยืน ดีเกินไปอยู่ยากเสียแล้ว
ไม่เว้นแม้แต่บนโลกออนไลน์ .. หลุมดำของคนอ่อนไหว..
สัจจะใช่ว่าจะไม่มีแต่ในหมู่โจร ซุ่มซ่าม เงอะเงิ่นก็เป็นเหยื่อสารพัดพิษแล้ว ..
เอ็นดูเจ้าตัวน้อยกับอีกหลายสายตาที่รอคำตอบ
ฉันเดินฝ่่ากลุ่มเด็กอ้อมหลังอาคารเรียน ถอนใบเตยติดมือมาทั้งราก ..
ท่ามกลางสายตาหลากความหมาย ฉันแช่เตยทั้งรากลงในน้ำ
"มันมีราก และมันจะไม่ตาย" ฉันม้วนใบล่างสุดเป็นดอกกุหลาบ
และเริ่มเล่า "ตำนานเทพธิดาใบเตย"
วัยเด็กของฉันผูกพันกับนิทานก่อนนอนแปลสำนวนดีที่พ่อเลือกสรรมาให้อ่าน
ทุกบทจบสวยงามมีคุณค่า สิ่งเหล่านั้นซึมซับไว้มากพอที่จะรู้จักแยกแยะ
ฉันเลือกจับหลายตอนมาผูกร้อยเป็นเรื่องราวได้ตามใจ
มันจบลงอย่างมีความสุขเด็กๆพอใจ
เจ้าตัวเล็กใจบาง ฟังนิทานพลางยื่นมือมาช่วยฉันทำดอกกุหลาบใบเตยจนเสร็จทั้งต้นทันเวลา
ส่งดอกดอกเก้งก้าง ไม่ได้พุ่มสวย แต่มันยิ่งใหญ่และอยู่บนความสุขของทุกสายตาแวดล้อม
ฉันรู้ว่าเจ้าตัวน้อยแอบมาดูทุกวัน ฉันก็แอบเปลี่ยนน้ำทุกวันเหมือนกัน
ปลายใบที่บอบช้ำเริ่มแห้ง แต่ฉันเธอเลือกชี้ให้เธอดูใบใหม่ที่กำลังแตกยอด
"คนดีจะมีความดีคุ้มครอง" เธอสรุปแทนฉันแล้ว
|
|
|
