คนเดินหน้า หยุดได้แต่อย่าถอย       เสนอตัวเข้ารับการพัฒนาตัวเองในกิจกรรมที่สนใจ กลับได้รับคำสั่งสวนทางมาให้จัดทีมพัฒนาผู้อื่นในกิจกรรมเดียวกัน ให้ฉันรับบทวิทยากรอีกแล้ว มาดฉันครือวิทยาทร (วิทยา+อาทร) หรือวิทยาหรณ์(วิทยา+อุทาหรณ์) ล่ะเนี่ย สงสัยจะเป็นอย่างหลัง "อย่าได้เอาเยี่ยงอย่าง" งึ้ย ..ดูถูกตัวเองอีกหล่ะ   เอาเหอะสะสมเกียรติภูมิฝาผนังไว้ภูมิใจยามเป็นไม้ใกล้ฝั่ง ใช่ว่าไม่รู้สึกรู้สา ลึกลึกแล้วปอดฉันก็ซ่อมบ่อยๆ เหมือนกัน ปอดแหกกก จริงจริงแล้วฉันไม่พิศวาทการเป็นเป้านิ่งต่อหน้าสาธารณชนสักเท่าไหร่ แต่หลายปีที่ผ่านมาฉันตกกะไดพลอยโจนรับงานนี้มาตลอดอย่าง งง งง   คราวนี้หลักสูตรพิเศษทำให้ต้องกระโจนไปหารื้อค้นตำรับตำรา ให้ความรู้คนอื่นไปหมดแล้วหนิ ฉันกลัวจะเป็นคนตกรุ่น ไม่เคลื่อนไหว ไม่อัพเดท กลัวที่สุดก็คือ การทำให้คนอื่นผิดหวัง   แม้หลายคนจะเชื่อว่า การหยุดอยู่กับที่ดีกว่าการก้าวถอยหลัง แต่ฉันมั่นใจ การก้าวไปข้างหน้า (ถึงจะเชื่องช้างุ่มง่าม )ย่อมต้องดีกว่าการยืนนิ่งนิ่งอยู่ที่เดิม เหมือนทุกครั้ง เมื่อไหร่ต่อมต่างๆเฉพาะกิจภายนอกภายในฉันถูกกระตุ้น ที่แห่งแรกที่นึกถึง "บ้าน" ฉันดุ่มดุ่มกลับบ้าน มุมเดิมของฉัน ห้องสมุดของพ่อที่ไม่เคยเจื่อนวิทยายุทธ ใช่แล้ว "ห้องสมุดของพ่อ" ไม่เคยร้าง ก็ฉันเติมอะไรอะไรเก่าใหม่ไว้ที่นั่นเสมอ วิชาหลักของฉัน "กำลังใจ"   ในทุกครั้งที่กลับไปหยุดพัก หายใจเต็มปอด แล้วฉันก็กลับมาอย่างคนเติมเต็ม " หนทางไปสู่ชัยชนะ ผู้คนต่างพกพาความมั่นใจออกเดินทางไขว่คว้า ระหว่างทางได้ผ่านพายุฝน ฝ่าสายลมหนาวเหน็บ ผ่านอุปสรรคปัญหามากมาย หลายคราวล้ม หลายครั้งท้อ แต่เมื่อได้ลุกขึ้นยืนหยัดใหม่ ต่างก็เร่งก้าวเท้าเดินกันต่อไป   " คิดไหม จากจุดเริ่มต้น ที่ผู้คนต่างพากันดุ่มเดินเผชิญโชคชะตา กว่าจะถึงจุดสุดท้ายที่ปลายทาง สักกี่คนนะที่จะหลงเหลืออยู่ด้วยความมานะอดทน"   หวังเสมอ ให้เธอเป็นคนหนึ่งที่ฟันฝ่าไปได้จนถึงปลายทาง.             โนพลอมแพลม คาราบาว แสงแดด เรืองรองส่องลงมาหลังคามุงจาก ถึงเป็นความลำบากความยากจน ต้องอดทนกันไปอยู่กินประสาคนจน จะมัวทำบ่นทำเบื่อทำไม โชคดีแล้วที่เป็นไทยแผ่นดินไม่ไร้ใจคนไม่โรย ฝนโปรยโชยข้าวในนาก็ตักเอามาเก็บกินในโอ่ง อาบกิน น้ำปิงน้ำโขงพายเรืออีโปง มาแต่โบราณ ตำนานว่าผู้เฒ่าทำโรงต้มเหล้าใต้โคนต้นตาล เป็นอยู่อย่างนี้ มานานถึงดูกันดาร บ่ได้สร้างปัญหาถึงจะคับไปหน่อย เท่าๆรังหนูแต่ก็พอได้อยู่ กินกันอย่างแมว ถึงจะมีปัญหามันก็แฮ้วไปแฮ้ว ใครมาฮอดมาแอ่ว ยังว่าโนปอมแปมโนปอมแปม โนปอมแปมบ่มีปัญหา เปิ้ลว่าโนปอมแปมโนพลอมแพลม โนพลอมแพลมไม่มีปัญหา เขาว่าโนพลอมแพลม ยุคนิคอุตสาหกรรม คือตำส้มตำบรรจุกระป๋อง เหล้าตาลเขาเทลงกล่อง แพคกิ้งตีตราว่าพาสเจอไรส์ ใครต้มจะต้องโดนจับ เหล้าเถื่อนจะมาทับสัมปทานได้ยังไง ชีวิต อุทิศเพื่อใครตื่นขึ้นพร้อมไก่ไปเข้าโรงงาน โนปอมแปมโนปอมแปม บ่มีปัญหา เปิ้ลว่าโนปอมแปมโนพลอมแพลม โนพลอมแพลมไม่มีปัญหา เขาว่าโนพลอมแพลม โนปอมแปมโนปอมแปม บ่มีปัญหา เปิ้ลว่าโนปอมแปมโนพลอมแพลม โนพลอมแพลมไม่มีปัญหา เขาว่าโนพลอมแพลม โอ โฮ้ โอ โฮ้ โอ่โอ โฮ้ โอ่ ถึงจะคับไปหน่อยเท่าๆรังหนูแต่ก็พอได้อยู่ กินกันอย่างแมวถึงจะมีปัญหามันก็แฮ้วไปแฮ้ว ใครมาฮอดมาแอ่วยังว่าโนปอมแปม แสงแดดเรืองรองส่องลงมาหลังคาคอนกรีต ขนบธรรมเนียมจารีตได้ถูกยุคนิค ยุคนี้ทำลาย เขียนลงประวัติศาสตร์ให้คนในชาติ ได้จดจำไว้ บุญคุณของแผ่นดินไทยฉันยอมเป็นควายหัวใจกบฏ ถึงจะคับไปหน่อยเท่าๆรังหนูแต่ก็พอได้อยู่ กินกันอย่างแมวถึงจะมีปัญหามันก็แฮ้วไปแฮ้ว ใครมาฮอดมาแอ่วยังว่าโนปอมแปม โนปอมแปม โนปอมแปมบ่มีปัญหา เปิ้ลว่าโนปอมแปมโนพลอมแพลม โนพลอมแพลมไม่มีปัญหา เขาว่าโนพลอมแพลม โนปอมแปม โนปอมแปมบ่มีปัญหา เปิ้ลว่าโนปอมแปมโนพลอมแพลม โนพลอมแพลมไม่มีปัญหา เขาว่าโนพลอมแพลม...
"It is not fair to ask others what you are not willing to do yourself." - - Eleanor Roosevelt - - ไม่ยุติธรรมเลยที่คุณจะขอร้องให้คนอื่นทำในสิ่งที่คุณไม่ต้องการทำ