แถวนี้มีรัก   ด้วยเหตุผลหลายหลายอย่าง ฉันตัดสินใจเช่าห้องพัก อยากจะเรียกว่า"คอนโด" กับเขามั่งแต่มันไม่ใช่ ห้องพักที่ข้างหน้าติดถนนสี่เลนสายหลัก ข้างหลังติดตลาดสดเทศบาล ชีวิตเปลี่ยนไปแต่สนุกดี.. มองคนเดินผ่านไปมาสารพัดรูปแบบ แต่ส่วนใหญ่จะขลุกอยู่ข้างในมากกว่า ข้างบ้านซ้ายเป็นครอบครัวเล็กเล็กขนาดใหญ่ เอะยังไง.. ก็มีลูกเล็กเล็กหลายคนงัย ข้างขวาเป็นครอบครัวใหญ่ขนาดเล็ก ก็ลูกเล็กอีกแหล่ะ แต่อยู่หลายคนรวมทั้งญาติผู้ใหญ่อบอุ่น ตื่นเช้าโดยปกติอยู่แล้วไม่ต้องสะดุ้งตื่นเพราะเสียงปลุกข้างที่พักขนาบข้าง เฮ่อ ..ฉันรอดตัว...ที่จอดรถเหรอ สบายมากจอดข้างถนนเลย   ไปทำงานแต่เช้าไม่ต้องกลัวว่ารถจะสัมผัสแดดเปรี้ยง เสาร์อาทิตย์ค่อยเข้ามาเก็บในช่องเก็บรถด้านหน้า เพื่อนบ้านแสนจะน่ารักมากช่วยฉันคลุมรถทุกวันบางวันมีผลไม้มาฝากด้วย (กี่คนจะเคยได้กินลูกหว้าสดๆ) "เพือนบ้านดีเป็นศรีแก่ตัว" ฉันหยอด ผูกมิตรนะ..   เมื่อกลางเดือน..ฉันต้องผวาลุกขึ้นจากที่นอน เพราะเสียงแม่เด็กกริ๊ดๆๆๆจนทนไม่ได้ ไม่รู้สาเหตุ แต่ฟังแล้วเหมือนจะอาการหนัก..ฟังเหมือนเลือดจะท่วมตัวเด็ก ฉันมุดจากที่พักพาเด็กไปโรงพยาบาลทั้งที่มองไม่เห็นแผล แต่ตัวแม่และเด็กทั้งสองคนร้องไห้เสียงดัง พร่ำรำพัน   "หนูขอโทษ..หนูจะไม่ทำอีกแล้ว" เสียงลูกสาวคนโตวัยสัก 9 ขวบอ้อนวอนแม่ที่พิร่ำพิไรอยู่ ลูกคนเล็กร้องไห้กว๊ากๆๆ ฉันถอยรถเหยียบกระถางว่านมหาโชคแตกอย่างคนไม่มีสมาธิ เป็นอะไรยังไม่รู้เลย..พยายามจะดูบาดแผลเด็กก้อไม่มี ตัดสินใจพาไปโรงพยาบาลแบบเพื่อนบ้านที่ดี ระหว่างทางเธอสงบ ถาม "ลูกเป็นอะไร.." " ไม่รู้ค่ะ..แต่สงสัยขาจะเข้าซี่ล้อจักรยานที่พี่สาวขี่เล่น" เอ่า..นี่แค่สงสัยน่ะ..ฉันบ้าจี้โดยการแพร่เชื้อทางอากาศ   ถึงโรงพยาบาลแล้วไม่มีแพทย์ที่ตึกฉุกเฉิน พยาบาลมองมองแล้วสั่งยา พึมพำบอกแม่เด็ก "ดูอาการก่อน พรุ่งนี้มาใหม่" ฉันปราดไปช่องจ่ายยา..ง่วงจัดแล้วอยากนอน เห็นยาเม็ดสีขาวในถุง นึกแล้วเชียว..พาราเซ็ท ฯ เหอะๆ..   สองเดือนแล้วซีนะ เดือนที่สองของชีวิตคนตึกแถว ไม่น่าเชื่อว่า..ชีวิตของฉันก็มีช่วงนี้กับเขาด้วย..เอาน่ะ..มันคุ้มกว่าจ่ายค่าน้ำมันวันละสามร้อย ไม่นับรวมถึงค่าสึกหรอสภาพรถและความเสี่ยงของชีวิตไปกลับวันละสองชั่วโมงบนท้องถนน เช้านี้ตื่นสายหน่อยอยากพัก จะไม่เข้าที่ทำงาน ปลอดงานบ้าน นอนมองเพดานนิ่งนิ่ง เสียงเครื่องพ่นยุงแว่วมาฉันกระโจนผลุงจากที่นอน ก็รู้ดีฉันแพ้ยาพ่นยุง ..จะออกไปข้างนอกคงไม่ทัน วิ่งออกหลังบ้านทั้งชุดนอนตั้งใจไปหลบหายใจระเบียงหลังนึกไม่ถึงรถอ้อมมาฉีดด้านหลังที่เป็นตลาดสด ประชาชนพลเมืองแตกกระจาย ทำไมทำงานกันอย่างนี้..เหมือนไม่มีการวางแผนล่วงหน้า. .   ฉันถอยเข้าบ้านไปออกประตูหน้าที่เปิดยากเย็นเพราะไม่คุ้นเคย ก้มถอดกลอนรีบร้อน เงยหน้าขึ้นโขกเปรี้ยงกับเหลี่ยมตู้เก็บรองเท้า!! จังหวะที่ประตูเปิด..เด็กหญิงข้างบ้านวิ่งมาหาเหมือนรออยู่แล้ว ร้องลั่น" เลือดเต็มเลย.".. ฉันเข่าอ่อน..เจออีกจนได้ กระพริบตาถี่ๆกับความมึนยังชาอยู่ไม่รู้สึก.. จนเห็นมือตัวเองเลือดกระจาย หัวคิ้วแตก..   รู้แล้วทำไมมีคำเปรียบเป็นสำนวนไทย "เลือดเข้าตา.." ก็มันไม่มีโอกาสเป็นบ่อยๆล่ะซี อย่างน้อยขนคาและคิ้วจะกันไว้เป็นด่านแรก เออ..แต่น้ำออกตานี่เอาอะไรมากั้นดี.. อ่อ..ใจงัย ..ทุกอย่างอยู่ที่ใจ..กำแพงใจกั้นได้ทุกอย่าง รู้หมด แต่ไม่ทำ..เกลียดตัวเองจริง.       "Life is a big canvas and you should throw all the paint you can on it." - - D.Kaye - - ชีวิตเหมือนภาพเขียนขนาดใหญ่และคุณควรจะใช้สีทั้งหมดที่คุณมีสร้างสรรค์มันขึ้นมา