แค่คิดถึงคุณ..ก็อุ่นใจ   กลับจากสัมมนาครั้งล่าสุดขับรถกลับตามลำพัง ไม่มีเวลาสอดส่ายสายตาตามส่วนสัดป่าไม้เหมือนเคย ฉันวันนี้ขยาดกับการขับรถยามค่ำคืน บนเส้นทางนั้นเงียบเหงา อย่าว่าแต่รถจะให้แซงเลย แม้แต่สวนทางมาในระยะสามสิบกิโลเมครนั้นยังไม่ปรากฏ ในความเร็วร้อยสี่สิบบนถนนว่างเปล่า ฉันเจออะไรเข้าแล้ว!! เข้าโค้งสุดท้ายก่อนออกทางตรงฉันพบร่องรอยถลากไถลกว่าสิบเมตร รถขนอะไรก็ไม่ทันดูดี พลิกคว่ำอยู่กลางถนน ดูท่าจะชนกับอะไรอีกคันเพราะมีรอยซับซ้อนกระจัดกระจายไปข้างทาง ร่วงไปข้างล่างหรือเปล่า แต่คนที่เหยียดยาวอยู่บนพื้นนั่นทำฉันผวา หลานชายคนหนึ่งที่เสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อนกับอุบัติเหตุ ในสภาพที่กัดฟันแน่นทิ้งร่องรอยความเจ็บปวดไว้จนสุดท้ายของชีวิต ภาพผู้เป็นแม่ที่ร่ำไห้ "ถ้าถึงโรงพยาบาลเร็วกว่านี้คงไม่ตาย" ฉันคิดถึงคนหลายคนที่รอเขาอยู่ แต่ฉันมาคนเดียว ฉันจะทำอย่างไร? ให้ฉันอุ้มเขาใส่รถหรอ..ยากอยู่..ไม่รู้ว่ายังหายใจไหม แล้วนึกไปว่าเกิดเขาเป็นอะไรไปจริงระหว่างทาง ใครจะมายืนยันว่าฉันเป็นแค่พลเมืองดี มองไปทางไหนก็มีแต่ป่า แล้วเกิดไอ้ที่เห็นมันแค่จัดฉากล่ะ.. ยิ่งดวงไม่ค่อยดีอยู่ คิดเอาเถอะนั่งทำงานอยู่ดีดี ยังถูกสอยไปตอกหน้าแง.. ฉันคว้าโทรศัพท์ มีสัญญานแฮะ ไม่โชคร้ายเกินไป ฉันกด 191 รับไหม? จะมีคนรับไหม ? ได้ยินว่า 191 โดนหลอกจนไม่ค่อยจะรับแจ้งเหตุ ไม่รู้เหมือนกันว่าสายตรงเข้าหน่วยไหน เพราะพื้นที่นี้คาบเกี่ยวสองพื้นที่ เอาน่ะ ณ เวลานี้ ฉันได้ทำหน้าที่พลเมืองดีแล้ว ผิดคาด..กดปุ๊บก็รับปั๊บ ตกใจเตรียมคำพูดไม่ทัน! ฉันแจ้งเหตุ อย่างน้อยส่งต่อหน่วยฉุกเฉินที่ใกล้ที่สุดก็ยังดี แต่คำถามแรกฉันก็รู้ผลแล้ว..เธอไม่มาหรอก.. "รถอะไรกับรถอะไรครับ?" นี่ถ้าฉันบอกว่ารถผู้สื่อข่าวกับรถตำรวจเธอจะรีบแจ้นมาเลยไหม? เห็นปิคอัพวิ่งไล่ตามกันมาจากเขาลูกโน้นฉันโล่งใจ รอดแล้ว..(หรือเปล่า)..หวังให้รถที่มาทีหลังเป็นพลเมืองดี มองผ่านกระจกหลังเห็นคนที่เมื่อครู่เหยียดยาวอยู่ค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นน่ั่ง เคลื่อนรถจากมาก็บอกแล้วงัย..ฉันไม่ขับรถในความมืด .. เหอะๆ ไม่สวนกับกู้ภัยเลยสักคัน.. จริงสินะ..วันนี้วันหยุด..ชาวบ้านเอ๋ย..รับกรรมไปเหอะ ทำบุญเยอะๆ อธิษฐานให้ชาติหน้าเป็นใหญ่เป็นโต ฉันเข้าใจดีถึงการเลือกปฏิบัติ ก็ระบบมันเป็นอย่างนี้ จะเอาขวัญ กำลังใจที่ไหนให้คนดีเสียสละเพื่อคนอื่น ลำพังปากท้องตัวเองและครอบครัวก็ดิ้นรนกันสุดฤทธฺ์สุดเดช ในความเงียบของคนสีกากีที่นี่ ใช่ว่าไม่มีความเคลื่อนไหว ฉันเห็นตำรวจนอกเครื่องแบบอยู่ที่นั่นที่นี่ มีด่านตรวจตามเทศกาล ในชั่วโมงเร่งรัดเห็นตำรวจจราจรปฏิบัติหน้าที่อย่างแข็งขัน วันที่ที่ราชนาวีนำดุริยางค์มารณรงค์ต่อต้านยาเสพติด เหตุการณ์สงบ ไม่มีวัยรุ่นวุ่นวายตีกันอย่างที่ฉันวิตกกังวล คืนนั้นเหมือนฉันไม่เห็นวัยรุ่นเลย เงียบจนผิดสังเกต ทั้งๆที่เป็นงานโชว์ของกลุ่มเด็กมัธยมในพื้นที่ เป็นเพราะประชาสัมพันธ์ไม่ทั่วถึง , เพราะวัยรุ่นไม่สนใจออเคสตา หรือเพราะรถตรวจการณ์ตราโล่ห์ 4-5 คันที่กรายผ่านไปนั่นเล่า เมื่อฉันมาที่นี่ใหม่ๆ ฉันเคยเห็นตอนเช้ามืดมีหน่วยฝึกออกมาวิ่ง เพลงมาร์ชพิทักษ์สันติราษฎร์กระหึ่มถนนสี่เลน เป็นความรู้สึกที่ดีมาก อยากให้มีบรรยากาศอย่างนั้นในทุกพื้นที่ ในยุคข้าวยากหมากแพงอย่างนี้ คนทำมาหากินระวังตัวกันแจ แต่ฉันกลับไม่กลัวอะไรสักอย่าง บนพื้นที่นี้ไม่มีอะไรน่ากลัว ในทุกวันที่ฉันทำงานได้มองเห็นวีโก้ตราโล่ห์กรายผ่าน บางวันก็เห็นทั้งไปขากลับ จนจำเสียงรถได้แล้ว วันไหนไม่เห็นรู้สึกเหงา แต่รู้ว่าอยู่แถวนี้แหล่ะไม่ไปไหน ที่ทำงานของฉันติดเส้นทางสายที่ปลายทางติดสถานีตำรวจ ใครจะย้ายสถานีตำรวจได้ก็ให้รู้ไป โรงพักไม่เคยร้างผู้คน คิดได้อย่างนี้ฉันสบายใจจัง แค่ได้คิดถึงคุณ..ก็อุ่นใจแล้ว.
"What we see depends mainly on what we look for." - - J.Lubbock - - สิ่งที่เราเห็นจะเป็นเช่นไรขึ้นอยู่กับว่าเรามองหาอะไร