พินัยกรรมรัก   ที่ใช้ชื่อนี้ ไม่ใช่เพราะหนังไทยทีวีฟีเวอร์ แต่เพราะเหตุผลจากหัวใจเลย นวนิยายเรื่องยาวมากของฉัน “ ปลายทางที่โค้งฟ้า .. นาฬิกาดวงตะวัน ” ยังไม่จบ ตัวละครทุกตัวที่ยังมีลมหายใจ ตัวประกอบ ตัวดำเนินเรื่องยังโลดเต้นอยู่บนเส้นทางชีวิต ที่ปลายทางของโค้งฟ้า ยังมีนาฬิกาดวงตะวัน ความหวังที่วาดยังรอคอยฉันอยู่ที่นั่น แต่ตัวเอกของนวนิยายเรื่องยาวกำลังแขวนชีวิตที่ 95 ไว้บนเส้นฟางเส้นสุดท้าย อยากใช้คำ “ ความตายยามเช้า ” ให้คุ้นเคยกับการพลัดพราก และวัฏรสังขาร รับได้ไหม ? กับอาการทรงๆทรุดๆ ที่ทำให้ต้องเทียวเข้าเทียวออกตึกอายุรกรรมหนักอย่างนี้มากว่าปี หลายวันที่ฉันเทียวเข้าออกโรงพยาบาลเพียงเพื่อให้ได้พูดคุยกับคนที่นอนไม่รับรู้นั้น หญิงชราใจดีเจ้าเนื้อที่วันนี้เหลือตัวนิดเดียว นอนให้พยาบาลเจาะนั่น ดูดนี่ กับลมหายใจสำรอง ! เพราะความหลงเลือนของธรรมชาติคนวัยชรา หรือท่านไม่อยากเก็บความทรงจำให้เหลืออยู่ ท่านไม่มีทีท่าว่าจะรับรู้การไปการมาของใครแล้ว ครั้งสุดท้ายของรอยยิ้มที่ได้เห็น กว่าจะเฟ้นออกมาได้ฉันหมดลูกไม้ไปแยะ ความรู้สึกเวทนาลึกๆ ในไมตรีที่เคยหยิบยื่นฉันอยากให้ท่านมีความสุขในทุกครั้งที่มีสติ ฉันพยายามหาเรื่องราวอันมาซึ่งความสุขในอดีตของท่านมาเล่า ท่านนอนฟังนิ่งๆ อยากพิสูจน์ว่าท่านรับรู้ไหม ฉันหยิบแหวนเพชรที่ท่านให้มาสวมที่นิ้ว “ วงนี้คุณยายให้รุ้ง มันสวยมากเลยใช่มั้ยคะ รุ้งคืนให้คุณยาย. ” คุณยายส่ายหัวช้าๆ แต่ยังมองแหวนตาใส ฉันหยิบอีกวงออกมาจากกระเป๋า แหวนเขียวส่องที่ท่านให้ฉันเมื่อฉันอยู่ชั้นมัธยมศึกษา “ วงนี้คุณยายให้รุ้งตอนที่รุ้งสอบได้ที่ 1” คุณยายยิ้มเหมือนเด็กๆที่ได้ของเล่นถูกใจ รอยยิ้มนั้นยังประทับใจถึงวันนี้ที่ท่านไม่รับรู้อะไรอีกเลย คืนที่ครบรอบการตายของนักบุญวาเลนไทน์ที่หลายๆคนบอกเป็น “ วันแห่งความรัก ” ฉันนั่งอยู่หน้าเตียงคนไข้ในตึกพิเศษ 1204 ที่คุณยายครึ่งหลับครึ่งตื่นเพราะฤทธิ์สารพัดยา ฉันจับมือคุณยายบอกท่าน “ รักมือขยันนี่จัง ” “ มือนี้ทำกับข้าวอร่อย ” “ ตัดเสื้อผ้าก็ได้ ” ในวัยเด็กของฉันคุณยายชอบใช้เวลาว่างเลาะกระโปรงที่บรรดาวงศาคณาญาติๆใส่จนเบื่อแล้วขนมาบริจาค ท่านดัดแปลงตัดเป็นเสื้อกระโปรงให้ฉัน เพราะเป็นหลานคนเดียวที่ชอบนุ่งกระโปรงและไม่เคยปฏิเสธฝีมือของท่าน ที่ชอบที่สุดก็เสื้อแขนกุดกับกระโปรงบาน ที่ดัดแปลงจากชุดผ้าพริ้วไหวลายดอกกล้วยไม้ นี่หรือเปล่าที่ทำให้ฉันติดนุ่งกระโปรงมากกว่ากางเกงมาตั้งแต่เด็กและพ่อมักบอกใครๆ “ มีลูกสาวคนเดียว. ” เจตนาจริงๆที่ฉันพยายามพูด แค่อยากให้คนเฝ้าไข้ได้เข้าใจความรู้สึก ความต้องการของฉันที่อยากให้ทุกคนสบายใจ เรื่องที่เคยเป็นเรื่องยากและอำอึ้งกันมาตลอด ฉันมีโอกาสได้พูดแล้วอย่างจริงใจ ในบรรยากาศที่เป็นกันเองและทุกคนพร้อมรับรู้ คุณยายเหมือนอาการดีขึ้นทันตาเห็น ฉันไม่ต้องการทรัพย์สินอันเป็นสิทธิ์โดยนิตินัยของคุณยาย ฉันบอกยกให้น้องๆ และคนที่ดูแลคุณยาย ท่านลืมตารับฟังนิ่งๆ ฉันหวังแค่ให้น้องๆปรนนิบัติท่านอย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แทนฉัน ไม่ว่าท่านจะทำพินัยกรรมหรือไม่ก็ตามฉันได้แสดงเจตนารมณ์แล้ว สำหรับฉัน … ฉันให้บันทึกนี้เป็นพินัยกรรม วันนี้ฉันกำลังคิดจะสร้างบ้านหลังแรกให้สวยงามสำหรับคนชราสักคน ฉันจะใช้ความรักสร้างบ้านให้เหมือนที่คุณยายสร้างเด็กๆมาหลายรุ่นโดยไม่หวังผลตอบแทน มือของท่านปั้นเด็กมาจนหลายคนบอกที่นั่นเหมือนสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ฉันหนึ่งในเด็กกำพร้าที่ท่านเอาใจใส่เป็นพิเศษ จะทำสถานพักฟื้นคนชรา ในพื้นที่สวยๆที่พ่อให้ฉันจะเพิ่มบ้านเล็กๆทีละหลังในสวนสวยงาม ให้ตัวเองมีมุมนั่งเขียนนวนิยาย เขียนสารคดี อย่างที่ใจรัก ฉันไม่รู้ว่าคุณยายจะรอบ้านหลังแรกของฉันไหวไหม แต่ตราบใดที่ปลายทางของโค้งฟ้า .. ยังมีนาฬิกาดวงตะวัน ความใฝ่ฝันของฉันก็ใกล้ความจริงแล้วทุกที ความใฝ่ฝันที่จะทำให้เป็นจริง ฝันของฉันจะเป็นจริงได้เพราะเหตุผลเดียว “ โลกนี้ไม่ไร้รัก ” วันนี้ฉันทำพินัยกรรมไว้แล้วสำหรับใครบางคนบนโลกนี้ที่หัวใจไม่ไร้รัก .         ด้วยแรงแห่งรัก สาว สาว สาว สายลมเฉื่อยฉิว แผ่วพลิ้วพัดพา ความรักมาให้ แนบกลางฤทัย เราทั้งสอง หมายปองรักมั่น รักเป็นพลัง แห่งดวงชีวิต คิดสู้ฝ่าฟัน ได้อยู่ร่วมกัน จวบจนถึงวัน บั้นปลายชีวี จะอยู่แห่งไหน ไกลกันสุดหล้า สุดฟ้าธานี แม้ขุนคีรี จะมีขวางกั้น รักดั้นไปถึง ด้วยแรงแห่งรัก ชักพาใจให้ ใฝ่ฝันคนึง แม้ใครฉุดดึง มิอาจหยุดยั้ง รั้งใจฉันได้ เธอ คือดวงใจฉัน คือความฝัน อันแสนพิไล แม้ เธอ จะอยู่ห่างไกล ฉันจะตามไป ด้วยแรงรักเอย จะอยู่แห่งไหน ไกลกันสุดหล้า สุดฟ้าธานี แม้ขุนคีรี จะมีขวางกั้น รักดั้นไปถึง ด้วยแรงแห่งรัก ชักพาใจให้ ใฝ่ฝันคนึง แม้ใครฉุดดึง มิอาจหยุดยั้ง รั้งใจฉันได้ เธอ คือดวงใจฉัน คือความฝัน อันแสนพิไล แม้ เธอ จะอยู่ห่างไกล ฉันจะตามไป ด้วยแรงรักเอย..
"The best and most beautiful things cannot be seen or even touched, they must be felt with the heart." - - Anonymous - - สิ่งที่สวยงามที่สุดมิอาจสัมผัสได้โดยสัมผัสทางกาย ทว่าต้องรับรู้ผ่านหัวใจ