โลกข้างนอกไว โลกข้างในช้า ได้ชื่อนี้มาจากคอลัมนิสต์มุมโปรด"นิ้วกลม" ที่ติดตามผลงานมาเสมอ อยากเขียนเรื่องความเหลื่อมล้ำของวิถีชีวิตก้าวกระโดดท่ามกลางโฟกัสหรู"โลกาภิวัฒน์" กับการดำเนินชีวิตสงบเงียบเรียบง่ายอย่างที่เธอเปรียบเทียบจนเหมือนจะได้ยินเสียงสายน้ำรินกลางเมืองอัมพวา แต่หลายวันที่ผ่านมาฉันกลับสงสัยว่าเวลานี้ฉันอยู่มิติไหนระหว่างโลกภายในกับโลกภายนอก เรื่องที่จะบันทึกกำลังกลายพันธุ์เหมือนทุกครั้งที่ตั้งใจจะบันทึกถึงเรื่องหนึ่งแต่กลับเป็นอีกเรื่องราวหนึ่ง ...และอย่างรื่นไหล ความคิดของฉันจะพร่างพรูมากเมื่อได้เขียนเรื่องที่ไม่ได้ตั้งใจ "โลกภายนอกไวโลกภายในช้า" กำลังกลายเป็นเรื่องราวของคนที่วิ่งตามเก็บงานที่ไม่แล้วเสร็จไปเสียได้ งานท่วมตัว นั่นก็ต้องทำนี่ก็ต้องทำ เหมือนฉันต้วมเตี้ยมต้วมเตี้ยมอยู่ในภาวะเร่งรีบ พฤติกรรมการทำงานแบบเข้างานแต่เช้าแล้วเข้านอนเอาตอนดึกถึงดึกมากมาประชิดตัวฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน พฤติกรรมแบบนี้มันเข้าข่าย Asperger's Syndrome หรือฉันวันนี้ถูกจัดเข้ากลุ่ม autism ด้วยเหมือนกัน (ปฏิเสธโลกภายนอกแล้วขังตัวเองอยู่ในโลกของตัวเอง) จะแปลกอะไรเล่า Bill Gates ยังได้รับการกล่าวขวัญถึงว่า เป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่มีอาการของโรคออทิสติค! ภาวะการตัดสินใจของฉันช้าลง ในขณะที่ภาพลักษณ์ของฉันเติบโต ก็นะ..ฉันแค่หาเรื่องขันมาปลอบใจตัวเอง ..ฉันกำลังกลัวอะไรสักอย่าง ความกลัวที่คืบคลานมาเงียบเงียบเยียบเย็น จากที่เดิมเดิมหลากหลายรสชาติที่เข้าไปคลุกคลีวนเวียน นี่ต่างหากคือความแตกต่างในทุกมิติระหว่างโลกข้างนอกกับโลกข้างใน ฉันเหมือนรู้สึกไปทำเศษขนมปังตกไว้ที่ไหนอีกแล้ว (ทำตกกับโปรยความหมายไม่เหมือนกันสักหน่อย..) เหมือนบางใครส่งเทียบมาเยือน กระตุกจิตสำนึก "หากต้องตายเพียงดายเดียว" ความคิดสารพันของฉันเหมือนถูกจี้ด้วยกระแสไฟฟ้า ฉันอ่อนไหวเกินไปหรือเปล่า หรือแค่พรั่นพรึงกับสิ่งที่สัมผัสไม่ได้ที่รออยู่เบื้องหน้า หรือแค่สัมผัสได้ถึงความดายเดียว ความตายมีอะไรน่ากลัว ? ความตายเป็นสิ่งสวยงาม แต่จะตายอย่างไรให้สวยงาม ฉันต้องคิดอย่างนี้ใช่มั้ย ? ในช่องว่างระหว่างโลกข้างนอกกับโลกข้างใน แล้วมันเกี่ยวอะไรกัน แค่ฉันเอาไว้โยงกับหนังที่น่าสนใจสักเรื่อง Dead Poets Society แค่ฉันจะเอา ครูจอห์น คิตติ้ง และ นีล นูวันดา กับพลังเสรีภาพที่ซ่อนเร้นในทั้งสองคน มาเชื่อมโยงสัมผัสอัจฉริยะในความตัวตนนี่ต่างหาก ฉันจะทำสำเร็จไหมเล่า ? ในระหว่างวันที่เคยคลุกคลีกับหนึ่งออทิสติค ฉันสัมผัสอะไรที่แตกต่าง ฉันกำลังค้นหาโลกของออทิสติค ฉันกำลังฝึกทักษะการใช้พลังชีวิตในอีกหนึ่งมุมมอง ท่ามกลางความรีบเร่งฉันหยุดตัวเอง ฉันเข้ามุมตัวเองและอย่างเงียบเงียบ ฉันกำลังทดลองดึงพลังสร้างสรรค์ภายใน ปล่อยพลังชีวิตที่ซ่อนเร้นอยู่ในตัวเองของออทิสติค ฉันจะหยุดโลกข้างนอกของเธอ ผลักดันโลกภายในให้ไปพร้อมๆกัน ฉันจะใช้ธรรมชาติและบทกวีสร้างโลกใหม่ให้ตัวเองและสรรพสิ่งอันเป็นอานันตรกาล ฉันจะทำได้ไหมเล่า หรือความคิดต้องตายเพียงดายเดียว? ในทุกความตายมีอะไรน่ากลัวเสียที่ไหนกัน? วันใดที่เผลอหลุดขั้วจากโลกหนึ่งสู่โลกหนึ่งทั้งที่ขาดภูมิคุ้มกัน นั่นต่างหากมั้ยที่เป็นการตายก่อนตาย ตายก่อนตายต่างหากมั้ยคือความตายที่น่ากลัว ?  แต่นิยามตายก่อนตายของฉันกับของเธอเป็นหนึ่งเดียวกันหรือเปล่าเล่า?   โลกข้างในกับโลกข้างนอกคงทิ้งช่องว่างห่างกันไปทุกขณะจิต โลกข้างในของฉันวิ่งตามโลกข้างนอกไม่ทันแล้วมัง ขึ้นต้นเป็นมะลิซ้อนแตกใบอ่อนเลยเป็นมะลิลา จบมันอย่างนี้เลย.อย่างงเลยนะ ฉันเองก็งงเหมือนกัน ก็โลกข้างนอกมันไวงัย แล้วโลกข้างในมันก็ช้าซะ..               นัดพบ เพ็ญศรี พุ่มชูศรี     ถ้าเราจะนัดพบ กันเมื่อตะวันลับไม้ ฉันไม่หลอกจะบอกให้ อย่าเอ็ดไป สิจงฟัง ฟัง สิฟัง สัก นิดแล้วอย่าคิดว่าฉันสอน ว่าฉันสั่ง ฟังสิฟัง ฟังกันเล่นเพลินเพลิน แต่มันสุขเหลือเกิน ไม่เชื่อเชิญ ลองจำ ถ้าเราจะนัดพบ กันเมื่อตะวัน พลบค่ำ ธรรมชาติชุ่มฉ่ำ ฉ่ำชื้น ชื่น ใจ ใต้ ร่มไม้ใบบางบาง แสงสว่างรำไรรำไร ไม่ต้องระวังไม่ต้องระไวจะอายทำไมกับพระจันทร์ ถ้าเราจะนัด พบ กันควรให้จันทร์ เห็น ใจ ลมอ่อนอ่อนพัด ผ่านชูกิ่งก้านช่อใบ บ้างก็แกว่งบ้างก็ไกวบ้างเขยื้อนสะเทือนไหวสะบัดใบไปตามลม ผสมน้ำค้าง พร่าง พรมเรไรจิ้งหรีดหวีดผสม ต่างคลอต่างคล้อต่างล่ออารมณ์ เราให้ชมให้ชื่น ใจ นี่แหละถิ่นนัดพบแต่เราไม่พบกับใคร เพียงแต่พบกับธรรมชาติแล้วเราก็อาจจะสุขใจ ไม่ต้องไปพบ กับใคร ที่ไหนเพลินใจ เพลิน ตา...