ตราบฟ้าสิ้นดาว วันที่เห็นโค้งรุ้งจรดสองฟากฟ้า พาดผ่านถนนสายที่กำลังบิน วาบความคิดให้ฉันคิดถึงเรื่องราวหวานเฉียบ อยากเขียนเรื่องโรแมนติคอีกสักหนึ่งใจ ก็ภาพอย่างนี้มีให้เห็นบ่อยบ่อยเสียที่ไหนกัน แรงบันดาลใจช่วงโชติ ตลอดชีวิตของใครอาจไม่ได้สัมผัสโอกาสนี้เลย ฉันควรฉวยโอกาส แต่แปลกดีมันเป็นจังหวะเดียวกับที่ชีวิตกำลังอยู่ระหว่างขาขึ้นกับขาลง ซึ้งใจอยู่.. คนเราก็มีขึ้นมีลงอย่างนี่หมุนเวียน ก็มันเป็นวัฏจักร ฉันสะสมอะไรไว้มากมายในระหว่างวัน เพียงพอให้เป็นภูมิคุ้มกัน วันนั้นรู้สึกเหมือนเหาะลอดใต้สะพานแสนสุข เหมือนมีความหวัง มีกำลังใจ อะไรสักอย่างที่บรรยายไม่ถูก ช่างเหอะ แล้ววันหลังค่อยเข้ามาเขียนใหม่ คิดนานเลย ตั้งใจไว้ว่าจะเขียนอะไรนะ ลืมเสียแล้ว ฉันลืมอะไรง่ายง่ายอย่างนี้เสมอทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ หรือฉันให้การลืมเป็นกลไกป้องกันตัวเอง หรือฉันลืมเพื่อไม่ให้ทำร้ายตัวเอง? ในรู้สึกเดียวกับคืนหนึ่งที่โล่งแจ้ง ฉันเห็นดาวสุกสว่างร่วงวาบจากฟ้ามืดตกลงเบื้องหน้าชัดเจน วันนั้นฉันอธิษฐานไม่ทัน แสงวาววับจับตาสวยเศร้าๆสะกดฉันนิ่งงัน แต่หากมีโอกาสอีกครั้งฉันจะอธิษฐานขอพรอะไร ? ฉันเคยอยากได้อะไรก็ลืมไปเสียแล้ว ฉันลืมไปสนิทเลยว่าสิ่งที่ปรารถนาคืออะไร หรือฉันไม่อยากได้อะไรสักอย่างในชีวิต "สิ่งที่เห็นไม่แน่ว่ามีอยู่จริง สิ่งที่ใช่อาจไม่ใช่ สิ่งที่ไม่ใช่สำหรับบางใคร อาจใช่เลยสำหรับบางคน" เคยไหมวันที่รู้สึกว่าตัวเองขึ้นมาอยู่บนยอดเขาแล้วไม่อยากลง แต่ครั้นจะปล่อยให้ตัวเองทิ้งค้างไว้อย่างนั้นก็ออกจะยาก วิธีไหน ? คลื่นลูกใหม่ไล่โถมให้คลื่นลูกเก่าจมหาย คลื่นซัดรอยทราย.. "กฎของการแทนที่" เผลอแว่บเดียว ฉันก็อาวุโสที่สุดในทีม เรื่องบางอย่างที่ไม่เคยตัดสินใจ วันนี้เลี่ยงไม่ได้แล้ว ขอเป็นคนเหนือภูเขาได้ไหม จะสร้างบ้านไม้อยู่บนนั้นเลย ขอเวลาปรับพื้นที่สักหน่อยเถอะ ใครจะมาแอบเลื่อยเสาหรือเปล่า ฉันจะทำหอดูดาว จะเดือดร้อนใครไหม ไม่ได้ปั้นดาวแข่งกับใครสักหน่อย นอกเรื่องไปไกลเริ่มวกวน เป็นอะไรไปอีกแล้ว..เหมือนคนอกหักเลยนิ.. เป็นเพราะฉันได้ข่าวไม่สู้ดีมาใช่ไหม ฉันผิดหวังเล็กๆกับสิ่งที่เฝ้ามองอย่างชื่นชมนั้นไหม ฉันผิดหวังอะไรในวันที่โค้งรุ้งพาดข้ามขอบฟ้า ช่างเถอะ..แล้วมันก็จะผ่านไป..แค่ผัสสะ.. (เริ่มจะขุ่นๆอีกแล้ว ไม่รู้ติดนิสัยมาจากใคร) เป็นเจ้าตัวเล็กนั่นไหม วันนี้เธอยิ้มอย่างเอ็นดูฉัน เมื่อฉันเริ่มจะร้องเพลงดอกไม้....กับปั้นสัตว์ประหลาดอีกสักตัว.. เธอเอ็นดูฉันแน่ะ.. อ่านะ..แล้วฉันจะหามุกใหม่มาเฉือนคมเธอ.. แต่ว่าดินน้ำมันน่ะ เก็บหมดนะ ไม่ค่อยจะงกเลย.. "ก้อนนี้ของคุณครู" ฉันเปรยอย่างเกรงใจ เธอยิ้มแล้วเดินหนี ขี้โกงก็เป็นด้วย ช่วงนี้งานนอกเข้ามาหลายอย่าง ไม่มีเวลาให้เธอ คิดถึง แต่ช่วยเหลือตัวเองก่อนเถอะนะ งานทุกอย่างลุล่วงไปด้วยดี เพื่อน พี่ น้อง นายให้ความร่วมมืออุปถัมภ์ค้ำชูเป็นอันดี (นี่เป็นมุมมองของฉัน แต่ไม่รู้ว่าสร้างความลำบากใจให้ใครไหม) แต่ฉันเดินหน้าแล้วอะไรก็หยุดไม่อยู่ ขออภัยหากใครจะรู้สึกระคายเคืองในอารมณ์ ฉันคิดอยู่ชั่วคืนเอาไงดีกับในสิ่งที่มองว่าไม่ถูกต้อง " อย่าทรยศกับวิชาชีพ" เสียงเขียวๆของบางใครลอยมากระทุ้ง ตัดสินใจได้ก่อนหลับ รุ่งเช้าฉันเดินหน้า ถามความเห็นภาคี "เป็นไปได้มั้ยถ้า...." เธอกระโจนลงมาเอาด้วยไม่โต้แย้ง ฉันรู้ว่าหน้าที่ของฉันคืออะไรเหมือนฝ่าคลื่นลมทะเลอีกครั้ง แต่ก็ลุล่วงไปได้แล้ว ดีใจจัง ชีวิตของคนเราต้องมาถึงในจุดนี้กันสักวันทุกคน จะช้าหรือเร็วเท่านั้นเอง ร่ายมาตั้งนาน ยังนึกไม่ออกว่าฉันกำลังจะพูดถึงอะไร แล้วกำลังจะเขียนอะไร แปลกใจกับบางคนทำไมความสุนทรีย์จึ่งร่วนไหล ฉันพบงานเขียนดีวันดีคืนในมุมเล็กๆ   "ตราบฟ้าสิ้นดาว " ฉันทำหัวเรื่องไว้สำหรับเรื่องโรแมนติคสักเรื่อง แต่ไม่รู้ฉันจะเขียนมันอย่างไรดี เวลานี้สมองของฉันว่างเปล่า หรือฉันจะหมายถึงรัก โลภ โกรธ หลง นิวรณ์ที่ตัดกันไม่ขาดนั่นหรือเปล่า ฉันหมายถึงใครสักคนที่ฉันมองดูอยู่เงียบเงียบคนนั้นไหม? ใครคนนั้นที่ทำให้ฉันรู้สึกอยากตั้งคำถามตลอดเวลา ใครคนนั้นที่สร้างปริศนามาได้ข้ามวันข้ามคืน เรื่องราวมากมายเกิดขึ้นได้จากความบังเอิญ ฉันจะเชื่อว่าหลายอย่างเกิดขึ้นอย่างบังเอิญ ใครบางคนกำลังล้อเล่นกับความรู้สึกของฉัน ?หรือฉันกำลังล้อเลียนความรู้สึกของใคร? ฉันล้อเล่นกับความรู้สึกของใครหรือเปล่า? เธอต่างหากมั้ยที่กำลังล้อเล่นกับความรู้สึกของฉัน ?   หากไม่ใช่ ตอบได้ไหม ตราบฟ้าสิ้นดาว เวหาหาวสิ้นรัชนี ดวงตะวันหยุดส่องพื้นปฐพี ถ้อยคำนี้ไม่คลาย.. ฉันกำลังจะหมายถึงอะไรได้ในวันที่โค้งรุ้งพุ่งพาดขอบฟ้า   ขึ้นต้นเป็นมะลิซ้อนแล้วแตกใบอ่อนเป็นมะลิลาอีกครั้ง หรือจะเปลี่ยนขึ้นต้นเป็นลำไม้ไผ่หรืออะไรสักอย่าง ช่างเหอะอะไรก็ได้ ฉันกำลังเครียดมากถึงมากที่สุด วันนี้ต้องออกเดินทางอีกแล้ว แล้วก็จะต้องเดินไปอีกนาน เดินไปในโลกกว้าง ทางแคบ เพียงลำพัง น่าสนุกนะ ให้สะพานรุ้งพาฉันกลับไปทางหลวงด่วนเลยดีไหม ไม่ใช้แล้วอุโมงค์ไต้ดิน มันมืด ฉันไม่กลัวความมืด แต่ฉันกลัวสิ่งที่อยู่ในความมืด กลัวเป้าหมายข้างหน้าเป็นทางตัน ฉันหยุดทุกอย่างตรงนี้ วันนี้ คงอีกนานกว่าฉันจะกลับมา แต่ฉันจะกลับมา.             ความรักไม่รู้จบ จิตราวดี จิตตเกษม     ถึงจะอยู่สุดหล้าฟ้าดินแม้จะสิ้นสิทธิ์และเสรี แต่วันนั้น ใจฉันยังคงที่ความรัก ความภักดี ไม่มีสิ้นสลาย ถึงโลกแตกแหลกเป็นผงคลีรักเต็มปรี่ ไม่มีรู้คลาย ชีพถูกฝัง ความรักยังเวียนว่ายเคียงคู่เธอมิคลาย ฝากวิญญาณ ไว้เตือนด้วย ความรักไม่รู้จบ แม้ผืนดินกลบ ยากเพราะความรักเลือน จะเนิ่นนาน กี่วันกี่ปี กี่เดือน ดินฟ้าจะคล้อยเคลื่อน ใจมิเลือน รักเธอ ทุกทุกอย่างบนทางรักจริงทุกทุกสิ่งบนทางรักเธอ จะสมหวัง หรือพบความเพ้อเจ้อ เป็นที่ใจของเธอ จะจริงจังฉันใด ทุกทุกอย่างบนทางรักจริงทุกทุกสิ่งบนทางรักเธอ จะสมหวัง หรือพบความเพ้อเจ้อ เป็นที่ใจของเธอ จะจริงจังฉันใด...   "Love gives itself; it is not bought." - - Henry Wadsworth Longfellow - - ความรักให้คุณค่าในตัวมันเอง ไม่เคยนำพาสิ่งใดมาให้เรา