|
ช่วงชุลมุนของการวัดประเมินผล
PM คนขยันส่งเสียงมาตามสายจากการสัมนากลางเมืองใหญ่
"สภษ.จะเข้าดูงานที่ศูนย์ พี่นะ"
อีกแล้วเหรอ ทำไมต้องเป็นเรา อ้อโรงเรียนดีใกล้บ้าน..
งานเอกสารของฉันไม่มี เพราะแอนตี้มาตลอด ก็ฉันนำเสนองานผ่านเว็บไซต์
ไม่เป็นไร ทำ powerpoint เพิ่มอีกนิด ของเดิมมีอยู่แล้ว
ฉันค้นหาภาพกิจกรรมต่างๆ ก็จากในเว็บนั่นแหล่ะ
เติมพัฒนาการให้ชัดเจนกับเสนอแนะแนวการพัฒนานิด
ตกแต่งด้วยแฟลชอีกหน่อย ก็พร้อมรับการประเมิน
สถานที่พร้อมอยู่แล้ว องค์กรของฉัน"ที่ทำงานน่าอยู่"
6 มีนาคม PM ส่งข่าวมาใหม่ล่าสุด
"เตรียมงานไปนำเสนอที่เมืองทอง"
ห๋า..ฉันจะเอาอะไรไปนำเสนอ งานเด่นๆมีหลายอย่าง
ผลงานนักเรียน การแข่งขันระดับต่างๆ ที่มีผลงานยอดเยี่ยม
แต่ไม่ถึงกับจะได้รับคัดเลือกไปนำเสนอ เพราะที่ไหนๆก็มี
"เอาอะไรไปนำเสนอ" ฉันถามงงๆ
"เว็บไซต์พี่ไง"หืมม์..เว็บเนี่ยนะ ..ก็ฉันกำลังเตรียมขนถ่าย..
หลังจากคิดแล้วคิดอีกอย่างเสียดาย
ใกล้ถึงเวลาต้องจ่ายค่าโดเมนเนมและค่าพื้นที่แล้ว
ถือโอกาสสละเรือดีกว่า เก็บเงินไว้ซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งได้เป็นสามปี
วันนั้นฉันเริ่มยักย้ายถ่ายโอน แม้จะเสียดายน้ำตาร่วง
กี่วันกี่คืนที่จ่อมจมอยู่ตรงนี้ กี่ความคิดที่ทุ่มเท
สารพันปัญหาที่แก้เองผูกเองมาตลอด
ถึงวันที่จะต้องตัดใจ ฉันกลับพบว่ามีคนมองเห็นคุณค่า..
"เค้าบอกว่า มันเป็น ERIC Network เดียวที่มีการสร้างเครือข่ายชัดเจน"
ยาหอมหรือเปล่า ใครบางคนผลักดันฉันเข้าสายตาผู้ใหญ่ใช่มั้ย?
คิวความดีความชอบพิเศษของฉันฟลาวมาหลายปี จนผู้ใหญ่สมเพชมัง
"เดี๋ยวจะมีผู้ประสานงานติดต่อมา" เดี๋ยวของเธอเนิ่นนานเหลือเกิน
ผู้บริหารบอกงบประมาณตั้งสองแสน!!
ห๋า..งบแผ่นดินสะพัดขนาดนั้นน..ไทยเข้มแข็ง..
จริงใจหรือไก่กา?
ผู้ประสานติดต่อมา ฉันถามอย่างไม่แน่ใจ
เธอบอกงบประมาณ หนึ่งแสนบาท โห..เท่านี้ก็ดีถมไปแล้ว
ฉันฝันจะได้ของหลายอย่างเพื่อพัฒนาศักยภาพศูนย์
แม้ว่าจะมีอุปกรณ์ต่างๆครบถ้วนแล้ว ก็แต่อยากได้ของใหม่
ที่สำคัญฉันกำลังจะทำให้เจ้าศิษย์ตัวน้อยได้สมใจ
เธอเคยหวังว่าจะได้ร่วมกิจกรรมที่เมืองทอง
ความโดดเด่นเป็นเลิศมาตลอดทำให้ผิดหวังมากเมื่อพลาดกิจกรรมแข่งขัน
วันนี้มีโอกาสแล้วรวมถึงเพชรยอดมงกุฎลูกหม้อของศูนย์ฯอีกสามคน
ฉันจะทำให้ฝันของเธอเป็นจริงได้
ในขณะที่ยังไม่มีกรอบอะไรมาให้สักอย่าง
ฉันอยากได้แค่หนังสือสั่งการ กับการยืนยันว่าเป็นเรื่องจริงไม่ไก่กา
ตัวนำเสนอจริงๆของฉันในงบประมาณมากมายนั้นฉันตั้งใจจะทำวิดีทัศน์
ใจฝ่อเมื่อเวลาผ่านไปใกล้ปิดเทอมทุกขณะ วัตถุดิบกำลังละลายต่อหน้าต่อตา
ฉันเตรียมตัวเก้กัง..
เจ้าไอซ์ตัวเล็กสุดเธอเพิ่งจะขึ้นป.3 เทียวมาช่วยเตรียมของทุกวัน
รวมทั้งส่งสะเบียงด้วย ดีจัง เธอช่วยจับนั่น หยิบนี่ แปะภาพ ผนึกบอร์ด
เจ้าหยีเตรียมป.4 เตรียมนำเสนอปากเปล่า
ลูกตาลเตรียมป.5 ประสานงานฝ่ายเทคนิค นับจำนวนอุปกรณ์หนัก
น้องก้อยพี่ใหญ่ดูแลน้องแทนคุณครูที่ตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน้อต
สรุปว่ามีทีมงานเข้มแข็ง
ฉันเตรียมวางแปลนผังบูทอย่างที่เคยเห็นในปีก่อนๆไม่เน้นงานเอกสาร
เพราะการอบรมเป็นหน้าที่ของ ERIC ชัยนาทที่เคยมาแสดงผลงานปีที่แล้ว
หลักสูตรเป็นหน้าที่ของโรงเรียนใหญ่จากภาคอีสาน จำได้ว่าเป็นหนองคาย
ฉันมีงานทุกอย่างครบถ้วนในเว็บไซต์ที่ดำเนินงานมาแล้วสามปีนั่น
ฉันจะใช้สื่อวิดิทัศน์ นำเสนองานการบริหารจัดการศูนย์
อุปกรณ์ที่ต้องใช้ได้แจ้งไปทางผู้ประสานงาน
ฉันต้องใช้โปรเจคเตอร์ จอภาพ เพื่อนำเสนอโครงสร้างเว็บไซต์
จอโทรทัศน์เพื่อนำเสนองาน จาก powerpoint
ต้องใช้โต๊ะยาวหลายตัว พร้อมกับส่งผังโครงสร้างไปให้เรียบร้อย
เราต้องเดินทางกันไกล ในขณะที่งบประมาณยังมาไม่ถึง
7 เมษายนได้รับ FAX แจ้งยืนยันการจัดสรรงบประมาณ
แต่ไม่มีเงินโอนเข้าบัญชี ผู้ประสานงานบอก "อะไรที่ต้องใช้เงินยังไม่ต้องทำ"..ห๋า..
"เตรียมแนวคิดไว้" พูดเป็นเล่นปิดเทอมฉันจะเอาลูกหาบที่ไหน
ติดสงกรานต์อีก งานอะไรก็คงสะดุดไปหมด มองเห็นเค้ายุ่งยาก
"ถ้าไม่มีหนังสือแจ้งก็ไม่ต้องไป" ประกาศิตนี้ฉันฝ่อไปแล้ว 50%
10 เมษายน สพท.FaX กรอบเงื่อนไขกิจกรรม
นำเสนอการสร้างเครือข่ายอย่างมีประสิทธิภาพ
ผู้บริหารจึงสั่งดำเนินงาน แม้จะไม่มีหนังสือสั่งการจากเขตพื้นที่
ไม่มีความแน่นอนของงบประมาณ ทึมงานเหลือใครป่านนี้
คำสั่งคณะกรรมการคุมสอบพนักงานธุรการมาถึงเร็วจี๋
บุคลากรทุกคนต้องปฏิบัติหน้าที่ในช่วงเวลาเดียวกัน
ตาย..ฉันจะทำยังไง..งานก็ต้องเตรียม..
ที่หนักที่สุดก็เว็บที่ต้องซ่อมขนาดหนักเพราะปล่อยร้างมานาน
ไวนิลประชาสัมพันธ์ แผ่นพับ วิดิทัศน์ที่ทำเท่าไหร่ก็ไม่ได้ดังใจ
ผู้บริหารสั่งส่งแนวหน้าไปก่อน 4 คนรวมพลขับ 2
เอาเด็กไปด้วย 4คน..จ๊ากส์..
ไหนจะต้องเตรียมที่พัก พาหนะ..ไม่ใช่เรื่องเล็กแล้วนะ..
การขนอุปกรณ์ล่ะ ใครจะเป็นเนวิเกเตอร์? ฉันมองหาตัวช่วย
ที่มองเห็นตาแป๋วแหว๋วนั่นไม่คุ้นกับเมืองทองสักคน
..จะอยู่อย่างไรกินอย่างไร..ดูแลกันอย่างไรตัวเองยังเอาไม่รอด..
ในถิ่นที่กำลังคุกรุ่นสงครามกำลังก่อหวอด
โอย..เวรกรรมของมดง่ามน้อยจริงๆ
ใช้เวลาเร่งทำไวนิลประชาสัมพันธ์ มือปืนพ่อลูกอ่อนก็มีเวลาให้น้อยจัง
ฉันใช้เวลาส่วนใหญ่ซ่อมเว็บ ยิ่งทำยิ่งรู้สึกผิด ฉันจะทิ้งเว็บไซต์นี้ไปได้อย่างไร
สองปีที่ทุ่มเทมาไม่ใช่เวลาเล็กน้อย ไม่รวมงบประมาณดำเนินการ
กว่าเก้าแสน page views ของผู้เข้าใช้งาน..
ไม่ธรรมดาเลย ..ในเว็บไซต์เล็กๆ..ที่เหมือนไม่มีใครใส่ใจ
สงกรานต์พอดีกว่าจะ design แบบเป็นที่ถูกใจร้านรวงก็หยุดหมด
โชคดีไปยื่นคิวพิเศษไว้ แต่เห็นงานแล้ววีนแตกทันที
ต้นฉบับที่ออกแบบไปอย่างดีถูกเปลี่ยนแถมพิมพ์คำภาษาอังกฤษผิดมาก
แม้แต่คำง่ายๆ ที่เป็นคำนิยมก็ยังพิมพ์ผิด เครื่องหมายต่างๆ เพี้ยนมาก
ฉันปวดร้าวกับผิดหวังเล็กๆ วิชาชีพในท้องถิ่นไม่ประสบความสำเร็จ
เพราะอะไร? หากเป็นเด็กในรับผิดชอบของตัวเอง..ฉันคงร้าวลึกกว่านี้..
แก้ปัญหาอย่างไรดี ร้านอื่นๆปิดหมด
16 เมษายนต้องเดินทางแล้ว ตั้งใจออกเช้าจะได้ไม่ร้อน
ต้นไม้อุปกรณ์ประดับเลือกเอาเฉพาะเต็มใจไปด้วยกัน
จะได้ไม่ต้องไปหาซื้ออีก ก็ไม่รู้ว่าจะต้องสำรองจ่ายฟรีอีกเท่าไหร่
งบประมาณยังไม่ปรากฎว่าเข้าบัญชีไหน
ขอบคุณผู้บริหารที่ตัดสินใจเดินหน้า เป็นความโชคดีของสี่ตัวน้อยแล้ว
จนเย็นวันที่ 15 ยังไม่เห็นหน้าโชเฟอร์รถคันที่หนึ่ง
ครูนัย รู้หรือเปล่า?ฉันถามถึงโชเฟอร์มือ 1
ครูนัย ครูใหม่คนที่ตั้งแต่ย้ายมาไม่ทันได้พูดจา
ครูนัย คนของประชาชน คนที่งานเยอะมากจนวันๆไม่ได้พูดคุย
"รู้แล้ว แต่ตอนนี้ยังติดต่อไม่ได้เลย"
เธอมีกิจการรีสอร์ทอยู่บนเทือกเขาที่เห็นอยู่ลิบๆ
แล้วคำสั่งปฏิบัติงานที่ซ้ำซ้อนมาทำงัย?
ผู้บริหารเปิดไฟเขียวดำเนินการยกเว้นให้
เรารอดพ้นวิกฤตวุ่นวายของการสอบบรรจุครูอื้อฉาวนั่น!
มองจากภายนอก ฉันเห็นอะไรชัดเจนกว่าคนภายในหลายอย่าง..
แต่นั่นแหล่ะนะ สิ่งที่เห็นไม่แน่ว่ามีอยู่จริง
สิ่งที่ใช่..อาจไม่ใช่..
โหรส่วนตัว(อีกแล้ว)บอกฉันไม่มีฤทธิ์เดชมากพอ
ที่จะแย้งใครใครว่า 2+2=4
ไม่เป็นไร..ไม่เดือดร้อนฉันทำงานเฉพาะหน้าให้ดีที่สุดได้
ใครจะบอกว่า 2+2=3 ก็ตามใจ
เช้าที่ 16เมษายน ของทุกชิ้นถูกลำเลียงขึ้นรถ
ผู้เชี่ยวชาญพิเศษด้านการนำเสนองานไปด้วยก็ไม่ต้องห่วงอะไรแล้ว
แปลนที่ส่งไปก่อนล่วงหน้านั่นเราไม่ต้องเตรียมอะไรมาก มีไว้สำเร็จรูปแล้ว
แต่เริ่มไม่แน่ใจ..คำตอบสุดท้าย
ผู้ประสานงานไม่สามารถไขข้อข้องใจเรื่องอาคารสถานที่
"ไม่ทราบเหมือนกัน เค้าให้หา network อย่างเดียว"..
เพื่อความมั่นใจก็จะขนทุกอย่างแพ็คขึ้นรถหมดเลย
นั่นหมายถึงต้องใช้สิบล็อ!!
แล้วกำลังคนที่ไหนจะมาช่วยกันขนของ
ขนขึ้นไม่เป็นไรถิ่นเราคนเยอะ
แต่ช่วงขนลงในต่างบ้านต่างเมืองเล่า?
"อันไหนไม่จำเป็น ตัดออกให้หมด"เอาตามนี้แล้วกัน..
เราตัดของไม่จำเป็นออกทีละชิ้น ..
เด็กๆนั่งมองของแต่ละชิ้นที่ตัดออกตาละห้อย..หลายชิ้นทำมากับมือ..
เหลือเฉพาะชิ้นสำคัญไม่ต้องใช้เนื้อที่มาก พับได้แพ็คได้
เราจะเดินทางด้วยสี่ประตูสองคัน สิบคน
ทัพหลังเสร็จภาระกิจแล้วค่อยตามไปวันที่ 18
"ครูนัย"โชเฟอร์คันที่ 1 ชำนาญการพิเศษด้านนำเสนอผลงาน
"เต้"เทคนิคเชี่ยนมือดีที่เป็นได้ทุกอย่าง กรรมกร โปรแกรมเมอร์และผู้ดูแลเด็ก
"ผมเคยเข้ากรุงเทพกับรถทัวร์ ไม่เคยขับเอง"เธออ่อยๆมาให้ได้ยิน..!!..
"ไม่เป็นไรขับตามๆกันไป อย่าให้หลุดกันตามสี่แยกก็น่าจะถึง"
ขับตามกันไปอย่างที่ตกลงกันไม่รีบร้อน
กำลังพลคนเสื้อแดงหลายคันรถขับแซงขึ้นไป
เจอด่านตรวจแรกอยุธยา เจ้าเต้ผ่านเลยเพราะรถมีแต่เด็ก
(ตราสัญลักษณ์ทหารเสนารักษ์ด้วยหรือเปล่าไม่รู้)
แต่รถเราถูกเรียกจอดเปิดกระจก แล้วโบกมือให้ผ่าน
แต่ครูนัยกลับจอดรถเลียบซ้ายลงไปคุยกับเจ้าหน้าที่อยู่นาน..
..ถามเส้นทางเข้าเมืองทอง.ง้าก..ก เพิ่งจับไต๋ได้
..ไม่รู้ทางเหมือนกัน..เวงแล้ว..
จังหวะนั้น เจ้าเต้..โทรตามเพราะไม่รู้ไปไงต่อ..
บอก"ตรงไปเรื่อยๆ ตามป้าย"
ออกรถมาตั้งนานก็ไม่เจอกันสักที
เสียงเจื้อยแจ้วตามสายหลังสุด พลัดกันเสียแล้วที่แยกบางปะหัน!!
เราตั้งใจไม่ขึ้นทางด่วน จะเข้าทางดอนเมือง
คันโน้นไปเองต่อไม่ได้ก็ต้องย้อนกลับมาอย่างเดียว
เราจอดรถรอที่ทุ่งหญ้ากว้างๆ โอ้..ที่นั่น..ยูเรก้า..เลย
ในบึงนั่นธูปฤาษีเพียบ ใช้แทนดอกไม้สดได้
เราตะกายกันลงไปเก็บธูปฤาษีและใบไม้ป่าที่เข้ากันได้
สุดยอดมาก ดอกไม้สดที่ตั้งใจจะมาหาซื้อกันในกรุงเทพฯ
ไม่จำเป็นแล้ว..
ขับย้อนไปย้อนมาแบบสำรวจบ้านเมืองแถวประทุมธานี
กว่าจะเข้าที่พักก็ค่ำพอดี..
ค่ำนั่นเองที่เข้าใจคำว่า ยูเทอรน์กันซาบซึ้งมาก
เจ้าไอซ์แปลความว่า"เราหลงอีกแล้ว"
เราพบว่าที่พักที่ติดต่อผ่านอินเทอร์เน็ทไม่ได้ดั่งใจ
ต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้ากันวุ่นวายในความร้อนระอุ
เราต้องขนเครื่องไฟฟ้าทุกชิ้นเข้าแคปเพื่อความปลอดภัย
เช้ามืดนั้นเราพบว่าผ้าสองพับที่เตรียมมาจัดบูทเปียกฉ่ำด้วยสายฝน
เราค้นพบสูตรใหม่ในการจับจีบผ้าให้สวยงาม..
ต้องทำให้ผ้าเปียกก่อน..
เราค้นพบว่า..
ในยามคับขันพลังงานแฝงจะถูกขุดมาใช้โดยไม่จำกัดวัย..
17 เมษายน ถึงเมืองทอง ยังไม่ค่อยมีใครมา
เราขับรถเข้าไปในฮอล์เลย ขนลงเก้กัง
ออแกนไนซ์อยู่ไหนหาไม่เจอ เจ้าหน้าที่กำลังวัดพื้นที่
ไม่เป็นที่ตกลงแน่นอนสักที
ได้รู้กันตรงนั้นว่าอุปกรณ์ต่างๆที่คาดว่าทางผู้จัดงานเตรียมไว้ให้แล้ว
ไม่มีสักอย่างแม้แต่ผนังให้ติดไวนิล เรามองกันเงียบงัน
ERIC ชัยนาทมาถึงแบบตัวเปล่าคล้ายกัน
แต่ระยะเส้นทางใกล้กว่า มีหลายมือที่คุ้นเคยเพราะไม่ใช่ครั้งแรก
แต่ก็เก้กังกว่าเรา ของที่เตรียมมาจัดขึ้นบอร์ดไม่ได้
คาดสถานการณ์ผิดไปเยอะ อุปกรณ์ไม่มีเตรียมไว้ให้สักอย่าง
แม้แต่โต๊ะยาวสักตัว..รูปแบบการนำเสนองานเปลี่ยนไปแล้ว..
ในช่วงปีที่เราไม่ได้เข้ามาศึกษาดูความเปลี่ยนไป
รูปแบบการจัดนิทรรศการแบบทันสมัยเป็นธุรกิจไปแล้ว!!
เราเพิ่งได้เรียนรู้กันในวันนั้น ทำไมงบประมาณถึงมากมายนัก
เพื่อให้สะพัดเข้าวงจรธุรกิจรับจ้างจัดนิทรรศการต่างหาก
ไม่เป็นไร บอกแล้วไง เราทำงานเฉพาะหน้าได้ทุกสถานการณ์
คนสุดทางถูกสอยจากเสียงตามสาย ก็รถเราทั้งสองคันถูกปิดท้ายออกไม่ได้
หรือออกได้ก็ไม่ใจว่าจะไปกันได้ถูก งานหลายชิ้นต้องแก้ไข
โชคดีที่เซียร์รังสิตไม่หยุดสงกรานต์ ฉันแก้งานบางส่วนได้ทัน
งานของเราลุล่วงไปด้วยดี ขอบคุณสายฝนในค่ำคืนนั้น
ขอบคุณทีมงานทุกคนที่ร่วมทุกข์สุข ขอบคุณอุปกรณ์ทุกชิ้น
ขอบคุณคนสุดทางที่มาช่วยแก้ปัญหาให้เหมือนทุกครั้ง
ขอบคุณความมุ่งมั่นที่ไม่เคยมอดดับ
ขอบคุณใครสักคนที่ให้โอกาสฉันเสมอมา
เป้าหมายของฉันแค่หาโอกาสให้ตัวเองได้มีพัฒนาการ
หาโอกาสสร้างชื่อเสียงให้องค์กรและอู่ข้าวอู่น้ำ
ฉันมีเป้าหมายแค่ให้สิทธิและโอกาสแก่ผลผลิต
แม้ว่าฉันอาจจะต้องกลับไปใช้บัญชีหนี้
อาจจะต้องพบกับความจริงที่ว่าเงินงบประมาณไม่ตกถึง
อาจจะต้องพบกับความจริงที่ว่าเงินแสนนั่นไม่จริงใจแค่ไก่กา..
ไม่ว่าจะอย่างไร ฉันมายืนในจุดนี้ได้ก็คือประสบความสำเร็จ
ฉันรุกหน้ามาอีกก้าวบนเส้นทางวิชาชีพ
ฉันมีโอกาสมากกว่าคนอื่นๆอีกกว่าแสนคน
หรือไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดี ?
เพลงทานตะวัน
เนื้อร้อง โดย อ.เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
ทำนอง อ.ธนิสร์ ศรีกลิ่นดี
O ตะวันส่องใสแดดฉายลงมาทาบทาทิวทุ่ง
แผ่วลมผ่านโรยเหมือนโปรยกลิ่นปรุงดอกฟางหอมลอย
ดอกหญ้าดาววับวาวทางเกลื่อนเหมือนดังหยาดพลอย
แตะนิดต้องน้อยราวมณีร่วงพรูพัดพรายลงดิน
O จะอยู่แดนไหนสุดฟ้าแสนไกลคะนึงถึงถิ่น
ด้าวแดนแผ่นดินที่เราจากมาเนิ่นนานแสนนาน
ดอกหญ้างามงดงามดังก่อนหรือร่อนร่วงราน
แดดร้อนดินแล้งลมระงมแผ้วพานบ้านนาป่าเขา
O ทุ่มกายทุ่มใจเข้าโหมแรงไฟหัวใจแรงเร่า
ยิ่งสร้างยิ่งทำระกำหนักเบาดิ้นรนหนทาง
เจ้ามิ่งขวัญยิ่งวันยิ่งเดือนยิ่งเลือนยิ่งราง
ทอดทิ้งทุ่งร้างวันและวันผ่านเยือนเหมือนเดินทางไกล
O ตะวันส่องแสงสาดแสงลงมาทาบทาทางใหม่
ร่วมจิตร่วมใจก้าวไปก้าวไปฝ่าภัยร้อยพัน
มิ่งขวัญเอ๋ยหัวใจเรามั่นเหมือนทานตะวัน
เฉิดแสงแรงฝันกลางรวีตะวันสีทองส่องใส
|
