อ้าว ตกลงแก๊งค์ไอติม ยิงคำถามไปที่เป้า คน ศธ.หรือคนแรงงาน กระสุนลูกปรายอย่างนี้เดี๋ยวก็ร่วงกันหมดหรอก แต่เชื่อว่าทุกฝ่ายกำลังปั่นแผนกันควันโขมงของบประมาณแผ่นดิน อดีตรัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการท่านหนึ่งเคยตั้งเป้าการเตรียมพร้อมด้านการศึกษาของไทยเพื่อก้าวสู่ประชาคมอาเซียนไว้ว่าประเทศไทยเป็นผู้นำในการก่อตั้งสมาคมอาเซียน ต้องมีศักยภาพในการเป็นแกนนำในการสร้างประชาคมอาเซียนให้เข้มแข็ง ภายใต้ยุทธศาสตร์วิสัยทัศน์เดียว เอกลักษณ์เดียว และประชาคมเดียว เพื่อความเจริญมั่นคงของประชากร ทรัพยากร และเศรษฐกิจ     หลักสำคัญคือประชาคมการเมืองและความมั่นคงของอาเซียน ประชาคม เศรษฐกิจอาเซียน ประชาคมสังคมและวัฒนธรรมของอาเซียน   ในส่วน การศึกษานั้นจัดอยู่ในประชาคมสังคมและวัฒนธรรม ซึ่งมีบทบาทสำคัญที่จะส่งเสริมให้ประชาคมด้านอื่นๆมีความเข้มแข็ง จำเป็นอยู่เองต้องเร่งรัดบุคลากรทางการศึกษา เพราะการศึกษาเป็นรากฐานของการพัฒนาในทุกๆ ด้าน     อีกสองปีข้างหน้ากว่าจะถึงก็ช่วยๆฉุดกระชากลากถูบุคลากรที่ว่าซึ่งบางส่วนยังไม่ตระหนักเลยว่าทำไมต้องอาเซียน โดยเฉพาะส่วนของการการพัฒนาผู้เรียนสู่การเป็นพลเมืองอาเซียน การอยู่ร่วมกันอย่างสันติสุข ความเอื้ออาทร โดยใช้การศึกษาเป็นกลไกในการสร้างวัฒนธรรมใหม่ ต้นแบบยังเหมือนปูนผสมผิดส่วนไม่รู้จะแกะบล็อกอย่างไรรอให้ปูนแห้งก่อน!!!

มีความเห็นว่าทั้งผู้เรียนผู้สอนทุกพื้นที่ต้องมีความกระตือรือร้นทางวิชาการและวิชาชีพที่ตัวเองเรียนมากขึ้นกว่าเดิม หากไม่ต้องการเสียโอกาสจากการเปิดกว้างทางเศรษฐกิจและโอกาสการทำงานที่เพิ่มขึ้นในประชาคมเศรษฐกิจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้มีความคิดที่จะมีการเคลื่อนย้ายแรงงานอย่างเสรี ความสามารถในการสื่อสารเป็นภาษาสากลโดยเฉพาะอังกฤษเป็นคุณสมบัติพื้นฐานที่จะประกันความก้าวหน้าในการทำงานในอนาคตหรืออาจจะหมายถึงโอกาสในการมีงานทำหรือไม่มีงานทำได้ เพราะถ้าหากเราไม่เก่งจริง ไม่มีคุณภาพจริง จบการศึกษาไปนายจ้างอาจไม่จ้างเรา นายจ้างมีทางเลือกมากขึ้นในการจ้างแรงงานในอาเซียนได้อย่างคล่องตัวมากขึ้น หากเรามีคุณภาพจริง เราสามารถแข่งขันในตลาดแรงงานได้ โอกาสของเราก็มากกว่าเดิม เพราะเราสามารถเดินทางไปทำงานทั่วทั้งอาเซียนโดยไม่มีข้อกีดกั้น  ผู้เรียนผู้สอนก็ต้องเตรียมตัวให้ดีที่สุด ดังนี้ครับผม

การใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษากลางของประชาคมอาเซียน  ศธ.ได้ตั้งเป้าหมายให้นักเรียนที่จบชั้น ป.๖ สามารถสื่อสารเป็นภาษาอังกฤษได้ เพื่อรองรับการเข้าสู่ประชาคมอาเซียน รวมทั้งจะต้องใช้ภาษาอังกฤษในการค้นคว้าหาความรู้จากอินเทอร์เน็ต และสื่อการเรียนรู้ที่มีความหลากหลายมากขึ้น โดยได้เร่งผลักดันและดำเนินการในหลายด้าน เช่น

สร้างศูนย์อำนวยการเพื่อให้ครูเจ้าของภาษามาสอน ครูเกษียณอายุก่อนกำหนด และครูอาสาสมัครจากประเทศสหรัฐอเมริกา อังกฤษ จีน และฟิลิปปินส์ มาสอนภาษาในโรงเรียน เพื่อให้เด็กเกิดการเรียนรู้

พัฒนาการเรียนการสอนแบบ English for Integrated Studies (EIS) จะมีการบูรณาการการสอนภาษาอังกฤษในวิชาวิทยาศาสตร์และคณิตศาสตร์ ซึ่งสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน (สพฐ.) ได้จัดตั้งงบประมาณเพื่อให้ครูที่จะสอนวิชาเหล่านี้ ได้ฝึกใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสารระหว่างกัน นักเรียนก็สามารถเชื่อมโยงและพูดคุยกับเพื่อนต่างชาติในประชาคมอาเซียนได้

พัฒนาห้องเรียนแห่งอนาคต (The Global Class) ซึ่งเป็นห้องเรียนอิเล็กทรอนิกส์ที่สามารถเชื่อมโยงการเรียนการสอนได้อย่างหลากหลาย เช่น การเรียนการสอนวิชาวิทยาศาสตร์ของโรงเรียนมหิดลวิทยานุสรณ์ การสอนภาษาอังกฤษของติวเตอร์ที่มีชื่อเสียงและเป็นที่นิยม โดยครูจะเป็นผู้ควบคุมการสอนและทดสอบความเข้าใจของนักเรียน หากต้องการจะให้สอนซ้ำในช่วงใด ก็สามารถทำได้ทันที ซึ่งจะเริ่มดำเนินการในโรงเรียนสู่มาตรฐานสากล โรงเรียนดีประจำอำเภอ และลงไปสู่โรงเรียนดีประจำตำบล  การอบรมภาษาอังกฤษให้กับครู เพื่อให้ครูยุคใหม่สามารถสื่อสารเป็นภาษาอังกฤษ และใช้ ICT ได้ ซึ่งในยุคปัจจุบันระบบการศึกษาต้องรองรับความก้าวหน้าของเทคโนโลยีและครูจะต้องเท่าทันต่อเทคโนโลยีด้วย  เป้าหมายนี้อยู่ระหว่างการผลักดันและดำเนินการ!!!

"เรียนภาษาไทยยังไม่ได้เลยจะไปเรียนอังกฤษทำไม"
เคยได้ยินประโยคนี้กันไช่ไหม "เรียนไปก็ไม่ได้ใช้"
ก็ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมคนไทยถึงไม่เก่งภาษาอังกฤษเสียที ก็เพราะว่าคิดอยู่แบบนี้ทุกวัน คิดว่าตัวเองทำไม่ได้ คิดว่าตัวเองไม่มีโอกาส คิดว่าตัวเองไม่ได้ใช้ มันมองตัวเองให้ติดลบมาตลอด ยิ่งมาเจอเข้ากับ "วัฒนธรรม" ของเราด้วยแล้วก็ไปกันใหญ่ คนไทยเราชอบ "หมั่นไส้" คนที่ทำดีกว่า ทุก ๆ เรื่องเลยไม่ใช่แค่เรื่องภาษาอังกฤษอย่างเดียว สังคมเราไม่ค่อยเปิดในเรื่องนี้เสียเท่าไหร่นัก และสังคมเราชอบเปรียบเทียบอย่างมาก อย่าพูดถึงเรื่องการฟังเพลงฝรั่งเลย บางคนชอบฟังเพลงฝรั่งก็โดนว่า
อีกอย่างหนึ่งก็คือเราเป็นวัฒนธรรมที่ค่อนข้างปิดคือวัฒนธรรมเรากลัวการเปลี่ยนแปลง เมื่อลูกหลานพูดภาษาอังกฤษแล้วรับไม่ได้ เพราะว่ากลัวว่าจะกลายเป็นพวกเอาเท้าชี้หน้าเหมือนฝรั่งในอนาคต มันกลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว การทำแบบนี้ทำให้พ่อแม่ที่อยากสนับสนุนลูกหลายตัวเองไม่กล้าที่จะทำแบบนั้นเสีย
นอกจากนี้แล้วคนหลาย ๆ คนชอบคิดว่าการพูดภาษาอังกฤษดีมันต้องแลกกับการที่เสียวัฒนธรรมของเราไป อย่างเช่น ภาษาเราจะต้องวิบัติเสียหายจะไม่มีใครใช้แน่นอน ต่อไปนี้ทุกสิ่งทุกอย่างจะเต็มไปด้วยภาษาอังกฤษจะไม่มีที่ให้คนไทยเหลืออีกต่อไป...(ประมานนั้น) ด้วยความคิดเหล่านี้มันทำให้ทุกคนเกลียดภาษาอังกฤษ และทำให้ไม่ชอบคนที่กำลังคิดไปเรียนจนเก่งหรือว่าทำให้คนที่เก่งอยุ่แล้วกลายเป็นคนที่ไม่ดีไป สุดท้ายคือขอบอกว่าครูในโรงเรียนเนี่ยคิดว่าตัวเองเก่งกว่าเด็กเสมอจนทำให้เด็กกลัว ครูภาษาอังกฤษส่วนหนึ่งเด็กแหยงไม่เข้าใกล้เลย นอกจากนี้แล้วต้องบอกว่า สิ่งแวดล้อมยังไม่เอื้อ เรารู้ว่าการฝึกทักษะต้องเริ่มด้วยการฟัง แล้วพูด ช่วงหลัง ๆ เห็นรายการทีวีภาษาอังกฤษมากขึ้นก็รู้สึกจะดี แต่ล่ระยะหลังก็ค่อยๆหายไป แล้วจะเอาอะไรมาเป็นสิ่งแวดล้อมให้เด็กเล็กได้เรียนรู้ เด็กบ้านไหนโชคดีพ่อแม่มีความรู้เป็นสังคมใหม่ลูกก็ได้เรียนได้รู้งอกงามไป แต่มันมีสักกี่เปอร์เซนต์ของครัวไทย น่าหนักใจห่วงแต่จะต้องเป็น"ทาสทางวัฒนธรรม"ไม่ได้สำรวจตัวเองเลยว่าตั้งแต่หัวจรดเท้ารับของเขามาเต็มๆ จนเป็นหัวมงกุฎท้ายมังกรให้เห็นกันอยู่ไม่เว้นแม้แต่จิตวิญญานพูดอย่างนี้ก็จะยอมรับกันไม่ได้อีกแล้วสิ

เปลี่ยนการสอนภาษาอังกฤษเตรียมคนไทยสู่ประชาคมอาเซียน

ฟาฏินา วงศ์เลขา

ณ เวลานี้ เราคงไม่อาจปฏิเสธได้แล้วว่าภาษาอังกฤษมีความสำคัญมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งใกล้จะเปิดเสรีประชาคมอาเซียน (AC) และในกฎบัตรอาเซียนข้อ 34 บัญญัติว่า “The working language of ASEAN shall be English” หรือ ’ภาษาที่ใช้ในการทำงานของอาเซียนคือภาษาอังกฤษ“ นั่นเอง

แต่ถ้าดูจากการจัดอันดับความสามารถด้านการใช้ภาษาอังกฤษของคนไทยแล้วน่าเป็นห่วงอย่างยิ่ง ตัวอย่างเช่น ในปี 2555 ประเทศไทยถูกจัดอันดับอยู่ที่ 53 ของประเทศในแถบทวีปเอเชีย  ตกลงไปจากเดิมเมื่อปี 2554 ที่ประเทศไทยอยู่ในอันดับ 42 ซึ่งจัดอยู่ในกลุ่มประเทศที่มีความเชี่ยวชาญภาษาอังกฤษน้อยมาก (Very Low Proficiency)

ในขณะที่ผลสำรวจจากสภาเศรษฐกิจโลก  (World Economic Forum) พบว่าคนไทยอยู่ในอันดับที่ 8 จาก 10 ประเทศในอาเซียน นำหน้าลาวและพม่าเท่านั้น

ส่วนผลสำรวจทักษะด้านภาษาอังกฤษของคนทำงาน 5 ประเทศในกลุ่มอาเซียน คือ มาเลเซีย สิงคโปร์ อินโดนีเซีย ฟิลิปปินส์ และไทย ที่ทำแบบทดสอบวัดทักษะด้านภาษาอังกฤษผ่านโปรแกรม JobStreet ELA (JobStreet English Language Assessment) พบว่า ประเทศที่ได้รับคะแนนเฉลี่ยสูงสุด คือ สิงคโปร์ ส่วนประเทศไทยอยู่ในอันดับสุดท้าย

ยิ่งโลกไร้พรมแดนมากขึ้น ภาษาอังกฤษก็ยิ่งทบทวีคูณความสำคัญตามไปด้วย ในยุคสมัยก่อนการรู้ภาษาอังกฤษถือเป็นความสามารถพิเศษ แต่ ณ วันนี้หรืออย่างน้อยในอีก 3 ปีข้างหน้าถือว่าเป็นเรื่องจำเป็นที่ทุกคนจะต้องสามารถสื่อสารภาษาอังกฤษได้ เพราะในอนาคตอันใกล้นี้ภาษาอังกฤษไม่ได้มีความสำคัญเฉพาะผู้ที่จะไปทำงานในต่างประเทศเท่านั้น แม้กระทั่งการทำงานในประเทศไทยก็มีความจำเป็นต้องรู้ภาษาอังกฤษไม่แพ้กัน เนื่องจากทุกคนในอาเซียนสามารถเดินทางไปทำงานยังประเทศต่าง ๆ ได้อย่างเสรี
      
มักมีการตั้งคำถามบ่อยครั้งว่า ทำไมเด็ก เยาวชน และคนไทยเรียนภาษาอังกฤษตั้งแต่ ระดับประถมศึกษา มัธยมศึกษา ปริญญาตรี ปริญญาโท หรือแม้กระทั่งปริญญาเอก ถ้ารวมระยะเวลาการเรียนภาษาอังกฤษของคนไทยถือว่าใช้เวลานานมาก บางคนนับรวมเกือบ 20 ปี แต่ก็ยังไม่สามารถใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสารกับชาวต่างชาติได้

หลายคนมองว่าระบบการเรียนการสอนภาษาอังกฤษบ้านเราผิดพลาดตั้งแต่ต้น ไม่ใช่ว่าคนไทยเรียนไม่เก่ง แต่เพราะสาเหตุหลักคือ เด็กไทยส่วนมากไม่ค่อยมีโอกาสได้ฝึกทักษะการเรียนภาษาอังกฤษแบบธรรมชาติ ไม่ได้ฝึกการฟังและการพูด แต่เป็นการเรียนการสอนในห้องเรียนที่เน้นด้านหลักไวยากรณ์มากเกินไป และที่สำคัญคือเด็กส่วนใหญ่เรียนเพียงเพื่อให้สอบผ่านเท่านั้น โดยไม่ได้หวังที่จะต้องเรียนเพื่อนำไปใช้ในการทำงานอนาคต นี่น่าจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เด็กไทยหรือคนไทยเรียนภาษาอังกฤษกันตั้งแต่อนุบาลจนกระทั่งทุกวันนี้ แต่การใช้ภาษาอังกฤษก็ยังอยู่ในเกณฑ์ต่ำกว่ามาตรฐานอยู่ดี

มีผู้เชี่ยวชาญด้านภาษาอังกฤษหลายท่านแนะนำไว้ว่า การเรียนภาษาอังกฤษให้ได้ผล ’ต้องเรียนด้วยหูไม่ใช่ด้วยตา“ ดังนั้นการฟังจึงเป็นสิ่งสำคัญมาก หากต้องเรียนภาษาอังกฤษที่แท้จริง อยากฟังภาษาอังกฤษให้รู้เรื่องก็สามารถเรียนรู้ง่าย ๆ จากภาพยนตร์ รายการทีวีโชว์ของต่างชาติ เพราะส่วนมากมักจะเป็นภาษาอังกฤษที่นิยมใช้กันในชีวิตประจำวัน

แม้เป้าหมายในการพัฒนาผู้เรียนของกระทรวงศึกษาธิการมุ่งที่จะสร้างพลเมืองยุคใหม่ให้เก่ง ดี มีความสุข และที่สำคัญสามารถแข่งขันในอาเซียนและเวทีโลกได้ มีการวางแผนประกาศจุดยืนเพื่อผลักดันการพัฒนาผู้เรียนให้มีความพร้อมในทุกด้านรองรับการก้าวเข้าสู่ประชาคมอาเซียน รวมถึงการพัฒนาทักษะความสามารถด้านการใช้ภาษาอังกฤษให้สามารถสื่อสารได้ แต่ในทางปฏิบัติก็ยังไม่เห็นเป็นรูปธรรมสักที

ถึงวินาทีนี้อยากจะถามว่าถึงเวลาหรือยังที่จะต้องมีการปรับการเรียนเปลี่ยนการสอนโดยเฉพาะภาษาอังกฤษ แม้ในสังคมแห่งความเป็นจริงยังคงมีคนจำนวนไม่น้อยที่อาจจะรู้สึกว่าเป็นสิ่งใหม่และยังไม่พร้อมสำหรับการเรียนรู้สิ่งใหม่ เพราะยังคงยึดติดอยู่กับการเรียนการสอนภาษาอังกฤษในรูปแบบเดิมที่ได้มีการวางกรอบไว้ตั้งแต่ยุคดั้งเดิม คือ การเรียนจากตำราหรือหนังสือเรียนนั่นเอง

คงไม่อาจปฏิเสธได้ว่า ณ ปัจจุบันภาษาอังกฤษมีความสำคัญยิ่งไปกว่าเพียงแค่การติดต่อสื่อสาร แต่ยังเป็นกุญแจสำคัญที่เป็นทางนำไปสู่การแสวงหาความรู้จากแหล่งเรียนรู้ต่าง ๆ โดยเฉพาะอินเทอร์เน็ตซึ่งเป็นแหล่งเรียนรู้ที่ใหญ่ที่สุดที่ทุกคนจากทั่วทุกมุมโลกสามารถเข้าถึงได้ และแน่นอนที่สุดข้อมูลส่วนใหญ่มักเป็นภาษาอังกฤษ ดังนั้นการพัฒนาทักษะภาษาอังกฤษของเด็ก เยาวชน และคนไทยทั้งชาติให้ทัดเทียมกับนานาอารยประเทศเป็นเรื่องจำเป็นอย่างยิ่ง เพราะถ้าภาษาอังกฤษดีก็จะได้เปรียบต่อการพัฒนาตน พัฒนาสังคม และพัฒนาประเทศชาติ

เชื่อมั่นว่าทุกคน ทุกเพศ ทุกวัย ทุกอาชีพ สามารถเรียนรู้ภาษาอังกฤษได้ไม่แพ้ชาติใด ที่สำคัญจะต้องมีการปรับการเรียนเปลี่ยนการสอนภาษาอังกฤษกันอย่างจริงจัง และรัฐบาลจะต้องหยิบยกขึ้นเป็น “วาระแห่งชาติ” กำหนดเป็นนโยบายที่ชัดเจน

  กศน.จังหวัดอุดรฯปักธงสอน EP เตรียมคนพร้อมเข้าสู่ประชาคมอาเซียน

   ในปี 2558 ประเทศในกลุ่มอาเซียนจะพัฒนาเข้าสู่การเป็นประชาคมอาเซียนอย่างเต็มตัว ประเทศไทยในฐานะของหนึ่งในสมาชิกผู้ก่อตั้งประชาคมอาเซียน รัฐบาลไทยได้ให้ความสำคัญกับการเตรียมความพร้อมของประเทศเพื่อก้าวเข้าสู่ประชาคมอาเซียนอย่างสมบูรณ์แบบ สำนัก งานส่งเสริมการศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัย (กศน.) จึงถือเรื่องการเตรียมความพร้อมด้านภาษาเป็นนโยบายเร่งด่วนที่จะลงไปเติมความรู้ให้กับกลุ่มเป้าหมาย โดย นายประเสริฐ บุญเรือง เลขาธิการ กศน. ได้มอบนโยบายให้สำนักงาน กศน.จังหวัดทั่วประเทศเปิดสอนหลักสูตรการศึกษานอกระบบระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน พ.ศ. 2551 ภาคภาษาอังกฤษ (English Program : EP) อย่างน้อยจังหวัดละ 1 ห้องเรียน

สำนักงาน กศน.จังหวัดอุดรธานี เป็นจังหวัดเดียวที่อาสาเปิดสอน EP ใน 2 อำเภอ คือ อำเภอหนองหาน และ อำเภอเพ็ญ โดย ว่าที่ร้อยตรีสมปอง วิมาโร ผอ.สำนักงาน กศน.จังหวัดอุดรธานี กล่าวว่า หลักสูตรการศึกษานอกระบบระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน ภาคภาษาอังกฤษ หรือ EP เป็นหลักสูตร 2 ปี หรือ 4 เทอม ที่ กศน.จัดให้เรียนฟรี นักศึกษาไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย โดยมีการจัดส่งครูชาวต่างชาติมาสอนด้วยภาษาอังกฤษ สำหรับการสอนภาษาอังกฤษไม่ค่อยเป็นปัญหามากนัก เพราะคนจังหวัดนี้จะใช้ภาษาอังกฤษได้ดีระดับหนึ่งอยู่แล้ว เนื่องจากผู้หญิงอุดรส่วนหนึ่งจะมีสามีเป็นชาวต่างชาติ อีกทั้งจังหวัดอุดรธานีก็ถือเป็นจังหวัดที่ตั้งอยู่บนทำเลที่ดีมาก เพราะเป็นจังหวัดที่เชื่อมต่อได้อย่างใกล้ชิดกับหลายประเทศในลุ่มน้ำโขงทั้ง จีน ลาว เวียดนาม และกัมพูชา ทำให้การเตรียมความพร้อมด้านภาษาสำหรับคนที่นี่จึงเป็นเรื่องที่ค่อนข้างง่าย เพราะเป็นสิ่งจำเป็นและชาวบ้านก็เห็นความสำคัญ

“อำเภอหนองหาน ได้จัดการเรียนการสอนภาคภาษาอังกฤษที่ตำบลบ้านเชียง เพราะบ้านเชียงเป็นแหล่งมรดกโลกที่มีนักท่องเที่ยวและนักศึกษาที่ต้องการศึกษาเรียนรู้เกี่ยวกับ
อารยธรรมซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นชาวต่างชาติที่เข้ามาศึกษามรดกโลก ดังนั้นหากคนในพื้นที่ไม่สามารถใช้ภาษาสื่อสารดีในระดับหนึ่งก็จะทำให้เข้าใจยากและขาดโอกาสที่สำคัญที่เราจะ
เผยแพร่มรดกโลกของเราให้เขาเข้าใจได้” ว่าที่ร้อยตรีสมปอง กล่าว

กศน.ตำบลบ้านเชียง อำเภอหนองหาน เป็นพื้นที่ที่ถูกเลือกให้นำร่องจัดการเรียนการสอนหลักสูตร กศน. EP ซึ่ง นางนวลฉวี ภูดิน ผอ.กศน.อำเภอหนองหาน กล่าวว่า ภาษาอังกฤษมีความจำเป็นอย่างมากสำหรับการเตรียมความพร้อมเข้าสู่ประชาคมอาเซียน รวมถึงเทคโนโลยีก็เป็นเรื่องที่มีความสำคัญ ตนจึงจัดให้ กศน.ตำบลทุกแห่งเป็นศูนย์ไอซีทีด้วย โดยได้รับความร่วมมือจาก อบต.ทุกตำบล ในการจัดหาเครื่องคอมพิวเตอร์มาให้บริการประชาชน สำหรับเรื่องการจัดการเรียนการสอนภาคภาษาอังกฤษก็ถือเป็นความโชคดีของจังหวัดอุดรธานี เพราะมีลูกเขยเป็นชาวต่างชาติเยอะมาก มองไปทางไหนก็มีแต่ฝรั่ง ขณะเดียวกันก็มีมรดกโลกบ้านเชียงอยู่ที่นี่ ซึ่งจะมีชาวต่างชาติมาเที่ยวชมพิพิธภัณฑ์อยู่เป็นประจำ เพราะฉะนั้นภาษาอังกฤษจึงมีความจำเป็น อย่างไรก็ตามที่ผ่านมา กศน.หนองหาน ได้จัดหลักสูตรสอนภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารระยะสั้น ไปแล้ว 2-3 คอร์ส แต่ตอนนี้เราต้องการความยั่งยืนจึงได้จัดหลักสูตร EP โดยเน้นนักศึกษา 3 กลุ่ม คือ พ่อค้า แม่ค้า และภรรยาคนต่างชาติ โดยมีอาสาสมัครชาวเยอรมันที่มีภรรยาเป็นคนไทยมาช่วยสอนด้วย
       
นางรุ้งนภา พลเชียงดี อาชีพค้าขายหน้าพิพิธ ภัณฑ์บ้านเชียง หญิงไทยที่มีสามีเป็นชาวออสเตรเรีย บอกว่า มาเรียนภาษาเพื่ออนาคตข้างหน้า เพราะปกติอยู่ที่บ้านก็จะคุยกับแฟนไม่ค่อยรู้เรื่องได้พื้น ๆ แค่ทานข้าว ไปซื้อของใช้ ศัพท์ลึก ๆ พูดไม่ได้ แต่พอมาเรียนแล้วคุยกันรู้เรื่องขึ้นมาก

นายชาตรี ตะโจปะรัง พ่อค้าขายของที่ระลึกหน้าพิพิธภัณฑ์บ้านเชียง กล่าวว่า จริง ๆ แล้วไม่มีพื้นฐานในเรื่องของภาษาอังกฤษเลย แต่เมื่อขายของตรงนั้นทำให้เราเจอชาวต่างชาติทุกวัน ก็พอจะพูดได้บ้าง ที่มาเรียนเพื่อให้ความรู้แน่นขึ้น ซึ่งตอนนี้ก็สามารถสื่อสารบอกและแนะนำเขาได้ว่าจะไปไหนมาไหนได้ รู้สึกว่ามีความมั่นใจมากขึ้น จากที่เคยถอดใจ แต่ก็ฮึดสู้ เพราะครูก็ตั้งใจสอน เน้นการพูดคุยจริง ๆ เพื่อให้เรานำไปใช้ได้

Endrex Subaybay ครูสอนภาษาอังกฤษชาวฟิลิปปินส์ โครงการ EP ของ กศน.ตำบลบ้านเชียง บอกว่า รู้สึกตื่นเต้นที่ได้เข้ามาสอน ยอมรับว่าเป็นเรื่องที่ค่อนข้างยากสำหรับคนที่ไม่มีพื้นภาษาอังกฤษเลย และมีเวลามาเรียนน้อย แต่ก็ตั้งใจสอนและพยายามเน้นให้พูดภาษาอังกฤษได้เพราะเขาจะสามารถนำความรู้ไปใช้พูดคุยได้ ทำงานได้ ซึ่งทุกคนก็ขยันและตั้งใจเรียนกันดี

สำหรับ กศน.อำเภอเพ็ญ ซึ่งเป็นอีกอำเภอที่ขันอาสาจัดโครงการ  EP โดย นายสมัย แสงใส ผอ.กศน.อำเภอเพ็ญ กล่าวว่า เรามีนักศึกษา 32 คน ที่มาเรียนภาคภาษาอังกฤษ ซึ่งมี  2 คน ที่จบปริญญาตรีแล้ว แต่อยากได้วุฒิภาคภาษาอังกฤษ นอกนั้นส่วนใหญ่เป็นนักศึกษาที่จบ ม.3 จาก กศน. สำหรับการจัดการเรียนการสอนของอำเภอเพ็ญจะสอนแบบคู่บัดดี้ คือเพื่อนช่วยเพื่อน การทำโครงงานก็ต้องช่วยกันทำ ถ้าคนหนึ่งไม่มาเรียนอีกคนหนึ่งต้องมาเพื่อจะได้ไปสอนกันได้ ขณะเดียวกันครูก็ต้องเป็นคู่บัดดี้กันด้วย เพราะครูก็ต้องลงไปเป็นพี่เลี้ยงให้ทุกกลุ่ม จากการสำรวจความต้องการ พบว่า มีคนต้องการที่จะเรียนหลักสูตรนี้เป็นจำนวนมาก ตนจึงขออาสาจัดห้องเรียน EP เป็นห้องที่ 2 ของจังหวัดอุดรธานี อย่างไรก็ตามสำหรับคนที่ยังไม่ได้เข้าโครงการเทอมนี้ ตนได้มอบนโยบายให้ครู กศน.ทุกตำบลทุกคนไปจัดสอนแทรกภาษาอังกฤษในหลักสูตรปกติด้วย เพราะเห็นว่าชาวบ้านสนใจและได้ผลสัมฤทธิ์ดีมาก

นางพนารัตน์ จำปาทน วัย 39 ปี บอกว่า การมาเรียนก็ได้ฟื้นความรู้ที่เคยเรียนมาและทิ้งไปนานกว่า  20 ปีแล้ว สามารถแนะนำตัวเองได้ สนทนา ทักทายกับเพื่อนและแนะนำสถานที่เป็นภาษาอังกฤษได้ กลับมาเรียนครั้งนี้สามารถนำความรู้ไปใช้ได้ เพราะทุกวันนี้คอมพิวเตอร์เข้ามาในชีวิตประจำวันของเรามากขึ้น มีภาษาอังกฤษเข้ามาเกี่ยวข้องมากขึ้นซึ่งเราก็ต้องใช้ต้องอ่านต้องเขียนด้วย อยากบอกว่าโครงการนี้เป็นโครงการที่ดีมาก อยากให้ทำต่อเนื่องไปเรื่อย ๆ อยากให้ลูกหลานได้เรียน เพราะที่เห็นเด็ก ๆ ไปเรียนต้องเสียเงินเรียน ก็ได้แค่สนทนาเป็น แต่มาเรียนที่นี่ไม่ต้องเสียเงินและได้ทั้งเขียนและพูดด้วย

นางสุปราณี ธาตุมี อาชีพทำนา กล่าวว่า มาเรียนเพราะอยากได้ความรู้เพิ่ม อย่างน้อยก็จะได้พูดกับชาวต่างชาติได้ เพราะพี่เขยเป็นชาวต่างชาติ พี่สาวก็บอกให้มาเรียนไว้เมื่อกลับมาเยี่ยมบ้านจะได้เป็นเพื่อนคุยกับพี่เขย ซึ่งก็เป็นโอกาสดีด้วย เรียนโดยไม่ต้องเสียเงิน และก็เป็นคนชอบเรียนอยู่แล้วกลับบ้านก็ไปสอนลูก ซึ่งก็ได้ผลจริง.

อรนุช วานิชทวีวัฒน์

http://www.dailynews.co.th/

นักหนังสือพิมพ์-นักการตลาด ขึ้นชั้นกลุ่มอาชีพภาษาดีในอาเซีย

"ผู้หางานหรือคนทำงานทั่วไปที่เข้ามาทำแบบทดสอบวัดทักษะด้านการสื่อสารภาษาอังกฤษในการทำงานผ่านแบบทดสอบ JobStreet ELA (JobStreet English Language Assessment) จะทราบผลคะแนนของตัวเอง โดยแบ่งการวัดผลออกเป็น 4 ทักษะ ได้แก่ คำศัพท์ (Vocabulary), การสนทนา (Conversation), ไวยากรณ์ (Grammar) และความเข้าใจ (Comprehension) ซึ่งผู้หางานสามารถทราบว่าทักษะใดที่เป็นจุดแข็งและทักษะใดเป็นจุดอ่อน เพื่อนำไปฝึกฝนและพัฒนาศักยภาพของตนเองต่อไป"

สร้างเด็กเก่งอังกฤษแต่หัวใจไทย ผ่านมุมมอง 'เจ้าแม่ตาวิเศษ'