เด็กส่วนใหญ่ที่มุ่งมาเรียนทางด้านนี้ส่วนใหญ่จะมีเป้าหมายของตัวเองอยู่แล้ว มีพื้นที่สร้างผลผลิต มีพื้นฐานทางครอบครัวสนับสนุน นับว่าเป็นแนวคิดที่ดีมากๆ มองอนาคตในเชิงรุก ห่วงแต่ว่าบางคนกว่าจะเรียนจบมา ที่นาก็หมดไปแล้ว (ขายนาส่งควาย)  เฮ้อ

ดร.ชาญเวช บุญประเดิม ผู้ช่วยเลขาธิการคณะกรรมการการอาชีวศึกษา(กอศ.) เปิดเผยว่า เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมาตนได้ไปร่วมพิธีปิดและมอบวุฒิบัตรให้แก่นักศึกษา ปวส.ที่ผ่านการฝึกปฏิบัติด้านการเกษตรระยะเวลา 10เดือน ณ ศูนย์ฝึกอบรมการเกษตรนานาชาติเขตอราวา ประเทศอิสราเอล รุ่นที่14 ทำให้ได้ข้อมูลว่าอุปสรรคสำคัญอย่างหนึ่งของเด็กไทย คือ ปัญหาการใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสาร ทั้งกับอาจารย์ที่ปรึกษา เกษตรกรชาวอิสราเอล รวมถึงการแลกเปลี่ยนประสบการณ์กับเพื่อนนักศึกษาชาติอื่นๆ แม้จะมีครูพี่เลี้ยงที่เป็นรุ่นพี่ช่วยเป็นล่ามให้ แต่ก็มีจำนวนไม่มาก ในขณะที่มีนักศึกษานับร้อยคน ทำให้อาจได้รับความรู้ไม่ครบสมบูรณ์ ดังนั้น ในการเตรียมความพร้อมให้แก่นักศึกษารุ่นต่อๆไป จะเพิ่มความเข้มข้นด้านภาษาอังกฤษให้มากขึ้นอีก อย่างน้อยต้องสื่อสารพื้นฐานในชีวิตประจำวันและภาษาอังกฤษด้านการเกษตรให้ ได้ก่อน และเมื่อเดินทางไปที่อิสราเอลแล้ว ก็ต้องฝึกภาษาอย่างต่อเนื่องอีกไม่ต่ำกว่าวันละ 1-2 ชั่วโมง บวกกับการอยู่ในสถานที่ที่มีโอกาสได้ใช้ภาษาอังกฤษก็เชื่อว่าจะทำให้มีความ มั่นใจ กล้าพูดมากขึ้น ซึ่งจะส่งผลดีต่อการฝึกปฏิบัติมากขึ้นด้วย

ดร.ชาญเวช กล่าวต่อไปว่า หลังจากนี้นักศึกษาจะต้องนำความรู้ไปต่อยอดประยุกต์ใช้กับประเทศไทย ซึ่งความรู้การเกษตรของอิสราเอลมีความก้าวหน้ามาก ทั้งที่ถูกจำกัดทั้งเรื่องน้ำ ภูมิอากาศ และพื้นที่แต่กลับสร้างผลผลิตระดับโลกได้ ในขณะที่ไทยมีความพร้อมมากกว่าทุกด้านก็น่าจะทำได้ดีกว่า โดยหัวใจสำคัญอยู่ที่การทำวิจัยเล็กๆมีการสังเกตุเปรียบเทียบผลผลิตที่ได้ เพื่อปรับปรุงวิธีการผลิตอย่างสม่ำเสมอ ไม่ใช่ทำแต่วิธีเดิมๆที่สืบต่อกันมาจากรุ่นพ่อรุ่นปู่ โดยไม่ปรับปรุงพัฒนา ต้องคิดนอกกรอบ แต่อย่างไรก็ตามปัญหาสำคัญของเกษตรกรไทยคือเรื่องตลาด ซึ่งเป็นเรื่องที่รัฐบาลต้องผลักดันให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในทางที่เป็นผลดี ต่อเกษตรกรให้ได้

" เด็กที่ผ่านการฝึกจากอิสราเอลจะเห็นได้ชัดเจนเรื่องความอดทน มีความคิดสร้างสรรค์และมีผลงานที่ผ่านการวิจัยแล้วว่าใช้งานได้จริง ถือว่าเป็นแบบอย่างพื้นฐานของเยาวชนไทยในอนาคต ผมอยากเห็นเด็กเหล่านี้เป็นเจ้าของกิจการของตนเอง ซึ่งสอศ.สามารถส่งเสริมได้จากกองทุนตั้งตัวได้ รวมทั้งความร่วมมือจากธนาคาร โดย สอศ.จะสอนการเขียนแผนธุรกิจที่เป็นไปได้ เชื่อว่าเด็กเหล่านี้จะมีโอกาสได้รับการสนับสนุนอย่างมาก"ดร.ชาญเวช กล่าว.

http://www.dailynews.co.th

เมื่อเร็วๆ นี้ กลุ่มปฏิบัติงานท้องถิ่นไร้พรมแดน หรือโลโคลแอค  เปิดเผยผลการศึกษา ภาวะหนี้สินที่ส่งผลต่อการสูญเสียที่ดินของชาวนาภาคกลาง โดยพบว่า ในพื้นที่ภาคกลางจังหวัดพระนครศรีอยุธยาและจังหวัดเพชรบุรี ชาวนาอายุเฉลี่ยสูงขึ้นถึง 65 ปี  ในชุมชนมีภาวะสุ่มเสี่ยงขาดการสืบทอดอาชีพชาวนา  ระบบเกษตรกรรมกำลังเผชิญกับความถดถอยที่ลูกหลานเกษตรกรปรับเข้าสู่ระบบแรงงานรับจ้างมากกว่าสร้างการผลิตของตนเอง

สำหรับปัจจัยหลักที่ทำให้ชาวนามีหนี้สินมากขึ้น พบว่า เกิดจากแรงกดดันจากการถือครองที่ดิน ปัญหาหนี้สินชาวนากลายมาเป็นนโยบายหาเสียงของรัฐบาล แต่จากการศึกษาพบว่า ชาวนามีข้อสรุปว่า โครงการช่วยเหลือของรัฐไม่สามารถนำสู่การแก้ไขปัญหาได้ โดยเฉพาะปัญหาจากสถาบันการเงิน แหล่งเงินกู้ของเกษตรกร

นางสาวพงษ์ทิพย์ สำราญจิตต์ ผอ.กลุ่มปฏิบัติงานท้องถิ่นไร้พรมแดน กล่าวถึงปัจจัยสำคัญของภาวะหนี้สินคือแรงกดดันจากการถือครองที่ดินของเกษตรกรและต้นทุนการผลิตที่สูง  เพราะเกษตรกร 45-85 % ต้องเช่าพื้นที่ทำนาและต้องจ่ายค่าเช่าสูงถึงไร่ละ 1,500-2,500 บาทต่อไร่ต่อรอบการผลิต คิดเป็นสัดส่วนถึง  20-25% ของต้นทุนการผลิตทั้งหมด

ในขณะที่ต้นทุนการผลิตรวมทั้งเมล็ดพันธุ์ ปุ๋ยเคมี มีสัดส่วนรวมกันถึง 30-45% ของต้นทุนการผลิต รวมไปถึงการกว้านซื้อที่ดินแปลงใหญ่ของนายทุนในพื้นที่ภาคกลาง ที่ทำให้เกิดการกระจุกตัวของที่ดินและมีชาวนาไร้ที่ดินเพิ่มมากขึ้น

จากการสำรวจของสำนักงานเศรษฐกิจการเกษตร ปี2554 พบว่า มีเกษตรกรที่เช่าที่ดินผู้อื่น 19.6% ของพื้นที่เกษตรทั้งหมด 149.25 ล้านไร่ ซึ่งพบในภาคกลางสูงที่สุดประมาณ 36-40% ของพื้นที่ และพบสูงที่สุดที่จังหวัดพระนครศรีอยุธยา ที่มีการเช่าที่ดินมากถึง 72% ของพื้นที่เกษตรกรรมทั้งหมด ซึ่งสอดคล้องกับงานวิจัยของกลุ่มปฏิบัติงานท้องถิ่นไร้พรมแดน ที่พบว่า มีเกษตรกรนาเช่าในจังหวัดพระนครศรีอยุธยาในปี 2555 สูงถึง 85 %

นอกจากปัญหาการสูญเสียที่ดินแล้ว นางสาวพงษ์ทิพย์  กล่าวอีกว่า ชาวนาส่วนใหญ่ยังมีสัดส่วนหนี้สินเพิ่มสูงขึ้น รายได้จากการทำนาไม่เพียงพอต่อการดำเนินชีวิต  โดยสถานะหนี้สินชาวนาปัจจุบันจากข้อมูลตัวเลขหนี้สินของเกษตรกร (รวมถึงชาวนา) ของสำนักงานเศรษฐกิจการเกษตร ปี 2554/55 ชี้ให้เห็นว่า ครัวเรือนภาคการเกษตรทั้งหมดมีหนี้สินเพิ่มขึ้นจาก 204,117 ล้านบาท ในปี 2542 เป็น 456,339 ล้านบาท ซึ่งสอดคล้องกับงานศึกษาของกลุ่มโลโคลแอค ที่พบว่า ชาวนาในจังหวัดพระนครศรีอยุธยามีหนี้สินเฉลี่ยถึง 401,679 บาทต่อครอบครัว และชาวนาในจังหวัดเพชรบุรี มีหนี้สินเฉลี่ยถึง 371,091 บาทต่อครอบครัว

ทางด้าน นางบุญชู มณีวงษ์ ชาวนาวัย 56 ปี จากอำเภอเดิมบางนางบวช จังหวัดสุพรรณบุรี กล่าวว่า สาเหตุที่ต้องเป็นหนี้  เนื่องจากตัดสินใจกู้เงินจากธนาคารกสิกรไทย 600,000 บาทเมื่อปี 2539 เพื่อนำเงินมาลงทุนทำนา ส่งลูกเรียนและทำอู่ซ่อมรถ ถูกธนาคารยื่นฟ้องให้ชดใช้หนี้เมื่อปี 2545 ก่อนหน้านั้นได้แบ่งขายที่นาไป 5 ไร่ ได้เงินมา 500,000 บาท เอาไปโปะหนี้ให้ธนาคาร แต่พบว่าเป็นเงินต้นแค่ 100,000 กว่าบาท ที่เหลือเป็นดอกเบี้ยทั้งหมด อัตราดอกเบี้ยเพิ่มขึ้นจากร้อยละ 7.5 เป็นร้อยละ 18 ไม่นับรวมค่าปรับ สุดท้ายต้องขายที่นาส่วนที่เหลืออีก 5 ไร่ แล้วก็ต้องเช่าที่นาตัวเองทำนาแทน

"สาเหตุที่ทำให้สูญเสียที่นา เพราะภาระหนี้ที่แบกรับไม่ไหว รวมทั้งมีค่าใช้จ่ายในครอบครัวที่สูง โดยเฉพาะค่าใช้จ่ายการศึกษาของลูก และเงินลงทุนทำนา"

ด้านนายทรงชัย  วิสุทธิวินิกานนท์  กลุ่มฟื้นฟูเกษตรกรเมืองเพชรบุรี สภาเครือข่ายองค์กรเกษตรกรแห่งประเทศไทย(สค.ปท.) กล่าวถึงการแก้ไขปัญหาหนี้สินของเกษตรกรว่า ต้องแก้ที่ต้นเหตุคือลดต้นทุนการผลิต  ด้วยการสนับสนุนการใช้ปุ๋ยอินทรีย์ ปุ๋ยชีวภาพที่ผลิตเอง การควบคุมโรคและแมลงด้วยวิธีธรรมชาติ หรือการเข้าถึงแหล่งปุ๋ยอินทรีย์ การทำนาแบบลดต้นทุนการผลิตควรอยู่บนพื้นฐานการพึ่งตนเอง และเพิ่มความหลากหลายของพืชและอาหารในแปลงนาเป็นสำคัญ

สำหรับนโยบายประกันราคาผลผลิต นายทรงชัย กล่าวด้วยว่า เป็นสิ่งที่เกษตรกรต้องการ เพราะรัฐก็ยังสามารถขายข้าวได้ตามกลไกราคาตลาด ส่วนปีใด หากเกิดภัยพิบัติธรรมชาติ เกษตรกรยังได้รับการคุ้มครองผลกระทบภัยพิบัติจากราคาประกัน

"กรณีผู้ที่ประสบปัญหาไม่มีที่ดินทำกิน ต้องมีกองทุนซื้อที่ดินในราคาที่เป็นธรรมและให้เกษตรกรทำสัญญาเช่า-ซื้อระยะยาวผ่อนชำระได้ตามความสามารถโดยที่ดินนี้ต้องไม่ให้ขายแต่สืบทอดในการทำกินได้"

 http://www.isranews.org

    ดร.ชาญเวช กล่าวต่อไปว่า ตนจะเสนอให้มีการปรับหลักสูตรของวิทยาลัยเกษตรและเทคโนโลยี(วษท.)ซึ่งของ เดิมก็ดีอยู่แล้ว แต่ควรเพิ่มการฝึกปฏิบัติและการวิจัยให้มากขึ้นเป็น1ปี โดยการวิจัยสามารถทำได้2แนวทาง คือ การนำงานวิจัยที่มีอยู่แล้วมาวิจัยต่อยอด และการที่นักศึกษาคิดทำงานวิจัยใหม่ขึ้นมาเองที่เป็นประโยชน์ต่อการพัฒนาการ เกษตรในอนาคต โดยจะใช้พื้นที่ที่สถาบันจัดให้หรือพื้นที่ส่วนตัวของครอบครัวก็ได้