อนัตตาลัย   ค้นพบสถานที่หนึ่งที่มีคำตอบให้อย่างสมบูรณ์ เต็มใจ ฉันมุ่งหน้าไปที่นั่นแต่เช้าเพราะอยากได้ที่จอดรถใกล้ๆไม่ต้องเดินไกล เพราะเหตุที่พี่สามมีอันแหกโค้งร่วงไม่เป็นท่าทำให้คิดหนัก โดยฉันเองกับอุบัติเหตุที่ประสบกันมาหนักๆทำให้คิดถึงพ่อ ตลอดชีวิตที่ฉันใกล้ชิดพ่อ ฉันไม่เคยเห็นพ่อประสบอุบัติเหตุเลย ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่พวกเราต้องไปดูแลรักษาพ่อด้วยอาการของเจ็บป่วยจากอุบัติเหตุ ยกเว้นครั้งที่พ่อถอนฟันแล้วเลือดไหลไม่หยุด (แปลกมาก) และคราวนั้นเลือดของฉันที่ให้หมอเปลี่ยนถ่ายให้พ่อนำมาซึ่งกุศลจิตยิ่งใหญ่ ฉันไม่เคยลืม พ่อนอนมองสายเลือดที่รินผ่านถึง ชี้ชวนแขกที่มาเยี่ยมไข้ให้ดู"เลือดลูกสาว" หากฉันจะทันได้รู้ว่า ในภายหลังที่พ่อต้องผ่าตัดกระทันและรับเลือดของคนอื่นจนเป็นเหตุให้แพ้พลาสมา ฉันจะตุนเลือดฝากธนาคารไว้ให้พ่อคนเดียวเลย กลางเดือนที่แล้วที่มีหมายกำหนดการรับผิดชอบพานักเรียนไปแข่งขันที่เชียงราย ฉันพลาดโอกาสนั้นเพราะกลางดึกก่อนการเดินทางเสียงโทรศัพท์สอยฉันฉุกระหุก พี่สามถูกส่งเข้าโรงพยาบาลผ่าตัดด่วน "แหกโค้ง" มอเตอร์ไซค์คู่ใจเลี้ยวไม่ทันใจเธอ! ฉันสัมผัสได้ทันที นั่นเป็นการเตือนภัยจากสิ่งที่ไม่อาจมองเห็นด้วยตาเปล่า ปราณีที่สุดแล้ว ..ในที่เปลี่ยวอย่างนั้นยังมีคนเห็นเหตุการณ์และแจ้งเหตุได้ทันท่วงที เรื่องราวต่อไปนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันจะพูดว่า "ไม่เชื่ออย่าลบหลู่" ปลายปี 2553 ได้รับคำสั่งนำนักเรียนเข้าร่วมกิจกรรมฟื้นฟูศิลธรรมโลก นักเรียนประถมปลายจำนวนหนึ่งถูกลำเลียงขึ้นรถมุ่งเข้าสู่จุดศูนย์รวม เหมือนอีกหลายๆโรงเรียนในทุกทิศทางที่ถูกเกณฑ์ให้ได้ตามเป้าหมาย เหมือนหลายความคิดที่วนเวียน ฟันเฟืองหรือเครื่องมือ ? ยอมรับในการบริหารจัดการส่วนหนึ่ง ที่มาจากชนชั้นมันสมอง ระบบต่างๆถูกตระเตรียมอย่างดี เหมือนการซ้อมใหญ่ให้พร้อมรบ การเดินทางของกองทัพมดคืนนั้นเรียบร้อยดีทุกเส้นทาง ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ การดำเนินกิจกรรมตามแผนการเรียบร้อย ได้แพร่ภาพตามเป้าหมายทุกประการ นั่นหมายถึงได้ติดตั้งเครื่องมือดึงดูดศรัทธาและอนันตทรัพยากรไปเรียบร้อยแล้วทั่วโลก ในส่วนที่ได้รับกลับมาจะต่อยอดกันได้เพียงไหนก็แล้วแต่องคาพยพของแต่ละองค์กร ฉันเชื่อว่า การถักทอร่างแหของความดีอย่างที่ท่านรมต.ศธ.กล่าวสุนทราพจน์ในพิธีเปิดเป็นเรื่องดีที่สุด แต่สงสัยว่ามันจะทันไหม ฉันหาคำตอบให้ตัวเองยากเย็นเต็มที หลายเดือนก่อนจิตตกสุดๆกับภาพผู้เรียนวัยมัธยมต้นทดลองเพศศาสตร์กันในสถานศึกษา วันนั้นฉันหมดคำพูด ทำได้แค่ขย้อนความเครียดออกมาหมดไส้หมดพุง แค่คิด พ่อแม่จะรู้หรือยังว่าลูกออกจากบ้านไปเรียนหลักสูตรพิเศษ ครูบาอาจารย์จะปวดร้าวแค่ไหน หากจะได้รู้ว่าสถาบันอันเป็นแหล่งประสิทธิประสาทวิชา อู่ข้าวอู่น้ำที่เป็นแหล่งประกอบสัมมาอาชีพเปลี่ยนสถานะไปแล้ว ความวัวยังไม่ทันหายความควายก็มาแทรก ข่าวใหม่ล่าสุด คนเป็นพ่อแม่ในวัยเรียนยังเป็นเด็กหญิงและเด็กชายได้รับการผ่อนผันให้เรียน ฉันแก่เกินกว่าจะตามศิลธรรมกลับมาแล้วใช่ไหม โครงการใหญ่พิเศษนั่นฉันจะอยู่ทันเห็นผลหรือเปล่า แต่จะอย่างไรก็อยากเห็นการฟื้นฟูที่ว่านั่นก้าวหน้า นะ..มาช้าดีกว่าไม่มา กำหนดกลับออกมาจากจุดฟื้นฟูนั่นล่าช้า เพราะเด็กไม่กลับเข้ามาที่จุดนัดพบ แม้จะรัดกุมในเรื่องการป้องกัน แต่เรากลับติดต่อไม่ได้เนื่องจากสัญญานโทรศัพท์ถูกบล็อก ในท่ามกลางคนกว่าล้านคน ก็เหมือนงมเข็มแล้ว คนที่ร้อนใจที่สุดก็ต้องเป็นผู้รับผิดชอบเด็ก เราทั้งออกตามหา ทั้งประกาศเรียกก็ไม่มีวี่แวว กว่าสามชั่วโมงผ่านไป จนเกือบสองทุ่มเด็กเล็กกลุ่มใหญ่นั่นเริ่มควบคุมไม่อยู่ ตำแหน่ง Vstar หมดเค้า V guide ไม่สามารถแก้ปัญหานอกจากรอคอยอย่างเดียว ความคิดหนึ่งผ่านมาชั่วแว่บ ฉันบอกเด็กไปรออยู่ที่รถแล้ว แต่เราติตต่อรถไม่ได้ ก็ออกเดินตามหาซึ่งหาไม่พบตามผังที่แจก บทพิสูจน์ของกาลเวลาอีกครั้ง ทำไมคนแก่ๆเท่านั้นที่เชื่อถือในสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ก็เพราะว่าได้รู้ ได้เห็นมาในช่วงผ่านของกาลเวลานั่นเอง ฉันมองหาพื้นที่ที่สัมผัสดินได้มากที่สุด (ก็ทั้งผืนคอนกรีตนั้นมองไปสุดลูกหูลูกตา) ถอดรองเท้าบนพื้น ฉันต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้ได้ความรับผิดชอบกลับคืนมา ฉันอธิษฐานจิตบอกพระแม่ธรณี ชั่วลืมตาก็พบอุบาสิกาชุดขาวมาแจ้งช่าว "เด็กอยู่บนรถ" ฉันหันไปบอกคนข้างเคียงได้ยินทั่วกัน "ได้กินไก่อีกแล้ว" คนในองค์กรของฉันมักแก้บนด้วยไก่ เรากลับถึงบ้านกันปลอดภัย เตรียมตัวไปเชียงรายกันต่อในงานศิลปหัตถกรรม ฉันลืมเรื่องบนบานไปเสียสนิท ด้วยไม่คุ้นเคย ค่อนดึกฉันรับโทรศัพท์ฉุกเฉิน! ตำรวจตามตัวญาติจากเบอร์โทรศัพท์ คนแน่นห้องส่วนใหญ่เป็นเพื่อนมากกว่าญาติ ขอบคุณผู้ประสบเหตุวันนั้น ที่โทรแจ้งตำรวจทันทีที่พบ พี่สามเลือดออกไม่หยุด เธอตกไปข้างถนนสายที่ไม่มียวดยานพลุกพล่าน กลับจากช่วยงานบ้านเพื่อนในหมู่บ้าน! หลังจากผ่าตัดแล้วเธอซีดและมีเลือดซึมตลอด ฉันกระวนกระวาย นั่งไม่ติดสับสนมาก จนต้องออกไปถวายเครื่องเซ่น คนเก่าๆบอกถวายพระแม่ธรณีต้องดอกไม้เจ็ดสี น้ำ ธูป ขนมหวาน ฉันวิ่งหาจนครบ ถวายกลางที่แจ้ง กลับเข้ามาอีกทีพี่สามเลือดหยุด และได้เห็นกับตาว่าเธอรับโทรศัพท์คุยกับเพื่อนได้แล้ว! จากวันนั้นฉันคิดหนักมองย้อนหลังไปในอดีต ก็ฟังเรื่องราวอย่างนี้มามากมาย แต่ไม่เคยสักครั้งที่จะถือเป็นจริงจัง แม้จะเชื่อในผลบุญและการบำเพ็ญบุญ คงเหมือนคนส่วนใหญ่ที่เคลือบแคลงเรื่องภพภูมิ การเวียนว่ายตายเกิด ในชีวิตฉันเองฟังจากคนใกล้ชิดที่เคยประสบด้วยตัวเองหลายเหตุการณ์ ฉันนั่งทบทวนเคยมีสักครั้งไหมที่บนบานศาลกล่าวแล้วไม่แก้บน ฉันมั่นใจว่าไม่มี ส่วนใหญ่เมื่อไหว้พระก็จะขอพรพระเท่านั้น แต่ในวันนั้นที่ฉันบอกพระแม่ธรณีฉันก็ไม่ได้บนบาน! หรือว่า...ฉันคิดถึงพี่รองเจ้าชายนิทราที่ทุกคนยังคอยอยู่ทุกขณะจิต ไวเท่าความคิดฉันโทรเรียกคนสุดทาง "ไปเชียงรายกัน" "งานดอกไม้เหรอ" เธอถาม " ช่วงนี้งานเยอะมาก" ก็เยอะตลอดทั้งปีนั่นแหล่ะ (จนลืมฉันได้ทั้งชีวิต) "ไปแก้บน" เธอเงียบคงอึ้งอย่างงงๆ ฉันไม่เคยมีอาการนี้ "ไปเป็นเพื่อนหน่อย ไม่มีเพื่อน" ฉันออด เธอก็สวนมาทันควันเหมือนกัน "มีแต่เลือกมาก" เธอดุมาตามสาย ฉันพยายามไม่ฟังเป็น"เรื่องมาก" เธอบ่นปอดแปด "ป่านนี้ก็ไม่มีที่นั่งแล้ว" แต่เช้ารุ่งขึ้นเธอก็มายืนตรงหน้า "มีอะไร" เธอถามเหมือนที่เคยถาม "ทะเลาะกับใครมาอีกล่ะ" เราดิ่งขึ้นเหนือฉันเล่านั่นนี่ตั้งแต่หนึ่งไปถึงสามสิบแปดล้าน เธอนั่งฟังนิ่ง ๆ นานๆก็จะเบรคเสียที "พูดช้าๆ" ขอบคุณในความจริงใจที่มีให้กันเสมอ นะ...ให้เป็นตนดีที่หนึ่งเลย เธอฟังฉันอย่างเข้าใจในทุกเรื่องราว ไม่ขัดสักอย่าง เมื่อฉันบอกว่าฉันไม่อยากเป็นไก่ในสุ่มแล้ว เธอพยักหน้าเข้าใจ และบอกอยากเปลี่ยนงานเหมือนกัน โอ้ย..จากรายได้เดือนละเหยียบแสนนั่นนะ..เวอร์ ขนาดรัฐปล่อยข่าวจะเพิ่มสิบสามเปอร์เซนต์บรรดาไก่กบฎยังคิดใหม่ทำใหม่ แต่ฉันจะไม่เป็นไก่ชนในสุ่มเด็ดขาด ฉันบอกหากพี่รองหายดีเป็นปกติทุกอย่างฉันจะบวชชีตลอดชีวิต ก้นบึ้งแล้วก็คือโยนหินก้อนใหญ่ถามทางเป็นครั้งสุดท้าย เธอไม่หันมามองฉันเลยสักนิด ตายังมองไปข้างหน้า "สุดท้ายแล้วคนเราก็ต้องการแค่ความสงบในบั้นปลายชีวิต" (..เรงเต่งตุม ..เรงเต่งตุม..) ขอบใจค่ะเพื่อนยาก ระหว่างเราไม่มีการรอคอย เราเป็นอิสระต่อกัน เราไปถึงชายแดนสยามกันทันเวลา ก็คนเก่าๆบอกต้องแก้บนก่อนเพล แต่วัดที่เราไปนั้นกลับไม่ใช่ที่ที่ฉันไปอธิษฐานตอนทำผลงานเลื่อนวิทยฐานะ เมื่อครั้งกระโดดติดรถทีมทัศนศึกษา จำได้ว่าอยู่ริมแม่น้ำ เธอค้นหาจากแผนที่ในมือถือแล้วหันมาบอกฉันเรียบๆ "อยู่คนละอำเภอเลย" ฉันเงียบ เธอไม่บ่นสักคำ กลับรถแล้วพากันตะลุยทางลัดที่เป็นทางฝุ่น ไม่มีรถตามเรามาสักคัน มีแต่สวนออกมา มอมมะล่อกมะแล่กหมดทุกคัน ป้ายกรุงเทพมหานครฯ และต่างจังหวัดล้วนเลย ถึงเชียงแสนได้ก็เที่ยงพอดี เธอปล่อยให้ฉันเดินหาวัดซึ่งจำได้ว่าอยู่กลางชุมชน เธอเองบอกของีบหน่อย เพราะเสร็จธุระก็ตีรถกลับกันเลยให้จองตั๋วบินก็ไม่เอา ขอเปลี่ยนขับก็ไม่ยอม ดีจัง พบวัดกลางตลาด ริมแม่น้ำ หลายวัด เอาแล้วซี มีอะไรเป็นสัญญลักษณ์ล่ะ ฉันคิดแล้วคิดอีก วัดที่ฉันเดินเลี้ยวเข้าไปวันนั้น มีชื่อที่สงบ เย็น ไม่วุ่นวาย แต่นึกไม่ออกว่าชื่ออะไร เธอเดินตามมาทันส่งเสียงบอก "พบไหม ถ้าช้าจะไม่ได้ไปแวะงานดอกไม้นะ" ห๋า...นั่นน่ะอยู่ในใจฉันเลย..หันไปจะตอบโต้ก็เจอแล้ว ป้ายเบ้อเร่อ "วัดปงสนุก" วันนั้นไม่ได้แก้บนแต่สืบจนรู้ว่าหลวงพ่อองค์ที่ประดิษฐานอยู่นั้นคือองค์จำลองของหลวงพ่อเชียงแสน ฉันตั้งใจกลับมาถวายเครื่องเซ่นเมื่อกลับมาถึงบ้าน ได้ไปแวะงานดอกไม้สมใจ เธอพาเดินลัดเลาะแมกไม้เหมือนได้เดินในสวนสวรรค์เพลินเกือบลืมไปว่าส่งฉันแล้วเธอต้องต่อรถไปขึ้นเครื่องเพื่อให้ทันเข้าทำงานเช้า เรากลับกันแบบติดปีก วันต่อมาพี่สามโทรถามไปไหนมา ฉันงงมาก รู้ได้งัย? เธอบอกตำรวจทางหลวงส่งความคิดถึงตามมา..มีภาพถ่ายบั้นท้ายและทะเบียนรถมาเป็นที่ระลึกด้วย จ่ายไป 450 บาทแบบงงๆ จากวันนั้น เริ่มรู้ตัวว่าฉันต้องเปลี่ยนเส้นทางชีวิตแน่นอนแล้ว ฉันเตรียมความพร้อมให้ตัวเอง ปิดวาจา ปล่อยวาง ฉันพบกับความสุขลุ่มลึกในเบื้องต้น ฉันมีความสุขกับการทำสมาธ พอใจที่จะนำพาตัวเองเข้าหาความสงบ ฉันพบสำนักปฏิบัติธรรมในที่สงัด และเรื่องราวที่รอการพิสูจน์เข้าแล้ว        "Nothing in life is to be feared. It is only to be understood." - - Madame Curie - - ไม่มีสิ่งใดๆในชีวิตที่น่ากลัว มีแต่สิ่งที่ต้องทำความเข้าใจ