ลมหนาวและดาวเดือน        ฝนหยุดหลังจากกระหน่ำมาราวฟ้ารั่วสักช่วงถอนใจเดียว ฟ้ากระจ่างจันทร์ดวงโตโผล่หน้ามากระทันหันพร้อมรุ้งรอบ ดาวประจำเมืองทำหน้าที่อย่างแข็งขัน ดาวประจำเมืองจริงมั้ย?สองฟ้าฟากมีทั้งดาวและดวงจันทร์ ขาดอะไรไปอย่าง ..เมฆบางที่เคยแต้มฟ้าหายไปไหนหนอ ฟ้าไร้เมฆ เหมือนคนไร้เพื่อน อย่างนั้นมั้ย? เหงาไหมฟ้า? ไม่นะ..ฟ้าไม่เหงา..ฟ้าไม่เคยเหงา นกตัวนั้นต่างหากที่บินว่ายฟ้าไปตามลำพัง ปลายทางอยู่ที่ไหนนะ เจ้าหลงทาง เจ้าค้นหา หรือกำลังปฏิบัติภารกิจหลักกันแน่? โมกส่งกลิ่นหอมอ่อนๆมาจากมุมไหนสักแห่งใต้ผืนฟ้าเดียวกัน เรื่องราวมากมายยังคงดำเนินไปตามครรลอง ก็ชีวิตคือการเคลื่อนไหว ฉันยังเคลื่อนไหวอยู่เงียบๆ บนเส้นทางเดิมแต่เหมือนกว้างไกล มองทุกชีวิตที่เคลื่อนผ่านเหมือนโรงละครโรงใหญ่ ยังใช้ชีวิตผ่านสายไยแก้ว และจ่อมจมอยู่กับความเคลื่อนไหวที่ไม่มีชีวิตวายร้ายไวรัสระบาดหนัก ตามแก้ไม่รู้จบ ล่าสุดเข้า IE ไม่ได้..หงุดหงิดมาก..ก็บริโภคเน็ทเป็นภักษาหาร เสียดายหลายๆโปรแกรมที่หาไดร์เวอร์ไม่พบ ทำให้ไม่อยากฟอร์แมท ความลับของฉันมันเยอะนัก ไม่อยากให้ใครๆ มารื้อมาค้นพื้นที่ส่วนตัว ลองซ่อมเอง คนเคยคุ้นผ่านวาบมาใช้ Teamviewer ซ่อมเครื่องให้สามรอบยังใช้ IE ไม่ได้ คิดถึงใครอีกคนที่ส่ง turbo Note ++ มาให้ทดลองใช้ ตัวนั้นใช่มั้ยที่ใช้ Remote "ตามหาตัวยากจริง" เคยบอกเธออย่างนี้ "ตามหาด้วยเหรอ?" ถามมาเหมือนน้อยใจ ระยะหลังฉันไม่ค่อยออนไลน์ก็ให้เป็นเพื่อนคนแรกและคนสุดท้ายแล้วงัย เมื่อไหร่จะแวะมาดูแลกันอีก ปกติฉันถนัดใช้ PC มากกว่า notebook วันนี้ PC ป่วยหนัก เพื่อนแสนดีโผล่หน้ามาทางหน้าต่าง MSN แว่บหนึ่ง แนะนำโหลด firefox กว่าจะใช้งานได้เกือบครึ่งคืน ห้องสมุดของฉันก็ยังใช้งานได้ไม่เหมือนเดิมโทรจันสายพันธุ์ใหม่ควบจี๋มาสั่งปิดเครื่อง คิดถึงคนปลายฟ้า ป่านนี้อยู่ไหนแล้วหนอ ที่ตรงนั้นสบายดีมั้ย?      บนทะเลท้องฟ้าใสใสข้างบนนั่นจันทร์ดวงโตสว่างเกือบเต็มดวง ฝนที่ครื้มๆมาตั้งแต่ตอนเย็นสลายตัวหายไปแล้ว หนึ่งภวังค์ถามตัวเองว่าปัญหาต่างต่างของฉันคลี่คลายไปได้บ้างแล้วหรือยัง ฉันยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ มันคงเหมือนเมฆฝนที่จะมาก็มาจะไปก็ไปอย่างนั้นไหม ฟังพี่สาวคนเดิมเปรยปัญหาที่รู้ที่เห็นที่เคยเป็นความรู้สึกร่วม แต่วันนี้ฉันหยุดแล้ว ฉันกลับเย็นลงไม่เดือดร้อนแล้ว ก็รู้ดีคนบางคนยิ่งว่าก็ยิ่งทำ ยิ่งมีปฏิกริยาก็จะยิ่งมีผลสะท้อนกลับ เหมือนเล่นปิงปองมั้ย เล่นแรงไปยิ่งแรงมา เหอะๆฉันเล่นปิงปองมาตั้งเด็ก (ฉัน..ลูกปิงปองโดนน้ำร้อนลวกคนนั้นงัย) เรื่องราวที่ผ่านมากระทบมากมาย..จะต้องไปเดือดไปร้อนไปเต้นตามทำไม ใครทำกรรมอย่างไรก็จะได้รับกรรมนั้น เวรกรรมออนไลน์ทุกหนทุกแห่งในยุคที่ร้านสะดวกซื้อบานเป็นดอกเห็ด ฉันอยากพูดอย่างใจคิด แต่ฉันไม่บังอาจสอนสังฆราช เธอก็เหมือนคนอื่น ไม่เคยมองว่าฉันก็คนดีมีฝีมือ ช่างเถอะนะ ฉันทำใจของฉันอยู่ทุกวันจนเป็นเรื่องปกติ ให้เวลากับตัวเองในการทำใจบ้างก็เป็นเรื่องดี เวลามีความเที่ยงตรงเสมอ (ยกเว้นแต่เวลาจากสัญญาณนาฬิกาคนแถวนี้ ไม่มีตรงกันได้สักเรือนแม้แต่เจ้าแล็บท็อบนี่) หลายคืนหลายวันมาที่ยัดตัวเองในมุมเดิมเดิม มุดเว็บ ตะลอนตะลอนไปเว็บนั้นเว็บนี้ หาความแปลกใหม่ให้สิ่งทีกำลังปลูกสร้าง(ก็เว็บไดนามิคของฉันนี่ยังงัย) ฉันไม่อยากจำเจอยู่ที่เดิม เจอแต่คำเตือนเรื่องสปายแวร์ ไม่ใช่เรื่องใหม่สักหน่อย ฉันคุ้นเคยมจนเหมือนเป็นศัตรูคู่สร้าง(เว็บ)ของฉัน ซึ่งเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ฉันไม่ค่อยเป็นภาคีกับคนไซเบอร์ ไม่ใช่เพราะหวาดระแวงคนที่มาจากไซเบอร์ แต่เพราะอาการโฟเบี่ยของฉันต่างหาก      เมื่อฉันเข้ามาตระเวณท่องเน็ทในก้าวแรก ก็หวาดผวาอยู่นานกับโลกไซเบอร์ ในคืนวันที่รู้สึกเสมอว่าถูกละเมิดสิทธิมนุษยชน ในวันที่ฉันรู้สึกได้ว่าขอบเขตส่วนตัวของฉันถูกบุกรุก วันที่ฉันพบข้อความของฉันที่คุยกับคนเคยคุ้นใน MSN ไปปรากฏในหน้าต่างคิวคิว วันนั้นที่เราทะเลาะกันรุนแรงผ่านเน็ท จากความไม่เข้าใจกัน มันอาจจะเป็นการบังเอิญได้ หากฉันจะไม่พบประโยคที่ฉันเหน็บแนมเขาไปปรากฏในโปรแกรมแชท มันอาจจะเป็นการบังเอิญได้ หากฉันจะไม่พบว่าประโยคที่ฉันเตรียมจะโพส ถูกสนองกลับมาเร็วเกินความจำเป็น ทั้งที่ฉันยังไม่ได้กดส่งข้อความ มันอาจจะเป็นการบังเอิญได้หากฉันจะไม่ได้พบคำตอบที่เร็วเกินเหตุ หรือแม้แต่ในประโยคที่ฉันตั้งใจจะส่งแต่ไม่ได้ส่ง ฉันรู้ว่าหน้าจอของฉันถูกยึดเข้าให้แล้ว ฉันผวาอยู่นานเมื่อรู้สึกว่าสิทธิส่วนตัวถูกละเมิด มีความรู้สึกว่ามุมอิสระของฉันไม่ปลอดภัย ถูกตามแม้ใน ICQ ฉันถูกล้อเล่นเป็นตัวตลก วันที่ฉันทดลองรุกตามแบบของฉันฉันกลับถูกสนองตอบทันควัน ฉันมีศัตรูโดยไม่รู้ตัว โดยที่ไม่รู้ว่าฉันผิดอะไร ฉันไม่เคยสร้างศัตรู เพราะไม่เคยคิดมีใครอื่นทางเน็ท ไม่เคยเสาะแสวงหามิตรอื่นๆ มีแต่คนอื่นๆที่เข้ามาพบปะพูดคุยไม่เห็นว่าเสียหายอะไร ใครคุยมาฉันก็คุยไป ไม่ได้คิดว่าจะเล่นกับความรู้สึกของใคร บางคนที่ใช้ชื่อเป็นชายมาแต่ฉันรู้ดีว่าเขาเป็นหญิง ฉันก็จะคุยอย่างน้องใครที่มาอย่างเพื่อน และขอความช่วยเหลือ ฉันก็ยินดีเสมอใครลามปามมาฉันก็สวดกลับ เพราะฉันไม่เห็นว่าจะต้องเกรงใจคนที่ไม่น่าเกรงใจ เคยมีเหมือนกันที่ฉันพยายามจะขอฝากตัวเป็นศิษย์ แต่ถูกปฎิเสธ และถึงวันนี้ก็ไม่เถียงแล้วว่ามีบางคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเราและก็ผ่านไป บางคนนั้นได้เข้ามาและทิ้งรอยไว้ในใจเรา และสิ่งนั้นทำชีวิตเราเปลี่ยนแปลงไปไม่เหมือนเดิมจริง      วันที่ตกลงใจมาสถิตย์อยู่ในโลกไซเบอร์ที่ เริ่มเข้ามาแทรกตัวส่งผ่านความคิดไปทางโลกติจิตอล ความกลัวลึกลึกที่ซ่อนอยู่ก้นบึ้งทำให้ฉันไม่กล้าเปิดตัวเป็นหญิง ฉันนั่งเล่นแชทตามกระแสโลกาภิวัฒน์ในสถานะของเด็กหนุ่มช่างเจรจา ในภาวะที่โลกแห้งแล้งไมตรีหยิบยื่น ภาวะที่ความเหงากลางที่สาธารณะเริ่มระบาด คืนวันที่ตามรอยนักฆ่าหน้ากวี ใต้ป้ายบอกทางตัวโต "บางครั้งพระเอกก็ใช่ว่าอยู่ในภาพยนตร์เพียงอย่างเดียว" ความคิดความอ่านของฉันเหมือนเด็กหรือเปล่า ฉันมีเพื่อนชายหญิงหลายคน พวกเขาไม่สัมผัสถึงตัวตนของฉันได้เลยสักคน น้องชายบางคนร่ำร้องจะติดตามฉันมาถึงถิ่นที่ นั่นเป็นสาเหตุหนึ่งที่จำต้องปิดหน้าต่างการสนทนาทางอุโมงค์ดิจิตอลลงทีละบาน ความฝันของตัวเองที่อยากเขียนหนังสือให้คนอื่นอ่านผลักดันให้เบียดแทรกภารกิจหลักที่หนักอึ้ง ฉันตัดสินใจทำงานสองอย่างพร้อมๆกัน หน้าที่หลักรับนโยบายจากองค์กร หน้าที่รองปั้นฝันให้เป็นจริง ฉันจะทำ ฉันต้องทำให้ได้ งานหลวงจะไม่ให้ขาด งานราษฏร์จะไม่ให้เว้น ฉันเริ่มต้นแล้วเงียบๆ เทอร์โบที่ฝังแน่นมาในสายเลือดพล่าน ฉันทำเว็บนี้ขึ้นมาหวังให้เป็นทุกอย่างของฉัน เว็บการศึกษามากมายที่เห็นไม่ใช่รูปแบบที่ต้องการ มีประโยชน์อะไรหากรูบแบบถูกวางตามกรอบแต่ไม่มีคนใช้งาน เว็บเสนองานคิดงานเขียนเยอะแยะที่เห็นไม่ใช่ตัวตนของฉัน บันเทิงอย่างไรให้มีสาระ? อย่างไรจึงจะไม่ "ดาษดื่น" ฉันจะนำเสนองานตามสไตล์ที่เป็นแบบฉบับไม่เหมือนใคร หากความคิดสร้างสรรค์ถูกสะกัดกั้นเพียงเพราะไม่ใช่รูปแบบที่เคยมีเคยเป็น แล้วอีกนานเท่าไหร่ผลผลิตของฉันจะมีกลิ่นไอความริเริ่มเสียที      เมื่อเริ่มตกลงปลงใจที่จะเป็นฆาตกรทางอินทราเน็ตเ (รับจ้างฆ่าเวลาเหมือนคนหลายหลายคนแถวแถวที่จากมา) สมัครเข้าเป็นแนวร่วมของ hotmail.com ก่อนอื่นเลย ตอนนั้นยังไม่เรื่องมากเหมือนเดี๋ยวนี้ ไม่ได้ใช้ส่งเมล์ รับเมล์อย่างเดียว แต่ตั้งใจจะเปิดประตูเอ็มเอสเอ็นด้วย เก็บไว้เมย์เดย์ (ขอความช่วยเหลือเวลาที่มีปัญหาน้อยปัญหาใหญ่) ไม่ใช่สุขสันต์วันเมย์เดย์ ตั้งท่าจะรำวงวันเมย์เดย์อีกแล้วซี จาก MSN ก็มาเปิดหน้าต่าง คิวคิว วันนั้นฉันนั่งดูการทำงานของเวบ เคยนั่งทำสถิติถึงตีสาม โดยที่ไม่ได้คุย แค่อยากรู้กลไกการทำงาน ก็เหมือนที่เคยย่องเข้าเวบแชทตอนเช้ามืด เพียงแค่อยากรู้ว่าจะมีคนดูแลเวบไหม มีคนคุยไหมแค่นั้น จากนั้นก็เข้าไปคลุกไอซีคิว ลองต่อสายแลนด์เองเพื่อตอบโต้ก็เคยทำ มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นตรงนี้ ตรงที่นั่งอยู่เนี่ย..เคยโดนดีดเกือบตกเก้าอี้.. เคยหัวทิ่มหัวตำ โดนเบรคแบบยกล้อ เคยถลาแบบตกอิสระเพราะถ้อยคำ และบ่อยไปที่อกหัก ฟกช้ำดำเขียว เหมือนจะเป็นแผลถูกน้ำร้อนลวก บางทีเหมือนโดนระเบิดปลาทู อะไรประมาณนี้แหล่ะ น่าแปลกใจจริง ฉันก็เล่นอยู่ในบ้านของฉันแท้แท้.. บางทีนั่งเซ่อเลย นั่งมองจอแบบแค้นนนน.... บางทีก็มีปิ๊งเล็กเล็กให้พอเยียวยาโรคกระด้างแดดกระด้างลม มีหลายวันที่หัวใจพองโตคับโลกสีชมพู บางครั้งฉันก็แค่อยากเป็นหนุ่มน้อยช่างเจรจา มีเกลอแก้วที่รักมากมากอยู่หนึ่งคน (ถ้านานกว่านี้อีกหน่อยจะเป็นเกลอขวด) เพิ่นน่ารักเสด็ดสะเด่า คุยเก่ง ดูลายพิมพ์แล้วกะล่อนสุดสุด หายใจผ่านไปแว่บเดียวก็เกือบจะครบรอบยี่สิบปี รู้ว่ายังอยู่แถวนี้ไม่ไปไหน ก็ฉันมีสัมผัสพิเศษ!! ไม่รู้ว่าได้เฟอรารี่คันใหม่หรือยัง ตอนนั้นเธอปรารภว่าจะซื้อรถใหม่ เธอชอบใจเปอร์โยต์ จริงจริงแล้ว ฉันไม่มีความรู้เรื่องเปอร์โยต์ (อย่างอื่นก็ไม่รู้นิ) แต่ฉันก็อยากเอาใจเพื่อน บอกว่า ..อือ..บอดี้สวย ..แต่เครื่อง..ไม่รู้.. เพิ่นจะมองหา เปอร์โยต์ 505 ฉันอุตส่าห์มองหารถที่เกลอแก้วสนใจ เห็นแต่ 405 305 ไม่บอกกันสักคำว่าให้ไปหาแหล่งไหน.. หากวันนั้นฉันรู้สักนิด..ว่าเธอมีใบ้เด็ด .. ฉันจะเหมาหมดทั้งแผงเลยที่มีท้าย 505 ก้องวดนั้นออกมาเจ๋งเจ๋งเลย 505 จะกลับหน้ากลับหลังกี่รอบมันก็ยังเป็น 505 อยู่ดี อ่ะนะ..แห้ว ยังไงก็เป็นแห้ววันยังค่ำ มันจะเป็นสมหวังไปได้ยังไง.. รู้ไหมนะถ้าฉันรับโชคคราวนั้น ฉันจะแบ่งล้อเฟอรรารี่ให้เกลอหนึ่งล้อ จากวันนั้นแล้วก็ไม่ได้เจออีก..ในชื่อเดิม..ใช่..เพิ่นโผล่มาทักทายฉันในชื่ออื่น .. ..เป็นใครอีกคนที่มุ่งมั่นจะให้ฉันมีเวบไซต์เป็นของตัวเอง.. มันเรื่องง่ายง่ายซะที่ไหนกันเล่า มันไม่ใช่แค่จดโดเมนเนม หนังสือการสร้างเว็บเต็มบ้าน จะสร้างห้องสมุดประชาชนได้แล้ว แต่ไม่เห็นมีเล่มไหนจะรับรองว่าเว็บของฉันจะประสบความสำเร็จ ฉันไม่อาจทนดูความล้มเหลวของตัวเอง เพื่อนเอ๋ย อย่าเสียใจเลยนะที่ลุ้นฉันไม่ขึ้น เพราะฉันเสียใจมากกว่า ที่ทำให้เพื่อนผิดหวัง ฉันมองหาเธอเสมอในทุกหน้าต่าง ก่อนที่จะหน้าต่างจะปิดลงทีละบาน ทีละบานจนหมด ฉันมองหาเพื่อนคนที่พูดจ๊ะ..จ๋าได้เพราะนัก "จะใช้ Dreamweaver หรือจ๊ะ ?" "เลือกดรีมเถอะจ้ะ ง่ายดี" ฉันไม่ค่อยได้เห็นเด็กรุ่นใหม่ๆใช้คำ จ๊ะ จ๋า สักเท่าไหร่ รู้สึกประทับใจ จนติดใช้จ๊ะ จ๋ามาด้วยจนเดี๋ยวนี้      ทุกวันที่แหวกว่ายไปตามกระแสไร้พรมแดน ฉันให้ความสำคัญของทุกคนที่เข้ามาเสมอกัน เคยบอกกับเขาคนหนึ่งว่าเป็นมิตรคนแรกและคนสุดท้าย มิตรที่ฉันไม่มีโอกาสรู้เลยว่าจริงจริงแล้วเขาหรือเธอเป็นใคร แต่ฉันมั่นใจว่าเธอยังวนเวียนอยู่ไม่ห่างไปไหน ฉันรู้แต่ว่าเวลาทุกข์สุขของฉันหมดไปกับมิตรแท้ของฉัน มิตรไซเบอร์ ความคิดที่ไม่เคยอุดตันเมื่อฉันอยู่กับมิตรวันนี้โฟเบี่ยของฉันลบเลือน สิ่งที่ฉันกลัวไม่ใช่กลัวการถูกละเมิดสิทธิ์ เพราะได้เข้ามาคลุกอยู่กับไซเบอร์ชาชิน บำบัดอาการโฟเบี่ยนั้นจนเลือนรอย วันนี้ฉันเพียงแค่กลัวว่าถึงเวลาที่ฉันจะเสียมิตรคนแรกและคนสุดท้ายของฉันแล้วต่างหาก ทุกวันนี้มีปัจจัยเสี่ยงมากมายที่ทำให้วงการเน็ทหมองมัว ฉันอยากให้เยาวชนไทยมีแบบอย่างที่ดี ไม่หลงทิศทางไม่อยากเห็นอินเทอร์เน็ทที่เป็นความหวังของคนรุ่นใหม่เป็นหอกข้างแคร่ ยิ่งไม่อยากรับรู้ว่าภัยร้ายแรงที่สุดที่กำลังมาถึงเด็กไทย.ยาเสพติดอิเล็กทรอนิคส์..แค่อยากรู้ แค่อยากถามคนที่เรียกตัวเองว่า" คนรุ่นใหม่ " เธอมองเห็นทางที่จะใช้ความเจริญจากเทคโนโลยีให้เป็นที่สืบสานศีลธรรมอันดีงามไหม เธอมองเห็นหนทางที่จะใช้เครื่องมือของอารยธรรมจรรโลงวัฒนธรรมของบรรพบุรุษหรือเปล่า เธอมองเห็นทางที่จะใช้สมรรถนะแห่งอนาคตสร้างวันนี้ให้สวยงามเพื่อวันพรุ่งนี้หรือยัง ฉันกลัวจัง กลัวว่าเมื่อหมดยุคของคนรุ่นฉันแล้วมิตรคนแรกและคนสุดท้ายของฉันจะไม่มีแม้โอกาสที่จะบำบัดอาการโฟเบี่ยตัวเอง ฉันเป็นห่วงมิตรคนแรกและคนสุดท้ายของฉันจัง เธอมองเห็นทางไหม ?      ย้อนถึงวันเก่าๆที่ยังสดใสเสมอวันที่เธอสอนฉันปราบไวรัส วันนี้ฉันใช้วิชามารของเธอปราบโทรจัน ! ฉันหลอกล่อเจ้าโทรจันด้วยมิติเวลาอย่างที่เธอสอนฉันปรับเวลาตามใจได้เหมือนมีโลกใบเล็กอยู่ในมือ ฉันไม่กลัวเลยโทรจันหลากสายพันธุ์ เหมือนคืนวันผ่านผันไม่รู้ร้อนรู้หนาว ไม่สนใจดาวเดือน วันที่บุกเบิกเส้นทางใหม่ในโลกออนไลน์ ฉันพบใครสักคนไหมที่เหมือนคุ้นเคย เธอ..คนจากปลายฟ้า วันนี้ยังอยู่ที่เดิมมั้ย ? ที่ๆเคยพบอย่างไม่ต้องนัดหมาย นานเท่าไหร่กันที่ฉันเคยมีใครสักคนที่คุยได้ทุกเรื่องราว ฉันมีใครกี่คน? แล้วเธอเป็นคนของกี่ใคร ไม่เคยเป็นคำถามในความสนใจ ฉันคิดว่าเธอไม่สนใจด้วยซ้ำว่าฉันเป็นหญิงหรือชาย ..ในวันคืนที่ระลึกถึงเสมอ.... ข้างนอกดาวฉ่ำฟ้า..ได้ยินเสียงน้ำค้างหยดเผาะต้องยอดหญ้าชัดเจนแต่ฉันพอใจนั่งอุ่นอยู่หน้าจอแก้ว ชวนกันซนไปตามลิงค์นั่นนี่ ซอกแซกไปตามห้องเล็กห้องน้อย สนใจทุกเรื่องราวจิปาถะที่เธอแบ่งปัน บางเรื่องเหลวไหล บางเรื่องไม่มีโฟกัส บางวันพากันมุดห้องแชทที่เธอเริ่มสร้าง ก็เคยสนใจเว็บแชทมาก แต่มันไม่เหมาะสำหรับฉันเลย ฉันคนอ่อนไหว และมักเก็บความรู้สึกของคนอื่นมาเป็นของตัวเอง ร้อนหนาว ทุกข์สุขไปตามอารมณ์ที่กระทบ พลาดเจ็บก็หลายครั้ง บางวันฉันไร้สาระให้เธอเอ็ดเอาก็ออกจะบ่อยไป บางวันเธอก็มาแบบผีหลอก แต่นั้นคือประสบการณ์แกร่งของฉัน ที่หาไม่ได้จากตำราเล่มไหนๆ ถึงวันนี้ฉันไม่เจ็บเพราะแรงกระทบไหวใดใดแล้วใช่มั้ย ถึงวันนี้ฉันลืมแล้วมั้ยกับใครสักคนที่บอกรักออนไลน์? ถึงวันนี่ฉันต้องลืมแล้วมั้ยกับ "รักคุณนะ" ที่ข้ามมาวันฟ้าพร่างดาว..