 |
|
ตอนที่ 9 : ในรอยทาง
___________________________
หลายคนบอกฉันเป็นคนตรงๆ แต่ฉันคิดว่าฉันไม่ทนกับความไม่ถูกต้องมากกว่า หลายเรื่องราวที่ฉันมองแตกต่างจากคนอื่น ฉันก็แค่หยุดเปลี่ยนเส้นทางแต่เป้าหมายคงเดิม ความคิดอ่านของฉันเป็นมาตรฐานสากล บางทีคนที่คิดจะเปลี่ยนฉันอาจต้องหันกลับย้อนดูตัว วันนี้ของฉันได้เห็นวิถีการดำรงชีวิต วัฒนธรรม อย่างที่พ่อพร่ำสอน ฉันเห็นวิถีการคิดและกระบวนการปฏิบัติที่มีผลกระทบจากสิ่งแวดล้อม..
|
วิธีการที่พ่อสอนพวกเราคือให้แสวงหาความรู้ด้วยตัวเอง
อีกมุมสว่างนอกห้องเรียนของพวกเราก็คือห้องสมุดของพ่อ
ห้องสมุดของพ่อที่มีหนังสือมากมาย พวกเราได้อ่าน ได้เขียนเรียนรู้กันที่นั่น
ภาษาไทยของเราแตกฉานเพราะ"จอยุ่ยเหม็ง" หนังสือจีนที่อ่านคำ สะกดคำยากเย็น
แต่แฝงไว้ด้วยกลยุทธและแบบอย่างขนบธรรมเนียมประเพณีที่งดงาม เคร่งครัด
เราเรียนรู้บุคลิกของจอย่งเจี่ย จองี่เจ็ง จอเต็กเจ็งในตระกูลจอ
และเปรียบเทียบวัฒนธรรมข้ามชาติ
พวกเรารู้จักเซียวฮื้อยี้ ลูกปลาน้อยจอมป่วน
เราเรียนรู้กระบวนกวนของหุบเขาคนโฉด และหนังสือแปลอื่นๆ
ชื่อตัวละครไหนที่เราอ่านไม่ตรงกันในพี่น้อง พ่อจะไล่เสียงอักษรกลาง ต่ำ สูง เราสนุกสนานกันมาก พี่สามเลือกอ่านพล นิกร กิมหงวน ของป.อินทรปาลิต และสืบสานมาถึงการ์ตูนชวนหัวในตลาดปัจจุบัน โลกของเธอรื่นรมย์เสมอ พ่อให้เราเรียนรู้เรื่องฝ่ายบู๊จากสามก๊ก และเปาบุ้นจิ้นที่อ่านกันคนละไม่รู้กี่รอบ ได้อ่านผู้ชนะสิบทิศ
วรรณคดีของพ่อที่สะสม รามเกียรติ์ อิเหนา พระอภัยมณี ขุนช้างขุนแผน
ลิลิตพระลอ สาวิตรี มัทธนพาธา เงาะป่า สังข์ทอง
รวมถึงหนังสือวรรณกรรมร่วมสมัยในเลานั้นอย่างสี่แผ่นดิน
ขอบคุณเหลือเกินที่พ่อไม่ลืม"ผู้ดี" ของดอกไม้สด
ฉันมีโอกาสได้สัมผัสหนังสือบางเล่มที่น่าแปลกใจ "เหมาโหลถูกกว่า"
หนังสือนิทานสำหรับลูกเล็กๆ พ่อเลือกเทพนิยายกริม
นิทานก่อนนอนสำนวนดีงานแปลของอ.สนิทวงศ์และอีกหลายเล่มที่ไม่ได้พูดถึง
หลายเล่มฉันยังอ่านไม่จบ แต่รู้ว่าเราซาบซึ้งความงดงามของภาษาไทยมาตั้งเล็ก
เวลานั้นยังไม่มีงานกวีซีไรท์ออกเผยแพร่ ไม่อย่างนั้นห้องสมุดของพ่อคงต้องขยายทุกปี
หนังสือเทคโนโลยีตอนนั้นของพ่อมีแต่เทคนิคการถ่ายภาพน่าทึ่งพ่อมาก
ภาพถ่ายพ่อมีแต่ภาพธรรมชาติและสาวสวยคนหนึ่งในทุกมุมมอง
ไม่ต้องถามก็ได้คำตอบด้วยตัวเองเมื่อเห็นเจ้าตัวเล็กทั้งหกของพ่อในหลากหลายอิริยาบถ
ในใจพ่อมีนางแก้วเพียงหนึ่งเดียวกับ หกซุปเปอร์เปี๊ยกของพ่อ
พ่อรักในศิลปะทุกแขนง
ฉันเห็นภาพวาดสีน้ำมันสวยงาม ทั้งภาพธรรมชาติและภาพเสมือนจริง
พ่อเล่นดนตรีได้ครบทั้งวง ทั้งสากลและไทยเดิม
น่าเสียดายที่ฉันถ่ายทอดจากพ่อมาอย่างกระท่อนกระแท่น
ฉันประทับใจเสียงซออู้ทุ้มลึกเพลงพราหมณ์ดีดนำเต้าที่พ่อชอบมาก
ภาพพ่อนั่งห้อยขาบนเตียงแบบพระอภัยมณีเป่าปี่บนโขดหินนั่นยังอยู่เสมอในใจ
แม้ฉันจะนั่งเกาะปลายเตียงฟังพ่อเล่นซออู้ เพลงเถา เพลงสามชั้น
แต่ฉันกลับเล่นดนตรีได้อย่างเดียว เดี่ยวซอด้วง..เพลงนกกะรินกินถั่ว..!! พ่อบอก
(จนป่านนี้ก็หาฟังไม่ได้ แต่นึกภาพนกทั้งฝูงรุมทึ้งสวนถั่วได้.. )
" ศิลปะที่งดงามมีคุณค่าที่สุดคือความผลิบานของมนุษย์โดยธรรมชาติ"
พ่อสร้างงานศิลปะที่งดงามมีคุณค่าไว้มากมาย ในช่วงชีวิตที่สั้นเหลือเกินของพ่อ
ความงดงามของแม่กับพ่อยังเป็นลมหายใจและสายตาของลูกลูกเสมอ.
ในลมหายใจและสายตาของพ่อ ทำไมสร้างอะไรได้งดงามมากมายนัก ?
|
