ขนแขนแสตนอัพ เหมือนทุกครั้งที่ความขี้เกียจกระฉูด ฉันทิ้งงานทุกอย่างกระโดดขึ้นรถควงพวงมาลัยฉายเดี่ยว ก็ไม่อยากฟัง ก็ไม่อยากพูด ก็ไม่อยากคิด สัมผัสทั้งห้าธรรมดาไป สัมผัสที่หกก็อย่างที่รู้ที่เห็นที่เป็น สัมผัสที่เจ็ดฉันรุนแรง โลกส่วนตัวของฉันติดปีกไปไหนได้ตามใจ แต่ไม่เคยมีที่ไหนที่อยากไปมากกว่า "บ้าน" ใช่แล้ว..ปลายทางคือที่นอนนุ่มในบรรยากาศที่คิดถึงเสมอ ขับรถไม่เร็วเท่าไหร่ ก็กรอกหูกันทุกวันประหยัดน้ำมันได้ในความเร็วต่ำกว่าเก้าสิบ อืมม์ เก้าสิบก็เก้าสิบ เก้าสิบกิโลแรก หลังจากนั้นอีกเก้าสิบก็สองร้อย .. สัตว์โลกมีกรรมเป็นของตนเอง.. บ้านเมืองในวันปิดเทอมเงียบสงบถนนหนทางว่างเปล่า อยากให้เป็นอย่างนี้นานนาน ไม่ได้ซีการศึกษาไทยต้องไม่ล้มลุกคลุกคลาน ต้องไม่บอบช้ำมากไปกว่านี้ การศึกษาไทยต้องก้าวไกลเหมือนประชาธิปไตยที่ไม่มีวันหยุดนิ มอเตอร์ไซค์สีจ๊าบพุ่งปราดแซงไปหนึ่ง เออ..รีบก็ไปก่อนเหอะ ฉันไม่รีบร้อนความสุขไม่ได้อยู่เพียงปลายทาง ฉันเก็บเกี่ยวความสุขระหว่างทาง ร้านรวง อาคารพานิชย์เติบโตขยายอาณาเขต คนหน้าเดิมที่เคยคุ้นบางตา ผู้คนแปลกหน้ามาแทนที่ บางที ฉันอาจวิ่งตามอายุตัวเองไม่ทันแล้ว สองหนุ่มบนมอเตอร์ไซด์รุ่นใหม่กระแซะบั้นท้ายโฉบเฉี่ยว ข้างหน้ามีหนึ่งสาวมอเตอร์ไซด์อ้อยอิ่งอยู่แล้ว ผมยาวสลวยจรดกลางหลังนั่นคงมีพลังดึงดูดหนุ่มเจ้าชลอความเร็วตีคู่ ทำท่าจะวางมือบนเรียวขายาวขาวเนียนที่โผล่พ้นกางเกงขาสั้น แต่กลับเปลี่ยนใจส่งเสียงเป่าปากดังลั่นลอดผ่านกระจกมาให้ได้ยิน ตำหนิอยู่ในใจทำไมไม่รู้จักระวังรักษาตัวเอง แดดเปรี้ยงขนาดนั้นแม่เจ้าประคุณยังใส่เสื้อเปลือยแขน นึกว่าชมแสงจันทร์อยู่หรืออย่างไร จังหวะที่กำลังจะเร่งแซงคุณเธอก็เปิดไฟขวา แล้วตั้งท่าจะเลี้ยวเข้าแยกหน้ากระทันหันฉันเหยียบเบรคพรืด ปรายตาเห็นวัตถุความเร็วสีบรอนซ์วิ่งหากระจกขวาลิ่วๆ ขนหัวฉันลุกซ่าไปหมดทั้งตัวตะปบมือขวาไปบนแตรอัตโนมัติ มอเตอร์ไซด์แม่งามกระตุกเบี่ยงหลบในวินาทีที่วัตถุความเร็วสูงปราดผ่านไป รถของฉันดับสนิทห่างท้ายรถคนสวยเส้นยาแดงผ่าสามสิบแปด ข้าวของหล่นกระจาย ผ่าเหอะ..ฉันนึกเห็นภาพคางคกไส้แตกทะลักกลางถนน หัวใจเต้นราวกับอยู่ในสนามรบ มือที่จับพวงมาลัยแน่นเปียกชื้น อยากเปิดกระจกไปขอบคุณที่ให้โอกาสผ่านสนามทดสอบมรณะ แต่กลัวประโยคอื่นๆจะพรั่งพรู ฉันเคลื่อนตัวจากมาช้าๆ ยกมือลูบหน้าลูบผมปรับรูขุมขนให้กลับระนาบเดิม ซึ้งแล้ว เข้าใจแล้ว อารมณ์ของคนคร่ำถนน กระจ่างแล้วอารมณ์ที่ส่งผ่านเชิงอรรถท้ายรถบันทุกเปื้อนฝุ่น สำนวนคนกลางคืนนั้นสื่อความรู้สึกชัดเจน "เหล็กนะน้องไม่ใช่ N"           เส้นทางสายปลาแดก คาราบาว เปาบุ้นจิ้น ดั้งเดิม เป็นคนยโส ได้ไปใหญ่โต รุ่งเรืองอยู่ในเมืองจีน คน อิสานยุดก่อน ก็เคยทิ้งถิ่น ย้ายที่ทำกิน ไปตามทางสายปลาแดก ไหปลาแดก มีมาแล้วสี่พันปี เก็บปลาได้ดีไม่ต้องพึ่งพาสเจอร์ไรส์ เฮาใช้หนอนเป็น เป็นเข้าไปชอนไช สงวนโปรตีนไว้ กินใช้กันไปทั่วแดน อินเดียแดง ที่แท้ก็คนอีสาน เที่ยวหาปลาเป็นอาหาร แต่แล้ว ต้องเรืออัปปางจึงวายข้ามทะเล ไปถึงทวีปปรกร้างออกลูกเป็นเผ่าต่าง ต่าง ครอบครอง อเมริกา อินเดียแดง ที่แท้ ก็คนอีสาน เที่ยวหาปลาเป็นอาหาร แต่แล้ว ต้องเรืออัปปาง จึงวายข้ามทะเลไปถึงทวีปปรกร้าง ออกลูกเป็นเผ่าต่าง ต่าง ครอบครอง อเมริกา แป๊ะขงเบ้ง เร่งขรึมชอบนั่งตีขิม อิสานเฮายิ้ม ร่าเริงและชอบเป่าแคน ชาวฝรั่ง ยังลอก ไปเป็นออร์แกน เขาถามเฮาว่าแคนฝรั่งจึงร้อง อ้อแกน โจ๊กปลาแดกมีเรื่อง แปลกให้โจษขาน ผู้ชายอิสาน นิยมห้อยปลัดขิก แขกมาเจอ ก็เอาของเราไปอีก ไปบูชาศิวลึงค์ อิสานเลยเหลือแต่หำ...
Nobody has Wisdom if he does not know the Dark. - - H.Hesse - - ไม่มีใครฉลาดโดยปราศจากการได้รู้จักความโง่เขลามาก่อน