คนข้างกล่อง     ฝนพรำ..อากาศสลึมสลือ..ฉันปิดปากหาวกว้างกว้างอย่างมีกิริยา  เดือนที่สามของการการเป็นคนกล่อง สามเดือนแล้วสำหรับชีวิตคนตึกแถว..เบื่อแล้ว..  อะไรก็พอทนไหว กลิ่นอาหารสารพัน ควันบุหรี่..  เสียงบ่นด่าลูกเรื่องเดิมเดิม สำนวนซ้ำซาก รันทดแทนกระถินอ่อน (นามสมมุติ)   "พี่สาว"จะพยายามเสนอที่พักให้ใหม่ไกลกว่าเดิมนิด สงบอย่างใจ  แต่ฉันล้ากับการขนย้ายถ่ายเท ฉันขยาดกับการอพยพแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ค่อยดีเลย ฉันเหนื่อยกับการเปลี่ยนแปลง หรือฉันเริ่มกลัวความเงียบก็ไม่รู้ซี กลัวความคิดตัวเองมากกว่ามัง   ความคิดของคนเราน่ากลัวนะ  ความคิดในคืนวันที่ว่างเปล่า.. น่ากลัว.. บางทีฉันกลัวใจตัวเอง.. อั้ยที่ฉันทนไม่ได้ ไม่ใช่รูปเสียงกลิ่นรส ฉันทนจิตวิญญานตัวเองไม่ได้ต่างหาก วันนี้ฉันรู้สึกอยากกลับบ้าน "บ้านของฉัน" ดัดจริตอะไรขึ้นมา ? ไม่รู้ซี ตลอดชีวิตที่ผ่านมาฉันไม่เคยเห็นใครสำคัญเท่าตัวเอง   ฉันคนรักคนอื่นไม่เป็น เอ่อ..หรือวันนี้ฉันพบใครบางคนที่ทำให้ฉันอยากมีบ้าน บ้าไปแล้วมั้ง..ขับรถกลับบ้านอย่าง "ถวิล" อยากกลับไปนั่งไปนอนในมุมเดิมเดิมที่เป็นเคยเป็นเจ้าของ ห้องของฉันถูกจัดไว้ให้ใหม่งดงาม พร้อมเสมอสำหรับการคืนรังของฉัน รักพี่กลางกับน้องน้อยจัง แต่ฉันกลับไม่พร้อม..ฉันใช้ชีวิตอิสระจนเคยตัว   เพราะที่พักใหม่ทำให้ฉันเหงากลางฝูงชน เลยต้องยกเครื่องเสียงและรีเสริฟเวอร์สัญญานโทรทัศน์ไปด้วย เข็ดจากคราวก่อนเอา pentax z1 วางเบาะหลัง เลี้ยวโค้งที่สามสิบแปด เจอท้ายรถส่งน้ำแข็งเบรคกระทันหัน ส่งเจ้ากล้องตัวโปรดเปล่าเปลือยร่วงไปกระแทกพื้นเดี้ยงซ่อมไม่เสร็จ   คราวนี้เลยต้องพิถีพิถันเป็นพิเศษ ทุกอย่างส่งเข้าหีบห่อแพคอย่างดี หันมาดูรถแล้วสังเวชตัวเอง..เต็มไปหมดเลย .. โทรทัศน์ รีซีบเวอร์ เครื่องเล่น DVD โน้ตบุ้คตัวใหม่ เอ่อ..ย้ายบ้านระลอกที่สิบนั่นแหล่ะ..บ้าหอบอิเล็คทรอนิค..! ! กับสายฝนจากฟ้าผืนเดียวผืนเดิม ฉันห่วงของมากกว่าห่วงเวลา ย่องมาต้วมเตี้ยม..ต้วมเตี้ยม  ถนนเสี่ยงความลื่นเพราะยังซ่อมไม่เสร็จ ซ่อมมันไม่มีวันเสร็จ! กันยายนนอกจากจะเป็นเดือนละลายทรัพย์แล้ว ฉันยังพบว่ามันเป็นเดือนละเลงทุกข์คนเดินถนน ขุดขุดถมถมกันอยู่นั่นแหล่ะ วัยรุ่นเซงงเรยย   ถึงที่พักต้องถอยหลังเข้าเพราะฝนตกน้ำเจิ่งนองไม่มีที่วางของ ตั้งอกตั้งใจจอดแบบเปิดท้ายก็จะทะยอยส่งของเข้าบ้านได้เลย ลงมาเปิดประตู ประตู..ประตู..อ่..าต้องไขกุญแจ กุญแจ ยุ่งแล้วซี ฉันวางพวงกุญแจไว้ที่เดิมเดิมที่เคยเป็นเจ้าของ..   58 กิโลเมตรที่เพิ่งต้วมเตี้ยมต้วมเตี้ยมจากมา ฉันวางกุญแจดอกสำคัญไว้ที่นั่น! รู้สึกเหมือนมีควันออกมาจากจมูก ทั้งที่อากาศเย็น มันกี่ครั้งแล้วเนี่ยที่ฉันต้องกลับหลังหัน หันหลังกลับไปหยิบนั่นหยิบนี่จากที่ที่เพิ่งจากมา ไม่ใช่หลงลืมนะ ไม่แก่นะ ..อย่านะ..อย่าห้าหาวนะ ฉันกำลังห่ามห่าม ไม่แก่นะ..อย่าหยาบคาย  ฉันห่ามห่าม รอเวลาสุกงอม..หอมหวาน..   คนข้างบ้านเข้ามาด้อมด้อม สงสัยฉันคิดอะไรมั๊ง เห็นฉันจอดอยู่นานไม่เข้าบ้านสักทีเดินมาถามได้ความแล้วเดินหายไป กลับมาอีกครั้งพร้อมไขควงเล็กเล็กและอุปกรณ์น่าตาแปลก เขาเปลี่ยนกุญแจบ้านให้ฉัน คนหน้าตาดำดำ ผิวกร้านแดด พูดเหน่อเหน่อไม่มีคำลงท้าย ที่มาพร้อมกับกลิ่นบุหรี่ เขาแก้ปัญหาให้ฉัน   จริงจริงแล้ว ถ้าตัดเรื่องความรำคาญจุกจิกกับเรื่องเล็กน้อย ที่ตรงนี้ก็นับว่าฉันยังมีเพื่อนบ้านที่ดี อย่างน้อยมีคนสอดส่องดูแลฉันตามธรรมชาติมนุษย์ นับเป็นเรื่องดีทีเดียวสำหรับฉัน เอาเถอะนะ เพียงที่ซุกหัวนอนของหนึ่งชีวิตที่ไม่รู้จะแตกดับลงวันไหน   ฉันยืดเวลาอยู่ที่ทำงานอีกนิด ลดเวลาอยู่ที่พักอีกสักหน่อยก็ลงตัว อยู่นานไปก็คงชินไปเอง คิดได้อย่างนี้สบายใจ.. สุภาษิต คับที่อยู่ได้คับใจอยู่ยาก ยังใช้ได้เสมอ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนทำอะไร ให้ใจเราร่มเย็นก็เป็นพอ .             "We are all travelers in the wilderness of this world, and the best we can find in our travels ia an honest friend." - - R.L.Stevenson - - เราทั้งหมดนี้เป็นนักเดินทางที่ท่องไปในที่รกร้างรอบโลก และสิ่งที่ดีที่สุดที่เราได้ค้นพบคือเพื่อนที่ซื่อสัตย์