ไม้ใกล้ฝั่ง   ถึงไม้ใกล้ฝั่ง จริงจริงแล้วในชีวิต ..โรงพยาบาลกับฉันนับว่าเป็นอริขนานแท้ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าในเช้าของวันคล้ายวันเกิดปีนี้ ฉันกลับมาอยู่ในบรรยากาศของโรงพยาบาล ท่ามกลางไม้นานาพรรณ วันสถาปนาครบรอบสถาบัน ต่อหน้าหญิงชราในเครื่องแบบคนไข้ หญิงชราที่นานเหลือเกินไม่ได้พบ ในความอ่อนล้าที่แม้แต่ดวงตายังไม่อยากลืม เมื่อได้ยินเสียงฉันครั้งแรก ..ท่านเรียกโดยไม่ลืมตา "..รุ้ง..." สุภาพสตรีชราวัย 94 ที่ยังมีความจำเป็นเลิศ หรือเพราะท่านยังมองหาฉันอยู่ น้ำตากลบตา..ฉันรู้ ท่านไม่เคยลืมฉัน ด้วยสาเหตุบางประการของ "มนุษย์" ชีวิตหนึ่งนั้นเหมือนถูกปล่อยปละละเลย ทั้งที่ส่วนลึกแล้ว ฉันระลึกถึงท่านเสมอ ".คุณยาย" ฉันเรียกตามหลานหลานอย่างนี้ แม้ว่าโดยนิตินัย ฉันมีตำแหน่งเป็นบุตรบุญธรรม ฉันไม่เคยลืมวันเวลาที่ท่านเฝ้าเอาใจใส่ เอื้ออาทร สุภาพสตรีชราท่านนี้สร้างให้ฉันเป็นเด็กผู้หญิงเต็มตัว เพราะสุภาพสตรีท่านนี้ ฉันมีความเป็นหญิงอวดสายตาชาวโลก วันนี้ท่านป่วยตามธรรมชาติของวัฏรสังขาร มือเหี่ยวย่นที่เกาะก่องฉันไว้แน่น เหมือนจะเหนี่ยวรั้งความคิดที่ทะยานไกลหยุดไม่อยู่ของคนทำงาน ให้กลับมาจดจ่อกับชีวิตที่อยู่ตรงหน้า สองขาที่ก้าวย่างแทบรับน้ำหนักตัวเองไม่ได้ทำให้ท่านต้องยึดฉันต่างไม้เท้า สัมผัสจากมือหยุ่นย่นอบอุ่นดึงฉันกลับเข้าวัยเยาว์ แม้จะไม่ได้รับการหยิบยื่นจากมือทั้งสองนั้นโดยตรงในอดีต แต่ฉันรู้ดีด้วยสัมผัสพิเศษของฉัน ท่านรักฉันมากกว่าหลานคนอื่นอื่น ในช่วงเวลาสั้นๆ เท่าที่มีในสังคมปากกัดตีนถีบ หลายเรื่องราวฉันคัดสรรอย่างดีถ่ายทอดให้สตรีที่นั่งอยู่ตรงหน้า เป็นความภูมิใจที่สุดอีกครั้งของชีวิต รอยยิ้มเหี่ยวย่นและน้ำตารื้นรื้นกลบสองดวงตาฝ้าฟาง เธอตั้งใจฟังฉันเงียบเงียบรับฟังความสำเร็จของฉัน เรื่องราวทั้งหลายทั้งมวลที่เป็นความภาคภูมิใจของตระกูล เรื่องราวที่สืบเนื่องไปถึงอดีตอันแสนสุขของท่าน รอยพยักรับคำนานนานครั้งที่พยักเพยิดให้อย่างระลึกได้ แม้ช่วงเวลาไม่นานนักท่านกลับฟื้นไข้อย่างรวดเร็ว แต่ที่ออกปากบอกด้วยตัวเองว่า "ยังไม่หาย" รู้ดีว่าท่านยังอยากอยู่ในห้อมล้อมของหลานหลานที่โรงพยาบาล มากกว่ากลับไปเงียบเหงาอย่างเคยที่บ้าน พอใจกับดอกไม้สวยสวยหอมๆทุกวันที่ฉันติดมือไปฝาก สุขใจกับเรื่องราวที่ฉันเล่า รู้สึกเวทนาท่านจับใจกับรอยยิ้มอิ่มสุข อยากอยู่ดูแลท่านทุกวัน อยากให้ท่านมาอยู่ด้วยกัน แต่เพราะไม่เคยทำมาก่อนทำให้รู้สึกลำบากใจ ไม่อยากกระทบกระเทือนสัมพันธภาพกับคนที่ดูแลอยู่แต่ก่อน เรื่องบางเรื่องละเอียดอ่อนเกินกว่า"คนนอก" จะเข้าใจ เรื่องบางเรื่องฉันขออยู่รอบนอกแม้จะเป็นศักดิ์และสิทธิ์ของฉัน ออกปากสัญญาว่าจะไปหาท่านบ่อยบ่อย ท่านพยักยิ้มก่อนฉันจะจากมา คุณค่าของร่มโพธิ์ร่มไทรยังคงเดิม แม้ในวันนี้ท่านจะเป็นไม้ไกล้ฝั่งเต็มที รู้สึกแปลกใจกับครอบครัวสังคมใหม่ ใครใครจะรู้สึกเหมือนฉันไหม สัมผัสนิ่มนิ่มเวลาที่ท่านทิ้งน้ำหนักทั้งตัวให้เวลาที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เรียกความรับผิดชอบจากจิตสำนึก ท่านต้องการคนดูแลใกล้ชิด ไม้ใกล้ฝั่ง.. จะเป็นฝูงเขียดส่งเสียงเซ็งแซ่ให้ท่อนไม้ผุพังประมาณค่าไม่ได้คลายเหงา จะเป็นฝูงกบกระโดดโลดเต้นกระเพื่อมน้ำ ให้ท่อนไม้นั้นลอยตัวอยู่เหนือผืนน้ำเป็นที่อยู่อาศัยของนกกา แม้จะต้องเสี่ยงต่อกรงเล็บ เหยี่ยวตาคมที่ปราดโฉบจะเป็นฝูงปลาประคับประคองท่อนไม้ แม้จะเสี่ยงกับจงอยปากแหลมคมของนกกินปลาที่แวะเวียนเขม้นมอง สุขเถิดไม้ไกล้ฝั่ง ฉันขอเป็นกาฝากเล็กเล็กแผ่กิ่งก้านสาขาให้ร่มเงา สุขเถิดไม้ไกล้ฝั่ง ขอเป็นเสียงดนตรีปลอบประโลม เป็นบทกวีในหัวใจ นานเท่านานจนกว่าจะไม่อาจหยุดรั้งใท ในสิ่งที่แม้แต่ตัวฉันเองก็ไม่อาจฝีนลิขิตได้อีกต่อไป.           ไม้ไผ่ คาราบาว ดึกๆสงัดมีสายฝนโปรยปราย ฉันเหยียดร่างกายทอดไปตามแสงเดือน ในโสตประสาทแว่วเสียงฝนเป็นเพื่อน ย้ำเตือนถึงคืนวันที่ผ่านมา โหยหวนสำนวนครวญคร่ำ ลำนำของขลุ่ยไม้ไผ่ร้องบรรเลง เพลงจากนิติพรมไพรจากฝนที่โปรยปราย จากใจที่อาวรณ์ถึงเธอ เสียงขลุ่ยกลืนกลบลบสำเนียงรอบกาย แสงจันทร์กระจายโอบผืนดินเดียวกัน ร่องไผ่ผืนนี้มีสืบสายสัมพันธ์ เกิดจากกอร่วมกันนานมา และหมู่คนทุกชนทุกชั้น ก็สัมพันธ์ดั่งขลุ่ยไม้ไผ่ คือแรงลมที่พริ้วผ่านลำไม้ มีลมจากแรงกายมีไผ่จากกอรวมร่วมกัน รวมกัน รวมกัน รวมกัน รวมกัน เป็นเสียงขลุ่ยที่หวีดหวิวแทงใจ เป็นเสียงขลุ่ยที่กึกก้องตะโกนไกล เป็นเสียงขลุ่ยที่อยู่เหนือความตาย ดังเงาในดวงใจความทุกข์ในเรือนกาย ความชั่วร้ายในตัวตน อันพ้นความทุกข์ก็สาบสูญ เป็นเสียงขลุ่ยที่หวีดหวิวแทงใจ เป็นเสียงขลุ่ยที่กึกก้องตะโกนไกล เป็นเสียงขลุ่ยที่อยู่เหนือความตาย ฉันมาฝากเอาไว้ ฉันมาฝากเอาไว้ ฉันมาฝากเอาไว้ ในดวงใจ ของเธอ...
"Wealth is like Sea Water:The more you drink the more thirsty you get." - - A.Schopenhauer - - ความร่ำรวยเปรียบเหมือนน้ำทะเล ยิ่งดื่มมาเท่าไหร่ก็ยิ่งกระหายมากขึ้นเท่านั้น