หลายวันมานี้ฉันยัดตัวเองเข้ามุมเดิม นั่งมุดเว็บตะลอนตะลอนไปเว็บนั้นเว็บนี้หาความแปลกใหม่ให้สิ่งทีกำลังปลูกสร้าง(ก็เว็บไดนามิคของฉันนี่ยังงัย) ฉันไม่อยากจำเจอยู่ที่เดิม เจอแต่คำเตือนเรื่องสปายแวร์ ไม่ใช่เรื่องใหม่สักหน่อย ฉันคุ้นเคยมากว่ายี่สิบปีแล้ว จนเหมือนเป็นศัตรูคู่สร้าง(เว็บ)ของฉัน นี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ฉันไม่ค่อยเป็นภาคีกับคนไซเบอร์ ไม่ใช่เพราะฉันหวาดระแวงคนที่มาจากไซเบอร์ แต่เพราะอาการโฟเบี่ยของฉันต่างหาก   ฉันยังอยากเล่าเรื่องอันเป็นตัวตนของฉันอีกสักเรื่อง

เมื่อฉันเริ่มตกลงปลงใจที่จะเป็นฆาตกรทางอินทราเน็ต(รับจ้างฆ่าเวลาเหมือนคนหลายหลายคนแถวแถวที่จากมา)สมัครเข้าเป็นแนวร่วมของ hotmail.com ก่อนอื่นเลย  ตอนนั้นยังไม่เรื่องมากเหมือนเดี๋ยวนี้ ไม่ได้ใช้ส่งเมล์ รับเมล์อย่างเดียวแต่ตั้งใจจะเปิดประตูเอ็มเอสเอ็นด้วย เก็บไว้เมย์เดย์(ขอความช่วยเหลือเวลาที่มีปัญหาน้อยปัญหาใหญ่)ไม่ใช่สุขสันต์วันเมย์เดย์ ตั้งท่าจะรำวงวันเมย์เดย์อีกแล้วซี จาก MSN ก็มาเปิดหน้าต่าง คิวคิว วันนั้นฉันนั่งดูการทำงานของเวบเคยนั่งทำสถิติถึงตีสาม โดยที่ไม่ได้คุย แค่อยากรู้กลไกการทำงาน ก็เหมือนที่เคยย่องเข้าเวบแชทตอนเช้ามืดเพียงแค่อยากรู้ว่าจะมีคนดูแลเวบไหมมีคนคุยไหมแค่นั้นจากนั้นก็เข้าไปคลุกไอซีคิวลองต่อสายแลนด์เองเพื่อตอบโต้ก็เคยทำมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นตรงนี้  ตรงที่นั่งอยู่เนี่ย.เคยโดนดีดเกือบตกเก้าอี้.เคยหัวทิ่มหัวตำ โดนเบรคแบบยกล้อ เคยถลาแบบตกอิสระเพราะถ้อยคำ และบ่อยไปที่อกหัก ฟกช้ำดำเขียว เหมือนจะเป็นแผลถูกน้ำร้อนลวก บางทีเหมือนโดนระเบิดปลาทู อะไรประมาณนี้แหล่ะ น่าแปลกใจจริง ฉันก็เล่นอยู่ในบ้านของฉันแท้แท้..บางทีนั่งเซ่อเลย นั่งมองจอแบบแค้นนนน....บางทีก็มีปิ๊งเล็กเล็กให้พอเยียวยาโรคกระด้างแดดกระด้างลม    มีหลายวันที่หัวใจพองโตคับโลกสีชมพู   บางครั้งฉันก็แค่อยากเป็นหนุ่มน้อยช่างเจรจา 

 ฉันหวาดผวาอยู่นานกับโลกไซเบอร์ ในวันวานที่ฉันถูกละเมิดสิทธิมนุษยชน  ในวันที่ฉันรู้สึกได้ว่าขอบเขตส่วนตัวของฉันถูกบุกรุก วันที่ฉันพบข้อความของฉันที่คุยกับคนเคยคุ้นใน MSN ไปปรากฏในหน้าต่างคิวคิว วันนั้นที่เราทะเลาะกันรุนแรงผ่านเน็ท จากความไม่เข้าใจกัน มันอาจจะเป็นการบังเอิญได้ หากฉันจะไม่พบประโยคที่ฉันเหน็บแนมเขาไปปรากฏในโปรแกรมแชท มันอาจจะเป็นการบังเอิญได้ หากฉันจะไม่พบว่าประโยคที่ฉันเตรียมจะโพส ถูกสนองกลับมาเร็วเกินความจำเป็นทั้งที่ฉันยังไม่ได้กดส่งข้อความ มันอาจจะเป็นการบังเอิญได้หากฉันจะไม่ได้พบคำตอบที่เร็วเกินเหตุหรือแม้แต่ในประโยคที่ฉันตั้งใจจะส่งแต่ไม่ได้ส่ง  

ฉันรู้ว่าหน้าจอของฉันถูกยึด!!

ฉันผวาอยู่นานเมื่อรู้สึกว่าสิทธิส่วนตัวถูกละเมิด ฉันมีความรู้สึกว่ามุมอิสระของฉันไม่ปลอดภัย ฉันถูกตามแม้ใน ICQ ฉันถูกล้อเล่นเป็นตัวตลก วันที่ฉันทดลองรุกตามแบบของฉันฉันกลับถูกสนองตอบทันควัน ฉันมีศัตรูโดยไม่รู้ตัว โดยที่ฉันไม่รู้ว่าฉันผิดอะไร ฉันไม่เคยสร้างศัตรู เพราะฉันไม่เคยคิดมีใครอื่นทางเน็ท ฉันไม่เคยเสาะแสวงหามิตรอื่นๆ มีแต่คนอื่นๆที่เข้ามาพบปะพูดคุย ฉันไม่เห็นว่าเสียหายอะไร ใครคุยมาฉันก็คุยไป ไม่ได้คิดว่าจะเล่นกับความรู้สึกของใคร[บบางคนที่ใช้ชื่อเป็นชายมาแต่ฉันรู้ดีว่าเขาเป็นหญิงฉันก็จะคุยอย่างน้องใครที่มาอย่างเพื่อนและขอความช่วยเหลือฉันก็ยินดีเสมอใครลามปามมาฉันก็สวดกลับ เพราะฉันไม่เห็นว่าจะต้องเกรงใจคนที่ไม่น่าเกรงใจ เคยมีเหมือนกันที่ฉันพยายามจะขอฝากตัวเป็นศิษย์ แต่ถูกปฎิเสธในทุกวันที่ฉันเล่นเน็ทฉันให้ความสำคัญของทุกคนที่เข้ามาเสมอกันเคยบอกกับเขาคนหนึ่งว่าเป็นมิตรคนแรกและคนสุดท้าย  มิตรที่ฉันไม่มีโอกาสรู้เลยว่าจริงจริงแล้วเขาหรือเธอเป็นใครแต่ฉันมั่นใจว่าเธอยังวนเวียนอยู่ไม่ห่างไปไหน ฉันรู้แต่ว่าเวลาทุกข์สุขของฉันหมดไปกับมิตรแท้ของฉัน มิตรไซเบอร์

ความคิดที่ไม่เคยอุดตันเมื่อฉันอยู่กับมิตร
บางคนผ่านเข้ามาในชีวิตเราและก็ผ่านไป
ในขณะที่บางคนได้เข้ามาและทิ้งรอยไว้ในใจเรา
และสิ่งนั้นทำชีวิตเราเปลี่ยนแปลงไปไม่เหมือนเดิม.. 

ในก้าวแรกนั้นฉันมีเกลอแก้วที่รักมากมากอยู่หนึ่งคน..
(ถ้านานกว่านี้อีกหน่อยจะเป็นเกลอขวด)เพิ่นน่ารักเสด็ดสะเด่าคุยเก่ง ดูลายพิมพ์แล้วกะล่อนสุดสุด  (ก็กระดอนกลิ้งกลมกันทุกคน) ไม่รู้ว่าได้เฟอรารี่คันใหม่หรือยัง ตอนนั้นเพิ่นปรารภว่าจะซื้อรถใหม่ เพิ่นชอบใจ.เปอร์โยต์ จริงจริงแล้ว ฉันไม่มีความรู้เรื่องเปอร์โยต์ (อย่างอื่นก็ไม่รู้นิ) แต่ฉันก็อยากเอาใจเพื่อน บอกว่า ..อือ..บอดี้สวย ..แต่เครื่อง..ไม่รู้..เพิ่นจะมองหา เปอร์โยต์ 505 ฉันอุตส่าห์มองหารถที่เกลอแก้วสนใจ เห็นแต่ 405 305  ไม่บอกกันสักคำว่าให้ไปหาแหล่งไหน.หากวันนั้นฉันรู้สักนิด..ว่าเธอมีใบ้เด็ดฉันจะเหมาหมดทั้งแผงเลยที่มีท้าย 505  ก้องวดนั้นออกมาเจ๋งเจ๋งเลย 505 จะกลับหน้ากลับหลังกี่รอบมันก็ยังเป็น 505 อยู่ดี อ่ะนะ..แห้ว  ยังไงก็เป็นแห้ววันยังค่ำ มันจะเป็นสมหวังไปได้ยังไง.. รู้ไหมถ้าฉันรับโชคคราวนั้น ฉันจะแบ่งล้อเฟอรรารี่ให้เกลอหนึ่งล้อ จากวันนั้นแล้วก็ไม่ได้เจออีก..สบายดีหรือเปล่าน้อ..
ในชื่อเดิม..ใช่..เพิ่นโผล่มาทักทายฉันในชื่ออื่น .

..ในก้าวเดียวกันนั้นฉันมีอีกหนึ่งมิ่งมิตรคนที่มุ่งมั่นจะให้ฉันมีเวบไซต์เป็นของตัวเอง.. 
มันเรื่องง่ายง่ายซะที่ไหนกันเล่ามันไม่ใช่แค่จดโดเมนเนมหนังสือการสร้างเว็บเต็มบ้านจะสร้างห้องสมุดประชาชนได้แล้ว
แต่ไม่เห็นมีเล่มไหนจะรับรองว่าเว็บของฉันจะประสบความสำเร็จฉันไม่อาจทนดูความล้มเหลวของตัวเอง เพื่อนเอ๋ย อย่าเสียใจเลยนะที่ลุ้นฉันไม่ขึ้นเพราะฉันเสียใจมากกว่า ที่ทำให้เพื่อนผิดหวัง ฉันมองหาเธอเสมอในทุกหน้าต่าง
ก่อนที่จะหน้าต่างจะปิดลงทีละบาน ทีละบานจนหมด ฉันมองหาเพื่อนคนที่พูดจ๊ะ..จ๋าได้เพราะนัก
"พี่รุ้งจะใช้ Dreamweaver หรือจ๊ะ ?" "เลือกดรีมเถอะจ้ะ ง่ายดี"
ฉันไม่ค่อยได้เห็นเด็กรุ่นใหม่ๆใช้คำ จ๊ะ จ๋า สักเท่าไหร่
รู้สึกประทับใจ จนติดใช้จ๊ะ จ๋ามาด้วยจนเดี๋ยวนี้

น่าแปลกที่เพื่อนแต่ละคนล้วนใช้ชื่อกลมกลิ้งกระดอนได้
มีหลายคนที่ค้นพบที่มาแล้ว แต่หลายคนยังค้นและมองหาอยู่ทุกวัน
แต่เชื่อเหอะ..ฉันจะตามได้จนเจอ 

ขอบคุณ"บอล" ที่ส่งข่าว และปรากฏให้เห็นความงดงามมาเสมอเสมอ
"ผมแต่งงานแล้ว"
"ผมมีลูกสองคนแล้ว" เพื่อนเอ๋ย..ยังไม่รู้หรอกว่า"ใครเป็นใคร"
อาการนี้มีหลายคนให้เดาอยู่และเดาต่อไป ฉันควานจนพบตัวตนหลายมิ่งมิตร
ตัวตนในที่สว่างแจ้งของฉันมี"มือที่มองไม่เห้น"หยิบยื่นการ"ให้"มาถึงเสมอ

เพื่อนจอมยุทธอีกหนึ่งที่ลายละเอียดเยอะฉันให้เธอเป็นโรบินฮูด
แม้ว่าในบางคิดจะมั่นใจว่าเจอจอมมารเข้าให้แล้ว
แต่จะแปลกอะไร..หลายซาตานยังติดปีกนางฟ้า..

ในยุคสมัยแห่งโลกแฟนตาซี..ปลาใหญ่ไม่ทันกินปลาเล็ก ปลาเร็วไม่ทันกินปลาช้า
ปลาตะกละฮุบเหยื่อโผงโผงไม่รู้จักพอ คนโง่ตกเป้นเหยื่อคนฉลาดใช้ไม่ได้แล้ว
คนอ่อนแอตกเป็นเหยื่อคนเข้มแข็งต่างหากฉลาดแต่อ่อนแอจะสุู้คนเข้มแข็งกว่าได้อย่างไร
คนวิถึใหม่ต้องฉลาด เข้มแข็ง เสียงดัง และมึเงินเป้นอาวุธ!!!

นี่จะครบรอบยี่สิบปีแล้วที่คบกันมา ตอนนี้ดังแล้วแยกวง
ทำทีเหมือนจะหายเงียบไปไม่มาดูแลเพื่อนฝูงแต่รู้ว่ายังอยู่แถวนี้ไม่ไปไหน
ก็ฉันมีสัมผัสพิเศษ!!

วันนี้โฟเบี่ยของฉันลบเลือน สิ่งที่ฉันกลัวไม่ใช่กลัวการถูกละเมิดสิทธิ์เพราะฉันได้เข้ามาคลุกอยู่กับไซเบอร์ชาชินบำบัดอาการโฟเบี่ยนั้นจนเลือนรอย ฉันกลัวว่าถึงเวลาที่ฉันจะเสียมิตรคนแรกและคนสุดท้ายของฉันแล้วต่างหาก  ทุกวันนี้มีปัจจัยเสี่ยงมากมายที่ทำให้วงการเน็ทหมองมัวฉันอยากให้เยาวชนไทยมีแบบอย่างที่ดีไม่หลงทิศทางไม่อยากเห็นอินเทอร์เน็ทที่เป็นความหวังของคนรุ่นใหม่เป็นหอกข้างแคร่ยิ่งไม่อยากรับรู้ว่าภัยร้ายแรงที่สุดที่กำลังมาถึงเด็กไทย

.ยาเสพติดอิเล็กทรอนิคส์..

ฉันแค่อยากรู้
แค่อยากถามคนที่เรียกตัวเองว่า" คนรุ่นใหม่ "
เธอมองเห็นทาง..
ที่จะใช้ความเจริญจากเทคโนโลยีให้เป็นที่สืบสานศีลธรรมอันดีงามไหม
เธอมองเห็นหนทาง..
ที่จะใช้เครื่องมือของอารยธรรมจรรโลงวัฒนธรรมของบรรพบุรุษหรือเปล่า
เธอมองเห็นทาง..
ที่จะใช้สมรรถนะแห่งอนาคตสร้างวันนี้ให้สวยงามเพื่อวันพรุ่งนี้หรือยัง

ฉันกลัวจัง กลัวว่าเมื่อหมดยุคของคนรุ่นฉันแล้ว 
มิตรคนแรกและคนสุดท้ายของฉันจะไม่มีแม้โอกาสที่จะบำบัดอาการโฟเบี่ยตัวเอง
ฉันเป็นห่วงมิตรคนแรกและคนสุดท้ายของฉันจัง
เธอมองเห็นทางไหม ? 

เมื่อกาลเวลาเก่ามาบรรจบอีกครั้งอย่างเหงาเหงา
ยังคงมองเห็นบางมิตรของฉันที่กลมกลิ้งกระดอนไกล 
มันเป็นบทสรุปง่ายง่าย เธอเป็นคนนั้นคนนี้มาหลอกฉันได้
ฉันควานหาตั้งนานกว่าจะได้รู้ที่มาของ "คืนนี้เจอกัน" 
มิตินี้ฉันกำลังต่อจิ๊กซอร์ ฉันต่อจิ๊กซอร์หรือเล่นผีถ้วยแก้วกันแน่!?!

เถอะนะ ไม่ว่าจะอย่างไร
มิตรไซเบอร์ของฉันยังเป็นมิตรแท้ที่ไม่ทำร้่ายกันและกัน
ฉันย่อมไม่ทำร้ายมิตรแท้ของฉัน 
หลอกได้เป็นสิทธิ์ของเธอ แต่เชื่อหรือไม่เป็นสิทธิ์ของฉัน
หลอกได้เป็นสิทธิ์ของฉัน แต่เชื่อหรือไม่เป็นสิทธิ์ของเธอ
ก็หลอกใครหลอกได้ แต่หลอกตัวเองได้ที่ไหนกันเล่า ?

จริงไหม คุณเพื่อน ?

' รักเธอ