หยุดให้คิดถึงสักหนึ่งใจ   รู้สึกเสียใจและหดหู่สุดจะบรรยายกับข่าวทางภาคใต้ ทุกข์กระหน่ำจริงจริง ได้แต่หวังให้มันผ่านไปโดยเร็ว ขออำนาจสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในสากลโลก ปกปักรักษา คุ้มครอง ให้ทรัยากรชีวิตและสิ่งแวดล้อมปลอดภัย สูญเสียน้อยที่สุด ขอส่งขวัญและกำลังใจมาถึงด้วยความเห็นใจเป็นอย่างยิ่ง ญาติของฉันที่นับได้ว่ามีอยู่ทางภาตใต้มีเพียงครอบครัวเดียว บ้านนาสาร สุราษฏร์ธานี เมืองเล็กเล็กแต่สงบน่าอยู่ ฉันเคยได้เข้าไปนั่งในสวนไผ่ถ่ายภาพกับท่านพุทธทาสภิกขุที่สวนโมกข์ เป็นมหามงคลจริงจริง หลายคนบอกว่าฉันโชคดี เพราะหลายคนในพื้นที่ไม่มีโอกาสได้พบท่านเลย น่าเสียดายที่หาภาพประวัติศาสตร์นั้นไม่พบ แต่จะต้องไปค้นหามาจนได้น่ะแหล่ะ   จากภาพลักษณ์ที่ฉันมอง ฉันเคยลงความเห็นว่าชาวใต้ค่อนข้างดุ จากดวงตา รูปหน้า ผิวพรรณ หรือภาษารัวเร็วนั่นก็ไม่รู้ซี แต่ความคิดนั่นถูกลบล้างไปในวันที่ได้พบกับเขา..ผู้ชายลายสก็อต.. ภาพที่เขาชะโงกหน้าลงมาจากบันไดรถไฟสายใต้ยังติดตาฉันอยู่เลย ชายผอมสูงผิวคล้ำ ผมหยักศก ในกางเกงยีน เสือ้ลายสก็อตเล็กเล็ก จำไม่ผิดว่าเเป็นพื้นขาวลายแดง รองเท้าพูม่าขาวคาดแดง ที่จำได้เพราะมันเหมือนรองเท้าน้องรองที่ฉันเป็นคนเลือกซื้อ "หน่อง..หน่อง..ม่ายช๊าย.." ติดหูฉันด้วย.. ไม่น่าเชื่อว่าฉันจำเขาได้เเสมอแม้ในวันนี้ พบเขาครั้งแรกและครั้งสุดท้ายบนเส้นทางสายกรุงเทพฯ - สุราษฏร์ธานี กับคำถามแรก .."หน่องไปลงไน๊.." ก็ฉันนั่งไปบนที่นั่งของเขาน่ะซี.. "บ้านนาสาร" ฉันตอบเขาตรงตรง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่านั่งที่นั่งของคนอื่น และเจ้าของมาทวงที่แล้ว ก็ฉันชอบนั่งที่นั่งชิดริมใน วันนั้นคนเยอะมาก หรือเป็นธรรมชาติของรถไฟสายใต้ก็ไม่รู้ ได้คุยกันเพียงเล็กน้อยเพราะฉันไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้า แล้วเขาก็หายไปคงไปได้ที่นั่งอื่น ไม่สนใจติดตามเลยสักนิด วันนั้นรถช้ามากเหมือนจะจอดทุกสถานีแถมต้องจอดรอหลีกรถไฟขบวนอื่นๆ เป็นการเดินทางไปที่นั่นเป็นครั้งแรกจากตั๋วที่พี่รองจองให้ จบรั้วจปร.แล้วพี่รองลงตำแหน่งที่ที่สุราษฏร์ และไปพบรักที่นั่น ก็ให้ฉันไปดูตัวว่าที่พี่สะใภ้นั่นแหล่ะ ทำความรู้จักซึ่งกันและกันมั้ง เลือกน้องสาวแสนรักเป็นตัวแทนครอบครัวเลย   ตื่นเต้นกับเส้นทางสายใต้ ผ่านสะพานตาปีตอนหกโมงเช้ามันสวยมากมาก ท้องฟ้าเป็นสีชมพูกับลำน้ำกว้าง เรียบสงบ..ช่วงนั้นใต้ยังร้อนระอุกับ ขจก เริ่มมองหาสถานีปลายทาง พี่รองบอกว่าผ่านสะพานตาปีไปก็ไกล้ถึง ผ่านไปหลายสถานี..กังวล..เด็กนิ..เพิ่งจบยังไม่ได้ทำงาน ท่าทางรุกรี้รุกรนของฉันจะปรากฏเป็นเป้าสายตาของใครหรือเปล่าไม่รู้ แต่ทันทีที่เท้าของฉันเหยียบพื้นส่วนหนึ่งของสุราษฎร์านี อย่างโดดเดี่ยว พี่รองอ่ะไหนบอกว่าจะมารอรับ.ไม่มีแม้เงา...ความกลัวจับขั้วหัวใจเลย..   ได้ยินเสียงคนเรียกอยู่บนหัว ก็เขายืนบนบันได ฉันลงมาเจ๋ออยู่ข้างล่างแล้ว "หน่อง..หน่อง..ม่ายช๊าย..ย.." ชี้ให้ดูป้าย.. หันไปดูป้ายที่มีต้นอินทนิลบังส่วนท้าย(ฮึ่มม..เจออีกจะฟัน.น.) ป้ายตัวเบ้อเร่อ. "บ้านนา" ไม่มี "สาร" สักหน่อย เอ่อ...ขอบคุณมาจริงจริง..ถ้าไม่มีเขา..ไม่อยากคิด.. ป่านนี้..เขาสบายดีไหมหนอ..ปลอดภัยดีหรือเปล่า.. ส่งความคิดถึงและห่วงใยมา..คุณพระคุ้มครองนะคะ..                                                       ตะวันรุ่งเรืองฉายปลายถวิล อ้อมแขนดินรินรักใส่สายใยกรุ่น ร้อยมาลัยฝากฟ้าเหนือมาเจือจุน รับขวัญอุ่นใต้อ้อมฟ้าเอื้ออาทร "                It is only in adventure that some people succeed in knowing themselves--in finding themselves.    มีแต่ในการผจญภัยเท่านั้น ที่บางคนประสบความสำเร็จในการรู้จักตัวเอง นั้นคือ การค้นพบตัวเอง