ฝนแล้ง ป่าร้าง ว่างเปล่า   ทุกขลาภยิ่งใหญ่ของฉันที่ส่งผลมาถึงวันนี้คือวิทยฐานะที่เรียกขานกันว่า ชำนาญการพิเศษ ก็ไม่รู้ว่าพิเศษสักแค่ไหน ที่รู้ๆได้มาอย่างไม่ธรรมดาโดยเฉพาะสาขาที่ฉันถูกบังคับเลือก ก็พอจะเรียกได้ว่าชำนาญกว่าสาขาอื่นๆนั่นละมัง ในตำแหน่งที่ได้รับทำให้งานเพิ่มขึ้นอย่างที่ไม่ต้องคิดถึงการปฎิเสธ   ฉันต้องเป็นกรรมการประเมินคนอื่นอย่างน้อยก็ปีละ 2 ครั้ง ไม่รู้สึกลำบากใจเลยหากจะไม่มีงานอื่นๆรออยู่ ในด้านการสอนฉันจัดการได้ เพราะ มีใบงานและกิจกรรมสำหรับนักเรียนของฉันเตรียมไว้อยู่แล้ว แต่งานจรอื่นๆ อย่างการรับการประเมินผลติดตามโครงการของเขตตรวจราชการนั่น มันเรื่องเล็กน้อยเสียที่ไหนกันเล่า   เมื่อรับคำสั่งให้เตรียมรับการติดตามผลโครงการครั้งแรกรับฟังเฉยๆ คิดว่า PM เร่งรัดให้ดำเนินการตามโครงการประจำปีเท่านั้น เคยได้รับรู้มาก่อนว่า โครงการนิเทศติดตามลงที่ศนย์เครือข่ายอื่น  รวมถึงมีงบประมาณดำเนินการที่ให้ไปไม่ใช่น้อย   ในขณะที่ศูนยเครือข่ายฯของฉันไม่ได้รับงบประมาณในส่วนนี้  หรือเพราะว่าเครือข่ายฯของฉันไม่ใช่โรงเรียนขนาดเล็กที่เร่งดำเนินการกันอยู่ ?   อัตตอย่างหนึ่งของฉันที่ไม่เคยมองว่าอะไรสำคัญกว่าภาระกิจที่ได้รับมอบหมาย   ทำให้ฉันถูกมองว่าสร้างความสำคัญให้กับตัวเองไปเสียได้  ฉันต้องการให้คนอื่นมาเอาใจ อย่างนั้นเลยหรือ ?  แล้วถ้าอย่างนั้นทุกอย่างที่ฉันสร้าง หลายอย่างที่เสียสละก็คือการสร้างค่าให้ตัวเองงั้นซี   แล้วผิดตรงไหนฉันเลือกจับงานที่จะต้องรับผิดชอบ งานหลักของฉัน! ผิดตรงไหนที่ฉันไม่เห็นด้วยกับความเห็นของคนอื่นที่ดูยังไงก็ไม่เข้าท่า  ฉันคนทำงานเพื่อความถูกต้องมากกว่าถูกใจ ฉันคนที่ไม่เคยเห็นความสำคัญของหัวโขน คติประจำใจของฉันคงเดิม ยินดีเป็นคนกลุ่มน้อยดีกว่าเป็นปลาตายลอยตามน้ำ ใช่ ข้อหาที่ถูกกระหน่ำมาเสมอตลอด 7-8 ปี ทำตัวมีปัญหา! ฉันรู้ ..ฉันเริ่มรู้สึกว่ามันมีปัญหาที่นี่ตั้งแต่ยังไม่ได้ย่างเท้าเข้ามาด้วยซ้ำ   แต่ฉันก็มา..แกล้งลืมว่าน้ำเป็นของปลา ฟ้าเป็นของนก  ก็เห็นกับตาตัวเองว่า ในน้ำมีนกกินปลา บนฟ้ามีเครื่องบิน..   หลายปีที่ผ่าน ฉันมาหายใจทิ้งไปวันๆ หรือเปล่า "มีความรู้ ความสามารถแต่ไม่แสดงออก" ฉันเป็นอย่างนั้นไหม หรืองานโชว์ของฉันหลายชิ้นก็ยังมองกันไม่เห็น อะไรหนอปิดหู ปิดตา   แล้ว"คนมีความรู้ความสามารถ"อื่นๆที่เอาเปรียบให้เห็นกับตานั่นเล่า ?!?  จรเข้ขวางคลองตัวใหญ่นั่นเล่ามองเห็นไหม ?!?  อุปสรรคสาธารณะกองใหญ่นั่นได้มองเห็นกันไหม?!?     สงสัยต้องเอานิทาน เต่ากับกระต่ายเวอร์ชั่น 2008 มาให้อ่านกันอีกรอบ "ไม่เป็นไร" ฉันต้องพูดประโยคนี้ใช่ไหม เพื่อปลอบใจตัวเองเหมือนทุกครั้ง เมื่อเริ่มรู้สึกตัวว่าทำอะไรล้ำเส้นมากไปไม่ดีฉันถอยมาอยู่มุมของตัวเอง   สร้างกรอบเล็กเล็กเป็นอาณาจักรของตัวเองใหม่เพื่อป้องกันการรุกรานที่มาต่างรูปแบบ   รวมถึงความรู้สึกไม่ถูกต้องที่สัมผัสได้เสมอๆทุกเมื่อเชื่อวัน   ฉันเปิดตาเปิดใจมองอะไรหลายอย่างนิ่งนิ่งไม่ได้ไขว่คว้าหรือทุรนทุรายอยากได้อยากมีอยากเป็น  ในความนิ่งฉันมองเห็นอะไรหลายอย่าง ชัดเจนแจ่มชัดทุกกระบวนการ ทุกกระผีกความขัดแย้ง มองเห็นที่มาที่ไป มองเห็นแม้แต่ความลึกตื้นของสันดานดิบในตัวตนคนสันดานกา ฉันมองเห็นทะลุแม้กระจกทึบแสง ล้วงลึกแม้ในตะกอนที่พร้อมจะปะทุขุ่นจากโคลนตม ฉันเพียงแค่หวั่นใจ สิ่งที่มองเห็น สิ่งที่ได้ยิน จะหล่อหลอมให้ถูกกลายเป็นผิดไปหมด   แล้วถึงวันนั้น..แม้แต่กงจักรก็คงเป็นดอกบัว   ฉันไม่รู้จะต้องทำอย่างไร หรือต้องเป็นปลาตายลอยตามน้ำ จิตวิญญานของฉันคงลอยล่องไปในความว่างเปล่า มองเห็นแต่เป้าหมายที่เลือนลางห่างไกลไปทุกที แต่หากจะต้องเป็นอย่างนั้นจริงๆก็จงภูมิใจเถอะนะ บางที.. ฟองอากาศก็ยังคงดีกว่าปลายตายที่ลอยอืดเต็มคุ้งน้ำ..     ฝนแล้งป่าร้างว่างเปล่า ปลายโลก เปลี่ยวเหงาฟ้านิ่ง เดียวดาย ละอองฟองฟ่องฟุ้งผุดผลุบพร่าพราย         น้ำขอดลอดทรายปลาตายคว้างคว้าง เต็มน้ำ.     ฟองฟ่องเจ้ายังอยู่ดีไหม. เจ้ายังอยู่ดีใช่ไหม ?
"You don’t get harmony when everybody sings the same note." - - Doug Floyd - - คุณจะไม่สามารถหาความกลมกลืนได้ เมื่อทุกคนร้องเพลงด้วยโน้ตตัวเดียวกัน