จากวันนั้นถึงวันนี้     กรกฎาคมมาถึงอีกแล้ว ฉันกำลังย้อนอดีตถึงเหตุการณ์น้ำท่วมเฉียบพลันที่ช็อคเพื่อนร่วมแผ่นดิน สองปีก่อน.. ความผันผวนของอุบัติภัยครั้งนั้น กระตุกจิตสำนึกฉันรุนแรง เป็นสัญชาตญานของมนุษย์ละมังที่รักถิ่นฐานบ้านเกิด หากจะต้องดับขันธ์ลงในสักวัน ขอพื้นที่สุดท้ายเป็นบ้านของตัวเอง ขอให้เฮือกสุดท้ายของชีวิต เป็นลมหายใจกลิ่นของอ้อมกอดมาตุภูมิ ฉันไม่ห่วงบ้านเกิดเท่าไหร่เพราะรู้ดีว่าปลอดภัย "พ่อนกแม่นก"ของฉันหารังที่ปลอดภัยที่สุดไว้ให้ลูกเล็กเล็กแล้ว แต่ฉันเหนื่อยใจที่ติดต่อคนติดเกาะนั่นไม่ได้เลย เกือบยี่สิบห้าชั่วโมงที่กระวนกระวายอยู่ ฉันจะสติแตก มองไปทางไหน คนคุ้นเคยเหลือแค่ความเคยคุ้น มีแต่เสียงปลอบใจตัวเองเล็ดลอดมาให้ประทังความโหยหา "บัณฑิตย่อมต้องมั่นคงดั่งภูผา"ภูผานั่นไงล่ะ ที่ถล่มลงมาเพราะฝนที่เคยฉ่ำเย็น ฝน..น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน เขาทั้งลูกยังสไลด์ลงมาได้ในพริบตาเดียว ! ฉันไม่ใช่หินผา หรือว่าใช่.. ไม่รู้ซิ..รู้แต่กำลังจะเป็นเทียนละลายแท่ง.. วันนี้ฉันเป็นเทียนใกล้มอดดับแล้วหรือยัง วันนั้นเสียงจากทางไกลติดต่อมาหลายทิศทาง แต่ฉันให้คำตอบอะไรไม่ได้สักอย่าง เทคโนโลยีที่ชื่นชมกันนักหนา..ถึงเวลาเข้าจริงจริง..ล่มหมดเลย.. เหมือนฉันในวันนี้ ความรู้ท่วมหัว จะเอาตัวไม่รอด ในความเงียบครั้งนั้น ความคิดวุ่นวายสับสนไม่เป็นอันทำงาน ทรมานกับความคิดพลุ่งพล่าน วันนั้นฉันหาเส้นทางกลับบ้านตัวเองไม่ได้ วันนี้เช่นกันฉันหาทางกลับบ้านวนเวียน แล้วจะเอาจิตใจที่ไหนมาทำงานตรงหน้าให้ได้ดี เส้นทางวันนั้นไปได้ทางเดียว เรือ.. เวลาอย่างนั้นฉันจะหาเรือได้ที่ไหน เส้นทางวันนี้เหมือนมืดมนกว่า ไม่มีแม้ป้ายบอกทาง เช้าวันนั้นที่ติดต่อได้ เหมือนยกภูเขาออกจากอก เช้าวันนี้หรือเช้าวันไหน .. จะหาทางออกให้ตัวเองได้สักที   เวลาทุกข์ฉันคิดถึงบ้านจับใจ วันนั้นแทบจะทนรอให้น้ำลดไม่ไหว ต้องลุกออกไปเยี่ยมเยียนผู้ประสบภัยที่อยู่ใกล้ตัว สายสายวันนั้นฉันดิ่งกลับบ้าน.. ถนนโคลนบนทางผ่านทิ้งร่องรอยภัยธรรมชาติให้เห็น วันนี้ร่องรอยนั้นไม่มีให้เห็นแล้ว แต่ทำไมฉันเหมือนเรือติดโคลน วันนั้น สงสารผู้ประสบภัย ภัยเงียบนั่นคืบคลานมาในความมืด ในขณะที่ทุกคนหลับสบาย วันนี้ ฉันสงสารตัวเอง  แม้ยามหลับยังผวาตื่น มองหาอะไรที่ใกล้เหมือนแค่เอื้อม แต่เอื้อมไม่ถึง   วันนั้นฉันเดินเข้าบ้าน จุดธูปบอกขอบคุณพ่อนกแม่นกที่เตรียมรังที่ปลอดภัยที่สุดไว้ให้สำหรับลูกลูก ไม่ลืมที่จะอธิษฐานขอให้ฉันประสบความสำเร็จในชีวิตการทำงาน อธิษฐานให้ได้กลับมาปฏิบัติงานใกล้บ้านเสียที   วันนี้.. ฉันไม่อยากใช้ชีวิตตามลำพังแล้ว มันไม่เหมาะกับฉันเลย (แต่ก็รักนะ จริงจริงนะ) ถ้าเลือกได้ ฉันจะเลือกให้เราไม่ต้องแยกจากกัน   ฉันจะต้องทำอย่างไรหนอถึงจะเลือกทางเดินของตัวเองได้ดั่งใจ ถึงเวลาให้ฉันได้เลือกทำงานที่ใจรักในชุมชนของฉันเองได้สักทีหรือยัง วันนี้ฉันเหนื่อยเต็มทีแล้ว.. ฉันล้ากับการต่อสู้ท่ามกลางคนแปลกหน้า ขอให้ฉันมีความสุขในบรรยากาศอบอุ่น ในไออวลของคนคุ้นเคยได้ไหม   ใครคนที่จัดการกับชีวิตฉันไปหลงเพลินอยู่ที่ไหนนะ พาฉันกลับบ้านที .
"A person's heart is like a telephone- either the connection is bad, or it's busy." - - Anonymous - - หัวใจของผู้คนก็เหมือนโทรศัพท์ ถ้าไม่ใช่เพราะสัญญาณไม่ดีมันก็ไม่เคยว่างเลย