หมื่นไมล์แค่ใจเอื้อม   เพราะสองสามสวนหย่อมที่จัดไว้ต้องตาเธอ(หรือเปล่า) คนข้างห้องมาทาบทามให้ช่วยจัดให้เธอด้วย เสนองบประมาณตั้งสองร้อย ฉันเลือกหวายสีขาวเพราะมีดอกตลอดปีและถูกโฉลกฉันมาก หนึ่งกระถางร้อยห้าสิบ คล้าสีชมพูสามกระถางร้อย คล้าด่างสามกอร้อย ดินผสมสำเร็จสามถุงห้าสิบบาท ได้กวักมงคลกับบังลังก์ชมพูกระถางละร้อยห้าสิบด้วยอีกสองกระถาง (มันรวมเป็นเท่าไหร่แล้วเนี่ย) แถมฟอร์เก็ตมีน้อตสีชมพูให้อีกพุ่มหนึ่งจัดแต่งสวนหย่อมเดิมที่มีเฟิรน์เขียวขจีอยู่แล้ว ปลูกๆถอนๆย้ายมุมนั้นย้ายมุมนี้ เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาให้เข้ามุมหมดวันไม่ทันรู้ตัวเลย เก็บบังลังก์ชมพูใส่กระถางสำหรับมุมส่วนตัว (ก็เกิดเสียดายขึ้นมากระทันหัน)   เสียงแว่วมาไกลๆ เหมือนคุ้นเคย มีอบรมลูกเสือชาวบ้านไกล้ๆ ใช้องค์กรของฉันเป็นสถานที่พัก นโยบายลูกเสือชาวบ้านรื้อฟื้นอีกครั้งสินะ หลักสูตรอะไรแล้ว ? ในวัยเรียนเคยถูกเกณฑ์เข้าอบรมหลักสูตรเก้าวันเจ็ดคืน เข้มมาก ในวัยทำงานเคยได้รับเกียรติไปเป็นวิทยากรหลักสูตรห้าคืนเจ็ดวัน ถึงวันนี้ในภาวะเร่งรัดหลักสูตรย่นหยุ่นเหลือหนึ่งคืนสองวัน ไม่รู้ว่าเหลืออะไรบ้างในหลักสูตรลูกเสือชาวบ้านยุครากหญ้าแช่น้ำ (..)   แต่เห็นหน่วยรักษาความปลอดภัยแบกน้ำขนที่นอนเข้ามาร้องเพลง "รักชาติยอมสละแม้ชีวี.." คาดการณ์เอาตามประสบการณ์ว่า คงปฏิบัติการจิตวิทยาปลุกจิตสาธารณะ ในความเห็นส่วนตัวของฉันแล้ว น่าจะจัดเป็นนโยบายภาคบังคับ(วาระแห่งชาติ) เพราะเป็นโอกาสที่ดีมากๆที่จะให้ "ชาวบ้าน" ที่หันหลังให้รั้วโรงเรียน หลบเร้นตัวเองจากความรับผิดชอบต่อสังคม ความสำนึกในหน้าที่ต่อประเทศชาติ ได้เข้ามามีโอกาสได้ปรับพฤติกรรม เรียกจิตวิญญานร่วมที่มีต่อผืนแผ่นดินที่เจือจางไปตามวันเวลา   นโยบายต่างๆที่ต้องสานต่อจากภาครัฐที่ยากต่อการเข้าถึง สานต่อการเยี่ยมบ้านและระบบดูแลจากโรงเรียน ฉันเชื่อว่า สถาบันครอบครัวที่เข้มแข็งเท่านั้นที่จะแก้ปัญหาเยาวชนได้ในทุกกรณี ที่สำคัญที่สุดเป็นโอกาสดีที่จะได้ดำเนินตามพระบรมราโชบายของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่ ซึ่งไม่วันที่จะหาได้จากแผ่นดินไหนไหนในโลก ความสมานฉันท์ที่ร่ำหากันอยู่แค่เอื้อม แต่ในระยะเวลาเพียงสองสามวัน โครงการนี้จะประสบความสำเร็จสักเพียงใด   เป็นไปได้ไหมหนอหากจะมีโครงการให้ลูกเสือชาวบ้านเติบโตอย่างมีศักยภาพ วิทยากรภาคบันเทิงมากมายฉันเชื่อฝีมือ แต่วิทยากรที่ให้ความรู้ยั่งยืนถาวรเล่า ฉันอยากให้เป็นคุณครูที่เกษียณอายุเป็นฝ่ายรับผิดชอบ เพราะบุคลากรกลุ่มนี้มองเห็นปัญหาเยาวชนชัดเจนใครเล่าจะรู้ปัญหาระดับรากหญ้าได้ดีกว่าคุณครูเป็นไม่มี โดยเฉพาะคุณครูในท้องถิ่น ซึ่งถึงเวลานั้นก็อิ่มกับทุกอย่างไม่แสวงหาผลประโยชน์ ฉันเชื่อในมโนคติและจรรยาบรรณครู   ปัญหาที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องและแก้ไม่ได้ในรั้วโรงเรียน ต้องพึ่งพาสภาพแวดล้อมและการเลี้ยงดู มีโอกาสไหนเล่าที่จะให้แนวทางการแก้ปัญหาได้ชัดเจนหลังจากพ้นรั้วโรงเรียนไปได้อีกแล้ว นอกจากองค์กรที่เกี่ยวข้องและแรงขับเคลื่อนของนโยบายลูกเสือชาวบ้านที่ลงพื้นที่ใกล้ชิด ฉันเชื่อว่าหากองค์กรต่างๆร่วมมือกันอย่างจริงจังและจริงใจ จะแก้ปัญหารากหญ้าได้อย่างแท้จริง   แค่เสียงแว่วลอยมาตามลม ก็พาฉันเพ้อเจ้อเรื่อยเปื่อย ปัญหาเฉพาะหน้าของตัวเองเคลีย์หรือยังเล่า? หรือยังไม่รู้ว่าปัญหาของตัวเองคืออะไร มันแปลกที่ไหนกันเล่า หากตัวเองจะไม่รู้ว่าตัวเองยังไม่รู้อะไร?   ปัญหาหนักของฉันก็แค่ปัญหาในกรอบสี่เหลี่ยมเล็กๆ แต่มันยิ่งใหญ่เหลือเกิน ทำอย่างไรเจ้านายน้อยๆของฉันจะบรรลุเป้าประสงค์ได้ 100% งานตรงหน้าฉันก็คือการออกแบบการเรียนรู้ ทำอย่างไรให้เจ้านายทั้งหลายเดินไปได้ถึงปลายทาง วิธีการสอนของฉันที่เปลี่ยนไปได้ตลอด ไม่เคยตรงตามกำหนดการสอน ไม่เป็นไปตามแผน ผู้เรียนอยากเขียนให้เขียน อยากอ่านให้อ่าน บางวันก็ดูการ์ตูน บางคาบเล่นเกม ทำอย่างไรให้สองชั่วโมงต่อสัปดาห์ในการเรียนรู้ประสบผลเลิศสำหรับผู้เรียนที่ใช้ภาษาถิ่นเป็นภาษาแม่ ทำอย่างไรเจ้านายของฉันจะมีความรู้ที่ยั่งยืนไม่ถอยหน้าถอยหลัง?   ย้อนมองตัวเองในวัยเรียนของฉัน นอกเหนือจากชั่วโมงพิเศษแล้วฉันเคยใช้เวลากับวิชาภาษาอังกฤษห้าชั่วโมงต่อสับดาห์ ในช่วงแรกๆที่รับงาน ก็เคยจัดการเรียนรู้ห้าชั่วโมงต่อสัปดาห์ ลูกศิษย์หลายคนกลับมาเป็นคุณครูสอนภาษาอังกฤษ ปีที่ผ่านๆมาหลักสูตรกำหนดให้เรียนสองสัปดาห์ต่อชั่วโมง โชคดีผู้เกี่ยวข้องให้ความสำคัญเพิ่มชั่วโมงเป็นสาม ประสบความสำเร็จกว่าบางวิชาที่ชั่วโมงมากกว่า มีผลงานการแข่งขันความเป็นเลิศทางวิชาการระดับภูมิภาค คะแนนเฉลี่ยผ่านระดับประเทศพอสมน้ำสมเนื้อ ไม่สูงจนน่าสงสัยกับตัวแปร   ปีนี้ชั่วโมงถูกตัดเพื่อไปเร่งรัดวิชาการงานพื้นฐานอาชีพ(เกษตร) ดีจัง เกษตรกรตัวน้อยได้ลงงานภาคสนาม นะ..ประเทศไทยเป็นเมืองเกษตรกรรม  ชั่วโมงสอนเท่าเดิมแต่รับผิดชอบกลุ่มประชากรมากขึ้น จากสามคูนหกประชากร 180 เป็นสองคูนเก้าประชากร 270 ซึ่งหมายถึงการวัดผลประเมินผลและติดตามแก้ปัญหากลุ่มใหญ่กว่าเดิม ฉันกังวลอะไร   ONET ปีนี้ครอบคลุมหมดทุกสาระวิชา ! ทุกวิชาเคี่ยวเข้ม ฉันจะถูกเบียดเหมือนเคยมั้ย ?   ภาษาไทยภาษาแม่สี่ชั่วโมงต่อสับดาห์กับความเคยคุ้นยังผ่านเกณฑ์ทั้งยาก ภาษาอังกฤษ ภาษาที่สามสองชั่วโมงต่อสับดาห์ ! วันนี้ฉันยังเพิ่งเตาะแตะอยู่กับการสร้างเจตคติที่ดี อย่างน้อยเจ้านายของฉันต้องพอใจที่จะเรียนรู้เสียก่อนในเบื้องต้น หากผู้เรียนไม่มีใจให้ ไม่สนใจใฝ่รู้ใฝ่เรียนเสียแล้วก็คงยากเกินเยียวยา   เหลือเชื่อหน่อยก็ตรงที่ฉันกำลังเรียนรู้วิธีการเรียนภาษาของเจ้าชายตัวน้อย "อัจฉริยะในหัวใจ" ที่วันนี้เธอเติบโตจนมองเห็นความต่างชัดเจน คนที่วิ่งนำหน้าเพื่อนๆมาเรียนวิชาภาษาอังกฤษ ถามอะไรตอบได้หมด ให้เขียนอะไรเขียนได้ แค่ประคับประคองไม่ให้อารมณ์ขุ่น ฉันให้เธอเรียนรู้ตามธรรมชาติไม่ได้พิเศษไปกว่าคนอื่น เว้นไว้ก็แต่ความเมตตาที่ให้มากกว่าด้วยความแตกต่างทางเอกภาพ เธอทำกิจกรรมทุกกิจกรรมได้ดีกว่าเด็กปกติด้วยซ้ำไป ฉันให้เธอเป็นเคสตัวอย่าง โมเดลสำหรับการจัดกิจกรรมของฉัน   วันที่ทีมวิจัยเข้ามาเก็บข้อมูลเบื้องต้นไม่ได้อวดเด็กกลุ่มที่เตรียมไว้เพราะเกิดซ้ำซ้อนวิชาอื่น ฉันอวดเด็กกลุ่มปานกลางแล้วก็ได้ค้นพบว่า เด็กกลุ่มใดใดก็สามารถอวดได้ทั้งนั้น เด็กๆน่ารักมาก ให้ข้อมูลน่าชื่นใจ คำตอบสรุปบทเรียน และแง่คิดต่างๆทั้งแง่บวกแง่ลบฉันภูมิใจ นี้มั้ยเป็นผลของการสร้างเจตคติที่ดีให้เป็นพื้นฐานการเรียนรู้ ไม้อ่อนดัดง่ายจริงจริงด้วย   แล้วถ้าฉันคิดจะปรับเปลี่ยนเจตคติของไม้แก่ล่ะ ฉันจะต้องใช้เวลานานเท่าไหร่กัน เจตคติกับอคติมีความแตกต่างที่เหมือนกันบ้างสักเล็กน้อยไหม ? ฉันกำลังมองหาช่องว่างให้เบียดแทรก ปรับอคติของไม้แก่ ฉันจะต้องใช้เวลานานสักเท่าไร ฉันจะทำสำเร็จแค่ไหน ? เส้นทางสายนี้เดียวดายจริงหนอ  มีเพื่อนร่วมทางบ้างหรือเปล่า? หนทางที่แสนไกล แต่หากหยุดนิ่งก็คงไปไม่ถึงแล้วสิเอย.   "ดาวบางดวงนั้นแสนไกล แต่ยิ่งไกลเท่าไหร่เราก็ยิ่งหวัง คงมีสักครั้งที่จะเอื้อมถึง..." ไม่มีอะไรได้มาง่ายดายอย่างคิด เหนื่อยสักนิด..สักวันก็คงต้องมีหนทาง"                    ดาวแห่งความฝัน  ทาง ที่จะเดินไป ยังแสนไกล ต้องไปอีกนาน เมื่อ เรายังมีฝัน นับพัน นับหมื่น เหมือน ดวงดาวบนฟ้าที่สวยงาม ในยามค่ำคืน มากมายดั่ง ความฝันของเรา ในใจ ก็ คงมี ซักวัน จะหยิบ เอาดาว ซักดวงจากบนฟ้า ลงมา ให้กลาย มาเป็น ของเรา อาจ มีดาว ซักดวงที่เป็น ดังความ ฝันเรา แต่เพียงตั้ง ใจทำ เหนื่อยล้า เพียงใด ก็ต้อง ลุยไป เพื่อคว้ามา แหงน หน้ามองบนฟ้ามองเห็นดาว ดวงหนึ่ง สดใส นั่นคือดาวแห่งความฝันเรา ในใจา ก็ยิ่งหวังคงสักครั้ง ที่จะเอื้อมถึง คงไม่มี อะไร ได้มาง่ายดาย อย่างคิด เหนื่อยสักนิด สักวันก็คง ต้องมีหนทาง แหงน หน้ามองบนฟ้า มองเห็นดาว ดวงหนึ่ง สดใส นั่นคือดาว แห่งความฝันเรา ในใจ...   นั่นคือดาว แห่งความฝันเรา ในใจ...
"We may not always know the moment that love begins, but we always know when it ends." - - From the movie, L.A. Story - - เราไม่เคยรู้เลยว่าความรักเริ่มต้นเมื่อไหร่ แต่เราจะรู้ดีเสมอเมื่อมันสิ้นสุดลง