|
เมื่อวิถีแห่งเธอบำเรอร่ำ
หย่อมหญ้าชะตากรรมแห่งความหลับ
เสพอำนาจบาตรเขื่องมาเนืองนับ
รู้รับเพียงความหมายใต้กะลา
มูลนายในระบอบพินอบพิเทา
โฉดเขลาได้ดีตีปีกกล้า
ภาพสร้าง ทางสวย...ช่วยฉาบทา
เปลือกนอกหลอกตาจึงลวงใจ
ใช่แต่เด็กดักดานอ่านไม่ออก
แท้ครูเขียนตามคำบอกก็มิได้
เด็กมิรักการอ่านเพราะฉันใด
ครูมิอ่านอะไรก็ฉันนั้น
เด็กไร้จินตนาการคิดสรรค์สร้าง
เพราะขาดครูเป็นแบบอย่างคิดสร้างสรรค์
เด็กบกพร่องจรรยาสารพัน
เพราะจรรยาบรรณครูไม่ชูค้ำ
เด็กเด็กจะมิเป็นเช่นครูสอน
หากแต่ซ้อนภาพครูอยู่คลาคล่ำ
ครูพันธุ์ใหม่ป่ายปีนศีลธรรม
เด็กพันธุ์ถ้ำพันทางจึงเพิ่มทวี
มหาวิทยาลัยในหลับลึก
ก็มิสร้างสำนึกมโนวิถี
การศึกษาแบบแร้งแย่งจิกตี
จึงมากมี “กโลบาย” ขายปริญญา
ยิ่งบำรุงปรุงปรนยิ่งอนธการ
มิต่างกับโรงงานการศึกษา
ยิ่งผู้เรียนเปลี่ยนนามเป็นลูกค้า
วิชาแค่ของชำให้เลือกชม
หมดยุคอุดมการณ์เช่นนั้นหรือ
หรือไม่มีฝีมือจะเพาะบ่ม
ไม้ใหญ่แค่เป็นอยู่เพียงลู่ลม
ก็เตรียมล้มละลายเถิด ศธ.
โลกของแบบเธอใบ้บอดและเบี้ยวบิด
ไยมิคิดซ่อมสร้างบ้างเลยหนอ
สังคมคดเพราะการศึกษางอ
น่าหัวร่อ...เหมือนโลกนี้ไม่มีครู | 
