|
เธอไม่รู้หรือว่าไม่กล้ารู้
ว่าครูจำนวนมาก...วิบากวิถี
เหมือนเดินตามดาริกาข้ามราตรี
ริบหรี่ความหวังพลังชีวิต
สุดปลายเจตนารมณ์อุดมคติ
มิอาจไปถึงได้ดั่งใครลิขิต
“มนุษย์ที่สมบูรณ์” เฝ้าครุ่นคิด
พินิจ “มาตราหก” อ่อนอกใจ
.
ยิ่งผูกมัดปรัชญา... “มาตราเจ็ด-
สร้างสำนึกผลึกเพชรวิเศษสมัย
ตัวตนแห่งประชาธิปไตย
ความเป็นไทยเท่าทันโลกปัญญา
ดูแลสิ่งแวดล้อมพึ่งตนเอง
พิศเพ่งภูมิแผ่นดินถิ่นรากหญ้า
เสมอภาคด้วยศักดิ์ศรีหน้าที่ประชา
รักสิทธิพัฒนาทรัพยากร
ศาสนาศิลปวัฒนธรรม
เรียนร่ำตามดูผู้มาก่อน
สร้างสรรค์ใฝ่รู้สู้หนาวร้อน...”
ยิ่งย้อนพิจารณาไกลกว่าดาว
กลางกระแสบริโภคโขยกขย้ำ
เด็กเด็กในคืนค่ำที่เหน็บหนาว
มิใช่ “มนุษย์ที่สมบูรณ์”...แต่ขุ่นคาว
ด้วยเรื่องราวที่เธอประจักษ์และอับจน
คือมนุษย์ “คันหู” มั่วตัณหา
คือ “ลูกเทวดา” ผิดฟ้าฝน
คือ “เด็กแว้น-เด็กวุ่น” และ “หุ่นยนต์”
ผลิตผลแห่งเธอนะ ศธ.
สำนึกใดในกระดาษ...เธอวาดหวัง
สมดังเจตนาบ้างละหนอ ?
ในเส้นด้ายอนาคตรันทดท้อ
กี่ตะกอทอถักก็ยักเยื้อง
“สอนไม่ทันหลักสูตร” เสียงพูดพร่า
จากครูผู้เปิดตำราทีละเรื่อง
ทั้งมิใช่หลักสูตรที่รุดเรือง
ยังสืบเนื่องเป็นเครื่องมือความดื้อรั้น
“ก็งานออกมากมายใครรู้มั่ง
ผอ.สั่ง,เขตฯ ให้ส่ง...จนมือสั่น”
ที่สุดแห่งปัญหาสารพัน
ก็เกี่ยวกันกับระบบ-นโยบาย
เธอไม่รู้จริงจริงหรือ ศธ.
ว่าตอม่อเป็นตอซังผุสลาย
สะพานที่ทอดยาวถึงดาวราย
ถูกอุกกาบาตทำลายอย่างย่อยยับ | 
