เรื่องนั้นฉันเขียนสุดหัวใจ คุณครูชอบมาก "เขียนดี" ให้ฉันอ่านให้เพื่อนฟังหน้าชั้น

ที่จำแม่น เมื่ออ่านไปถึง.." คุณพ่อของข้าพเจ้าใจดีมาก..."

แต่ละคนเหมือนเรียงหน้ากระดานมาทำความรู้จักกัน

ตั้งแต่คนพี่คนโตยันน้องคนเล็ก รวมถึงครูบาอาจารย์ด้วย

ที่มาของเรื่องนี้เหรอ..พี่รองซี (ตอนเด็กเด็กสุดแสบกว่าฉันอีก จริงจริงนะ )

พี่รองโกรธคุณครูเรื่องถูกดุเลยไม่ยอมไปโรงเรียน

คุณพ่อเคี่ยวเข็ญยังไงก็ไม่ไป ท่านละล้าละลังใหนจะต้องรีบไปทำงาน ห่วงลูกก็ห่วง

สองพ่อลูกยื้อยุดกัน จนรถบัสประจำโรงเรียนมาเทียบ

พ่อเด็ดขาดมาก คว้าปืนสั้นมาข้างหนึ่งอีกข้างลากแขนพี่รอง

"ไม่ไปพ่อยิง!" เสียงลั่นๆ แถมสำทับคุณครูซึ่งควบคุมเด็ก

"สอบถามคุณครูให้หน่อยทำไมลูกผมไม่ยอมไปโรงเรียน"

เรื่องนี้เป็นที่ฮือฮาอยู่นาน เพราะรถบัสคันนั้นมีตั้งแต่นักเรียนประถมต้นยันมัธยมปลาย

เรียงความของฉันวันนั้นเพื่อนๆฟังกันเงียบกริบ ก็หลายคนอยู่ในเหตุการณ์

คุณครูให้คำตอบเจ้าอ้วนว่า " พ่อแม่ทุกคนรักลูกอยากให้ลูกเป็นคนดี

บางครั้งพ่อแม่ต้องใช้ไม้แข็ง ถ้าไม้อ่อนไม่ได้ผล" .. พ่อฉันไม่ใช้ไม้..

ฮุฮุ..ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าพ่อไม่เคยใส่กระสุนปืนกกระบอกนั้น

หลังเหตุการณ์ครั้งนั้นลูกของพ่อไม่มีใครเหลวไหลเรื่องการเรียน

ไม่ใช่เพราะกลัวคำขู่ของพ่อ แต่เพราะความรักพ่อกันสุดหัวใจ

วีรกรรมของพี่รองกลายเป็นโจ๊กในวงสนทนาพี่น้อง

คราวใดเริ่มเครียดเครียดจะด้วยสาเหตุใดใดในภายหลัง

เมื่อมีใครสักคนลากเสียงยาวยาว "คูนพ่อออ..ของงงง..ข้าาาาาพจ้าววววว..จายยยยดี"

จะเป็นอันได้ขำกันกลิ้งไปทุกที วันนี้นายอ้วนคู่แค้นของฉันเป็นเจ้าสัว

ฉันยังไม่ได้เริ่มนวนิยายขนาดยาวมากเรื่องแรกของฉันเลย..

มีดาวดวงไหนบ้างหนอให้ผ่อนดาว์นระยะยาว ฉันจะเช่าซื้อผ่อนส่งเป็นรายชาติ