|
Neric-Club.Com
|
|
|
 |
|
นิตยสารออนไลน์
|
|
|
|
|
มุมเบ็ดเตล็ด
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
วรรณกรรมเพื่อเยาวชน |
 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
ตอนที่ 11 : ไร้ใจไม่ไร้รัก
___________________________
บันทึกนี้คงจะไม่สมบูรณ์เลยหากฉันจะละเลยผ่านช่วงเวลานี้ไปเสียได้ บรรยากาศฝึกงานภาคสนามครั้งที่สองของฉัน เทอมปลายของปีสองฉันต้องออกปฏิบัติงานภาคสนามอีกครั้ง ตอนแรกหวั่นๆว่าพ่อจะไม่ยอมให้เลือกไปที่ไกลไกล แต่สรุปว่าฉันได้ไปยืนอยู่ตรงนั้นหนึ่งสุข
|
เป็นประสบการณ์สนามครั้งแรกที่ไปค้างแรมที่อื่นเป็นแรมเดือน
ประทับใจแม้จะคิดถึงบ้านอย่างหนัก ฉันอายอยู่หลายวัน
ที่ร้องไห้เป็นเด็กประถมในวันที่สี่ของการจากบ้าน
แต่ไม่นานก็กลายเป็นเรื่องชวนหัว
พ่อใจแข็งมากไม่เคยไปเยี่ยมฉันเลย แต่รู้น่า ..
พี่สันติ์คนจากม.พัน2 เพื่อนพี่รองที่มาฝึกรบหลังบริเวณหน่วยฝึกบ่อยๆน่ะ
พ่อส่งมาชัวร์ ก็ขนมที่พี่สันติหอบมาฝากพวกเราทุกครั้ง
มันของโปรดจากร้านประจำฉันทั้งนั้น
พี่สันติอยู่กองรบพิเศษเป็นเพื่อนกับพี่รอง ฉันเคยเห็นไปที่บ้านหลายครั้ง
ทั้งเวลาที่พี่รองได้พักกลับมาบ้านและเวลาที่พี่รองไม่อยู่
บางครั้งก็มาเฉยเฉยไม่ถามถึงใคร ไม่รู้มาทำไม ฉันก็ไม่ได้ถาม..
บางทีขับรถผ่านไปแล้วเห็นฉันเดินอยู่ในสนามหน้าบ้านก็ถอยรถเข้ามา
ช่วยรดน้ำต้นไม้บ้าง ช่วยเก็บกิ่งไม้แห้งเผาบ้าง
บางวันก็หอบอาหารสดมาทำ อยู่จนค่ำค่ำคุยกับพ่อ ช่วยพ่อทำนั่นนี่
ทั้งทั้งไม่ใช่ญาติสักหน่อย แปลกดี..ดูท่าว่าจะคุยกันถูกคอกับพ่อ
บางวันฉันเห็นหอบไวน์แดงมาฝากพ่อด้วย
ไม่รู้ว่าของปลอมหรือเปล่า พ่อเก็บใส่ตู้โชว์.
เมื่อฉันออกฝึกงาน ฉันพบพี่สันติ์ทุกวันตอนเย็น "ไปฝึกมา"
พลางชี้บุ้ยใบ้ไปทุ่งนากว้างกว้างพื้นที่โล่งแจ้งสุดตาเลยไปถึงสนามยิงปืน
สงสัยเหมือนกันพื้นที่ของกองรบพิเศษนี่กินอาณาจักรไปทุกอำเภอใจหรือไร
กับลูกน้องสักหน่วยหนึ่งหรือกองร้อยมัง เธอเป็นผู้การ
ฉันไม่สนใจเท่าไหร่ แต่ก็อุ่นใจเหมือนมีความรักความห่วงใยของพ่อหอบมาถึงเสมอ
กว่าร้อยสิบวันของการเก็บเกี่ยวประสบการณ์ที่นั่น
ฉันไม่ลืม ..ท่ามกลางแสงจันทร์ทอสว่าง.. คืนประทับใจ.
พวกเราสิบเอ็ดคนรวมทั้งพี่เลี้ยงหน่วยซึ่งเป็นรุ่นพี่เฮฮาสนุกสนานกันอยู่
ตรงนั้น ที่ลานกว้างกว้างสำหรับประกอบกิจกรรมในเวลากลางวัน
ส่วนกลางคืนก็เป็นลานชุมนุมสุมไฟ ตีเกราะเคาะไม้ไปตามเรื่อง
ในคืนอุตริที่เพื่อนเพื่อนไปออกปฏิบัติการจิตวิทยาในหมู่บ้าน
ฉันอยู่ฝ่ายเตรียมงานสำหรับวันรุ่งขึ้น ความคิดกระฉูด
อะไรจะสนุกเท่ากับการได้แกล้งคนอื่นเป็นไม่มี
มุขอะไรก็แกะเอามาเล่นกันหมดแล้ว ยังแต่ เกมผีหลอก!!!!
เจ้าความคิดสั่งให้นิเอามุ้งสายคลุมตัวไปยืนรอดักเพื่อนๆที่จะกลับมา
ที่เหมาะสมที่สุดก็ โน่นเลย..ศาลพระภูมิ..ใต้ศาลพระภูมิ..คิดได้ไง..
รออยู่นานเพื่อนก็ไม่มาสักที ยุงกัด กัดทั้งที่มีมุ้งคลุมอยู่นั่นแหล่ะ..
หนักเข้านิมันก็เบื่อเดินขึ้นที่พัก เลิกแล้วไม่เล่น..
เดินขึ้นบันไดถึงชั้นบนสุด จะก้าวขาเข้าห้องพัก
อั้ยเพื่อนที่มาก่อนดันลัดขึ้นบันไดหลังมา เห็นเข้าตกใจร้องกรี๊ดดดลั่น
กริ๊ดไม่กริ๊ดเปล่าร้องไห้โฮโฮ หลับหูหลับตารำพันอะไรด้วยก็ไม่รู้
อั้ยนิซึ่งถอดใจเลิกเล่นแล้วไม่ทันระวังตัว ตกใจช็อคลงไปกองกับพื้น
กวาดเอาถ้วยโถลงไปตกแตกด้วย เพราะมือดันเกี่ยวผ้าปูโต๊ะกระชากติดมือไปด้วย
ฉันกลัวจนก้าวขาไม่ออก ตัวแข็งอยู่ตรงนั้น
เพราะเสียงที่ดังอยู่บนหัวดังมาก ก็ฉันนั่งรออยู่ชั้นล่าง
นึกภาพไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้นมันอื้ออึงสับสนไปหมด
ใจเต้นจนแทบกระโดดออกมากลิ้งอยู่ข้างนอก
เหตุการณ์วันนั้นทำให้ฉันผวาไปนานเลย.
เพราะเสียงที่ฉันได้ยินโหยหวนนั้นเต๋าบอกว่าไม่ได้ยินสักนิด??
แตงก็บอกว่าตัวเองกริ๊ดดดดยาวยาวมาครั้งเดียวไม่ได้ร้องไห้รำพัน.
วันรุ่งขึ้นพี่สันต์มาแต่เช้ารู้ได้ไงเร็วชะมัด
"ตกใจหรือเปล่า" ถามฉัน เอ่า..ใครจะบอกล่ะกลัวให้เสียฟอร์ม
เย็นวันนั้นเป็นวันศุกร์พี่สันต์พาฉันกลับไปหายใจที่บ้าน
ฉันเพิ่งเห็นความน่ารักของเธอ
แต่พี่ชายฉันมีเยอะแล้วน่ารักกว่านี้อีก..
ที่บ้านมีจดหมายของอัจน์มารออยู่แล้ว..
จดหมายที่ลงท้ายด้วย"..ระลึกถึงเสมอ..."
พ่อแซว "เสน่ห์แรงนะ"
ฉันบอกพ่อว่า "ตัวจริงยังไม่มา"
เคยตั้งใจไว้ว่าจะเป็น"คนนอก"ที่ไม่อยากเข้า
เพราะมองไม่เห็นทางสำเร็จของชีวิตคู่เลย
อาจเป็นเพราะฉันไม่ใส่ใจกับบทบาทของ "ศรีเรือน" กระมัง
หรือฉันไม่เห็นใครเป็นอีโร่ได้นอกจากพ่อ
ก็ไม่รู้ซินะ..
"แม้นแผ่นดินสิ้นชายที่พึงเชย
อย่ามีคู่เสียเลยจะดีกว่า"
สาส์นของอิเหนาในกลีบปาหนันลอยน้ำจับใจจริง
แต่ฉันไม่ใช่บุษบา..
และไม่ประทับใจพระเอกในวรรณคดีเลยสักคน.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
