สโมสรสร้างสรรค์ทางเลือกคนแนวใหม่ ตามใจไปค้นฝัน: Neric-club.com

Neric-Club.Com

	สารบัญเว็บไซต์

	ทรัพยากรคลับ

	พิพิธภัณฑ์หุ่นกระดาษ

	เปิดประตูสู่อาเซียน@

	พันธกิจขยายผล

	ชุมชนคนสร้างสื่อ

	คลีนิคสุขภาพ

	บริหารจิต

	ห้องข่าว

	ตลาดวิชา

นิตยสารออนไลน์

	วรรณกรรมเพื่อเยาวชน

	ลมหายใจของใบไม้

	เรื่องสั้นปันเหงา

	อังกฤษท่องเที่ยว

	อนุรักษ์ไทย

	ศิลปวัฒนธรรมไทย

	ต้นไม้ใบหญ้า

	สายลม แสงแดด

	เตือนภัย

	ห้องทดลอง

	วิถีไทยออนไลน์

มุมเบ็ดเตล็ด

	เพลงหวานวันวาน

	คอมพิวเตอร์

	ความงาม

	รักคนรักโลก

	วิถีพอเพียง

	สัตว์เลี้ยง

	ถนนดนตรี

	ตามใจไปค้นฝัน

	วิถีไทยออนไลน์

"ในยุคสมัยแห่งโลกแฟนตาซี ปลาใหญ่ไม่ทันกินปลาเล็ก ปลาเร็วไม่ทันกินปลาช้า ปลาตะกละฮุบเหยื่อโผงโผง โง่ยังเป็นเหยื่อคนฉลาด อ่อนแอเป็นเหยื่อคนเข้มแข็ง คนวิถึใหม่ต้องฉลาด เข้มแข็ง เสียงดัง มีเงินเป็นอาวุธ

'องค์ความรู้ในโลกนี้มีมากมาย
เหมือนใบไม้ในป่าใหญ่
มนุษย์เราเรียนรู้ได้
แค่ใบไม้หนึ่งกำมือของตนเอง
ผู้ใดเผยแผ่ความรู้
อันเป็นวิทยาทานแก่ผู้อื่น
นั่นคือกุศลอันใหญ่ยิ่ง'

องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า

ซ่อมได้

สถิติผู้เยี่ยมชมเวปไซต์

14021381

วรรณกรรมเพื่อเยาวชน

ตอนที่ 11 : ไร้ใจไม่ไร้รัก

___________________________

บันทึกนี้คงจะไม่สมบูรณ์เลยหากฉันจะละเลยผ่านช่วงเวลานี้ไปเสียได้ บรรยากาศฝึกงานภาคสนามครั้งที่สองของฉัน เทอมปลายของปีสองฉันต้องออกปฏิบัติงานภาคสนามอีกครั้ง ตอนแรกหวั่นๆว่าพ่อจะไม่ยอมให้เลือกไปที่ไกลไกล แต่สรุปว่าฉันได้ไปยืนอยู่ตรงนั้นหนึ่งสุข

เป็นประสบการณ์สนามครั้งแรกที่ไปค้างแรมที่อื่นเป็นแรมเดือน
ประทับใจแม้จะคิดถึงบ้านอย่างหนัก ฉันอายอยู่หลายวัน
ที่ร้องไห้เป็นเด็กประถมในวันที่สี่ของการจากบ้าน
แต่ไม่นานก็กลายเป็นเรื่องชวนหัว
พ่อใจแข็งมากไม่เคยไปเยี่ยมฉันเลย แต่รู้น่า ..
พี่สันติ์คนจากม.พัน2 เพื่อนพี่รองที่มาฝึกรบหลังบริเวณหน่วยฝึกบ่อยๆน่ะ
พ่อส่งมาชัวร์ ก็ขนมที่พี่สันติหอบมาฝากพวกเราทุกครั้ง
มันของโปรดจากร้านประจำฉันทั้งนั้น

พี่สันติอยู่กองรบพิเศษเป็นเพื่อนกับพี่รอง ฉันเคยเห็นไปที่บ้านหลายครั้ง
ทั้งเวลาที่พี่รองได้พักกลับมาบ้านและเวลาที่พี่รองไม่อยู่
บางครั้งก็มาเฉยเฉยไม่ถามถึงใคร ไม่รู้มาทำไม ฉันก็ไม่ได้ถาม..
บางทีขับรถผ่านไปแล้วเห็นฉันเดินอยู่ในสนามหน้าบ้านก็ถอยรถเข้ามา
ช่วยรดน้ำต้นไม้บ้าง ช่วยเก็บกิ่งไม้แห้งเผาบ้าง
บางวันก็หอบอาหารสดมาทำ อยู่จนค่ำค่ำคุยกับพ่อ ช่วยพ่อทำนั่นนี่
ทั้งทั้งไม่ใช่ญาติสักหน่อย แปลกดี..ดูท่าว่าจะคุยกันถูกคอกับพ่อ
บางวันฉันเห็นหอบไวน์แดงมาฝากพ่อด้วย
ไม่รู้ว่าของปลอมหรือเปล่า พ่อเก็บใส่ตู้โชว์.

เมื่อฉันออกฝึกงาน ฉันพบพี่สันติ์ทุกวันตอนเย็น "ไปฝึกมา"
พลางชี้บุ้ยใบ้ไปทุ่งนากว้างกว้างพื้นที่โล่งแจ้งสุดตาเลยไปถึงสนามยิงปืน
สงสัยเหมือนกันพื้นที่ของกองรบพิเศษนี่กินอาณาจักรไปทุกอำเภอใจหรือไร
กับลูกน้องสักหน่วยหนึ่งหรือกองร้อยมัง เธอเป็นผู้การ
ฉันไม่สนใจเท่าไหร่ แต่ก็อุ่นใจเหมือนมีความรักความห่วงใยของพ่อหอบมาถึงเสมอ
กว่าร้อยสิบวันของการเก็บเกี่ยวประสบการณ์ที่นั่น

ฉันไม่ลืม ..ท่ามกลางแสงจันทร์ทอสว่าง.. คืนประทับใจ.
พวกเราสิบเอ็ดคนรวมทั้งพี่เลี้ยงหน่วยซึ่งเป็นรุ่นพี่เฮฮาสนุกสนานกันอยู่
ตรงนั้น ที่ลานกว้างกว้างสำหรับประกอบกิจกรรมในเวลากลางวัน
ส่วนกลางคืนก็เป็นลานชุมนุมสุมไฟ ตีเกราะเคาะไม้ไปตามเรื่อง
ในคืนอุตริที่เพื่อนเพื่อนไปออกปฏิบัติการจิตวิทยาในหมู่บ้าน
ฉันอยู่ฝ่ายเตรียมงานสำหรับวันรุ่งขึ้น ความคิดกระฉูด
อะไรจะสนุกเท่ากับการได้แกล้งคนอื่นเป็นไม่มี

มุขอะไรก็แกะเอามาเล่นกันหมดแล้ว ยังแต่ เกมผีหลอก!!!!
เจ้าความคิดสั่งให้นิเอามุ้งสายคลุมตัวไปยืนรอดักเพื่อนๆที่จะกลับมา
ที่เหมาะสมที่สุดก็ โน่นเลย..ศาลพระภูมิ..ใต้ศาลพระภูมิ..คิดได้ไง..
รออยู่นานเพื่อนก็ไม่มาสักที ยุงกัด กัดทั้งที่มีมุ้งคลุมอยู่นั่นแหล่ะ..
หนักเข้านิมันก็เบื่อเดินขึ้นที่พัก เลิกแล้วไม่เล่น..

เดินขึ้นบันไดถึงชั้นบนสุด จะก้าวขาเข้าห้องพัก
อั้ยเพื่อนที่มาก่อนดันลัดขึ้นบันไดหลังมา เห็นเข้าตกใจร้องกรี๊ดดดลั่น
กริ๊ดไม่กริ๊ดเปล่าร้องไห้โฮโฮ หลับหูหลับตารำพันอะไรด้วยก็ไม่รู้
อั้ยนิซึ่งถอดใจเลิกเล่นแล้วไม่ทันระวังตัว ตกใจช็อคลงไปกองกับพื้น
กวาดเอาถ้วยโถลงไปตกแตกด้วย เพราะมือดันเกี่ยวผ้าปูโต๊ะกระชากติดมือไปด้วย
ฉันกลัวจนก้าวขาไม่ออก ตัวแข็งอยู่ตรงนั้น
เพราะเสียงที่ดังอยู่บนหัวดังมาก ก็ฉันนั่งรออยู่ชั้นล่าง

นึกภาพไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้นมันอื้ออึงสับสนไปหมด
ใจเต้นจนแทบกระโดดออกมากลิ้งอยู่ข้างนอก
เหตุการณ์วันนั้นทำให้ฉันผวาไปนานเลย.
เพราะเสียงที่ฉันได้ยินโหยหวนนั้นเต๋าบอกว่าไม่ได้ยินสักนิด??
แตงก็บอกว่าตัวเองกริ๊ดดดดยาวยาวมาครั้งเดียวไม่ได้ร้องไห้รำพัน.

วันรุ่งขึ้นพี่สันต์มาแต่เช้ารู้ได้ไงเร็วชะมัด
"ตกใจหรือเปล่า" ถามฉัน เอ่า..ใครจะบอกล่ะกลัวให้เสียฟอร์ม
เย็นวันนั้นเป็นวันศุกร์พี่สันต์พาฉันกลับไปหายใจที่บ้าน
ฉันเพิ่งเห็นความน่ารักของเธอ
แต่พี่ชายฉันมีเยอะแล้วน่ารักกว่านี้อีก..
ที่บ้านมีจดหมายของอัจน์มารออยู่แล้ว..
จดหมายที่ลงท้ายด้วย"..ระลึกถึงเสมอ..."
พ่อแซว "เสน่ห์แรงนะ"

ฉันบอกพ่อว่า "ตัวจริงยังไม่มา"
เคยตั้งใจไว้ว่าจะเป็น"คนนอก"ที่ไม่อยากเข้า
เพราะมองไม่เห็นทางสำเร็จของชีวิตคู่เลย
อาจเป็นเพราะฉันไม่ใส่ใจกับบทบาทของ "ศรีเรือน" กระมัง
หรือฉันไม่เห็นใครเป็นอีโร่ได้นอกจากพ่อ
ก็ไม่รู้ซินะ..

"แม้นแผ่นดินสิ้นชายที่พึงเชย
อย่ามีคู่เสียเลยจะดีกว่า"

สาส์นของอิเหนาในกลีบปาหนันลอยน้ำจับใจจริง
แต่ฉันไม่ใช่บุษบา..
และไม่ประทับใจพระเอกในวรรณคดีเลยสักคน.

หน้าที่ ::

8 9 10 11 12 13 14 15 16 17